December 2011 - Gymnasium Camphusianum

December. De tijd waarin mijn oma (de vrouw die de duivel heeft bedacht, zodat ze zelf
minder slecht zou lijken) mij ieder jaar opnieuw vertelt dat ik toch echt wat moet doen aan
mijn winterpondjes. Dit jaar doe ik het. Ik ging op zoek naar een sport die bij mij past. Op
zoek naar iets wat ik mijn leven lang al wilde proberen. Na een middagje googelen las ik de
volgende beschrijving: Geschikt voor jong en oud. Onder deskundige begeleiding. Geen
conditie of zwemtalent nodig. Dat was het. Als een teken uit de hemel. Dit was het voor mij.
Ik moest gaan aquajoggen.
Het is een van de eerste koude
herfstdagen. Ik heb mijn oude bikini
‘Na het geklets en geroddel is het
tijd voor het echte werk. In de groep
is een duidelijke hiërarchie.’
weer eens uit de kast getrokken en heb mijn onderwatercamera op zak, zodat ik alles kan
vastleggen.
Mijn medejogger heeft afgebeld. Ziek, zei ze. Onzin denk ik. Desalniettemin ga ik alleen op
stap. Eenmaal aangekomen in het Caribabad zie ik al meteen wat de doelgroep is.
Vrouw, minimaal 50, net iets te veel kinderen gekregen, net iets te kleine badkleding.
“Zo! Jij kwam kijken zeker?” zei de overenthousiaste vrouw van rond de 30 met een nare
lach die nooit van haar gezicht afgaat. Beter bekend als Barbara, onze leidster.
“Ja… ik was wel benieuwd.” zeg ik verlegen, “Mag ik foto‟s maken?” Een belegen vrouw,
genaamd Sjaan, begint heftig te protesteren. “Zegt ze foto‟s maken! We zijn toch zeker geen
playboy, ofwel dan?!” De andere vrouwen knikken instemmend. Duidelijk. Geen foto‟s dus.
Na het geklets en geroddel is het tijd voor het echte werk. Ik krijg een Wet-belt (een soort
ronde flexibele strook die er voor zorgt dat je blijft drijven) en de muziek (een mix van 80‟s
swing muziek en heftige house) wordt door onze Barbara enthousiast ingezet.
In de groep is een duidelijke hiërarchie. De beste joggers (Sjaan en Riet) staan vooraan en
schreeuwen en lachen. Schuin achter de toppers staan de “mee-joggers” zij doen het net uit
de maat, en lachen om de grappen en grollen van Sjaan en Riet. Helemaal achteraan staan
de ongelukkige huisvrouwen die geen één beweging afmaken, tot irritatie van Barbara, onze
deskundige begeleiding. We beginnen rustig. We lopen op onze plek, in het water.
Na het lopen gaan we over tot de heftigere zaken. De muziek wordt sneller en we gaan
rennen op onze plek. Barbara schreeuwt ons blij toe dat we goed bezig zijn. “Voel het door je
lichaam gaan, dames!” Na het rennen komen de armen erbij. Als je ouder wordt, valt mij op,
krijg je een soort vel onder je armen. Als je er dan mee zwaait is het geen mooi gezicht.
Aangezien zo goed als alle dames deze kwabben al onder hun bovenarmen hebben hangen,
is het één groot zwaaifestijn. “Voel het in je spieren dames!” roept Barbara blij. De pasjes
worden ingewikkelder. Ik merk dat ik moeite heb om bij te benen. We wisselen snel. Barbara
hupt op en neer en de dames doen mee. Tegen de tijd dat ik eindelijk een pasje onder de
knie heb, wisselen we al weer. De vrouw achter me, wier naam mij helaas is ontschoten,
roept bij alle pasjes “Zo. Pfff. Nou. Pfff.” Ik merk dat wij in hetzelfde schuitje zitten. Terwijl
Barbara, Sjaan en Riet heftig aan het aquajoggen zijn, is de rest van de groep vooral bezig
met boven water blijven.
Eindelijk. Na iets wat uren leek te duren roept Barbara: “Cooling down dames! Cooling
down!” en we lopen weer. We lopen rustig op
onze eigen plek in het water. Ik hijg van
vermoeidheid. “Zo Sjaan, Je hebt gezweet of
niet?! „t Is hier helemaal nat!” roept Riet. De
andere dames lachen. De muziek stopt. We
mogen uit het water. “Afspoelen dames! Lekker
schoon!” roept Barbara blij.
Dit was me het avondje wel. Uitgeput, met
natte haren en chloor in mijn ogen, keer ik terug
naar huis. “Tot volgende week, hè!” roept
Barbara me na. Ik glimlach beleefd en fiets
hard door naar huis, weg van het aquajoggen.
Dan maar die winterpondjes….
13
Try Before You Die - Aquajoggen
Door Aster van Laere