berichten. - Vereniging tegen de Kwakzalverij

pulen te personen, die ontegenzeggelijk zich niet
altijd wel gevoelen, beangst te maken, zoodat zij
in het zoo gracreuselijk aangeboden proef doos je
hun toevlucht zoeken. Helpt het niet, het zal
toch ook niet schaden. En daarheen juist wil
de kw akzalver hen hebben ; tien tegen een dat
men in 't begin beterschap meent te bespeuren,
dat doet de suggestie bijna bij elk nieuw gebruikt
middel — en nu helaas ! is 't proefdoosje
ledig. Er moet dus een nieuwe hoeveelheid worden
aangeschaft, maar nu .niet gratis doch tegen
zeer hoogen prijs.
Zóó gaat het wanneer men aan kwakzalversbeloften
geloof slaat. En 't eind van 't lied? Misschien
een enkele uitgezonderd die toevallig
magerder wordt, zal men zijn geld kwijt zijn en
zijn corpulentie hebben benouden. Want Antipositine
is geen geneesmiddel tegen corpulentie ;
de samenstelling maakt dit duidelijk.
Volgens de fabrikanten Wagner en Marlier te
Berlijn, zou Antipositine het werkzaam bestanddeel
zijn van versehe vruchten, voornamelijk
bestaande uit natuurlijke zuren en zouten, bevrijd
van minder werkzame stoffen.
Uit een onderzoek van Walter (Apoth. Zeitung)
is echter gebleken dat Antipositine een eenvoudig
mengsel is van dubbelkoolzure soda, zwavelzure
soda met een spoor keukenzout en een of
meer organische zuren (wijnsteenzuur of citroenzuur).
Er is hier dus alleen sprake van een
eenvoudig mengsel en niet van een natuurproduct.
Weer zoo'n opgeschroefde, enorme reclame
voor niemendal.
Wanneer men u zeide : neem een beetje bruischpoeder
en wat wonderzout en ge hebt een mengsel
dat „door doktoren en leeken als het beste
ontvettingsmiddel is erkend", zoudt go het dan
gelooven i
Zeker niet.... maar waarom dan wel als dat
zelfde mengsel u, met veel ophef, onder den
naam van Antipositine wordt aangeboden ?
Geen geheim middelen, maar een „raad"
van „het boerke".
Er wordt door menschen waarvan men het
niet zoo verwachten zoù, nog wel eens beweerd
dat er in deze 20ste eeuw te veel werk van de
ontwikkeling der lagere klasse wordt gemaakt.
Hoe noodig verheldering der hoofden nog is,
kan ook weer blijken uit het volgende :
Op een onzer lagere scholen kwamen onlangs
de ,,nieuwe" leerlingetjes van 6 à 7 jaar de
opengevallen plaatsen innemen. Onder hen was
een jongetje, netjes gewasscherï en gekleed,
maar met erge vieze oogleden en hoeken. De
onderwijzeres zei de eerste twee dagen niets
over deze vieze oogjes, maar den derden dag,
toen de jongen telkens met weerzin opkeek
en blijkbaar moeite had, den blik bestendig
op haar en op het bord te vestigen, riep zij het
kereltje na afloop der les bij zich en zag nu hoe
het eene oog als in bloed scheen te zwemmen
en blijkbaar niet gebruikt kon worden zonder
het arme kind pijn te doen. Het jongetje zelf
vertelde : ,,dat is wel meer zoo,, maar dat zal
wel beteren juf !"
Juf was daar evenwel niet zoo gerust op en
zij besloot er met de ouders over te gaan spreken.
En toen vernam zij het volgende :
De man en vader was indertijd met het toen
driejarig jongske naar „het boerke" geweest.
Deze had toen aangeraden, den kleinen knaap
eiken avond vóór het naar bed gaan een paplepel
vol jenever met een dito lepel vol
stroop te geven. Beide, jenever en stroop
moesten zijn van prima kwaliteit. Dat hadden
de ouders trouw volgehouden en dus
—'juf zou dit wel moeten toestemmen — er
was niets tegen te doen dan trouw de ,,kuur"
volhouden. Dàt stond bij beide ouders vast.
Zij betreurden het echter zeer, dat zij nu niet j
eens weer opnieuw „het boerke" konden raadplegen
over de • vragen : of nu met het meerdere
jarental van het kind de paplepel ook zou moeten i
verwisseld worden met een eertepel, om méér (?)
resultaat van 't ,.geneesmiddel" te kunnen
verwachten, en of het nu ook kwaad zou kunnen
's morgens de oogleden met lauw water
of boorwater te betten, zooals een buurvrouw
haar ook met de oogjes sukkelend meisje deed,
omdat ze zulke vieze randjes zoo erg leelijk
vond.
Wat juf ook zei en raadde, hoe bedaard en
kalm zij ook de eenvoudige menschen aan 't
verstand trachtte te brengen dat zij eene groote
verantwoordelijkheid op zich laadden, als zij
niet spoedig een oogarts raadpleegden of hun
huisdokter in den arm namen, haar heele betoog
liet de ouders koud. „Het boerke" had gezegd :
„niet even probeeren, maar aanhouden, en ze
hadden toen in diens wachtkamertje ook nog
van 2 „gevallen" gehoord, die beide door jenever
van Buis (Bols) met bruine stroop genezen
waren, de een, een oude man, van „aschmaa"
en de andere, een jonge vrouw, van de gevolgen
van het kraambed. Doch die hadden ook volgehouden,
de man tot z'n dood en de jonge
vrouw „over latere kraambedden heen tot ze
geen kleintjes meer kreeg".
Wat dunkt U, lezers ! wordt er in de 20ste
eeuw reeds te veel werk van ontwikkeling gemaakt
?
G. C. STELLINGWERF-JENTINCK.
Epo's Cinquoline.
Misschien zijn er vele onder onze lezers, die
den naam van dit wondermiddel nooit hebben
gehoord; en toch is het een Nederlandsche uitvinding.
Voor zoover wij konden nagaan wordt
het in de groote bladen niet geadverteerd maar
zij, die in de zomermaanden de fraaie omstreken
van Apeldoorn bezoeken, zullen uit aldaar verschijnende
kranten de voordeelen van Epo's
Cinquoline kunnen vernemen.
. Of nog anders, zij kunnen een bezoek brengen
aan het circus Carré, want in De Nieuwe Courant,
Algemeen Nieuwsblad voor Apeldoorn enz. lazen
wij het volgende bericht : ]§
„Epo's Cinquoline. JJ
Don Busto klaagde bij de slotvoorstelling van
Carré over de hooge dokters- en apothekersrekening
en de groote kosten der massage en
eenige „dito's" hij raadde toen allen rheumatieklijders
aan een pot Epo's Cinquoline aan te
scharfen, die hem radicaal van rheumatiek had
genezen.
Don Busto gaf dien raad op de wijze, zooals
alleen deze uitmuntende August de Domme het
kan.
Met de noodige „Mimes et gestes" vertelde
Don Busto, dat Epo's Cinquoline alle rheumathiek-lijders
kan genezen van.... spier-rheumatiek,
gewrichts-rheumathiek, knobbel-rheumatiek
en meerdere dito's. Werkelijk een aardige manier
om voor een artikel reclame te maken".
Nu, wat zoo'n clown vertelt, is altijd waar,
vooral waarneer die clown gelogeerd is in een
hotel, waarvan wij aanstond het adres zullen
opgeven.
Epo's Cinquoline is dus een universeel geneesmiddel
tegen allerhande rheumatiek, volgens
DON BUSTO en ook volgens de advertentie die
aldus luidt :
„EPO'S CINQUOLINE.
ISjÈj het
beproefd afdoend middel voor Rheumatiek.
Gij, die lijdende zijt aan deze lastige kwaal, gebruikt
Epo's Cinquoline en anders niet.
EPO'S CINQUOLINE geneest Spier-Rheumatiek,
EPO'S CINQUOLINE geneest Gewrichts-Rheumatiek.
EPO'S CINQUOLINE gepeest Rnobbel-Rheumatiek.
EPO'S CINQUOLINE maakt de huid niet schraal.
EPO'S CINQUOLINE gebruike men om te smeeren te
wrijven of te masseeren.
EPO'S CINQUOLINE werkt prachtig.
EPO'S CINQUOLINE ruikt heerlijk aromatisch.
EPO'S CINQUOLINE is verpakt in geplombeerde potjes.
EPO'S CINCUOLINE is wettig gedeponeerd.
Epo's Cinquoline kost f I.— per pot.
EPO'S CINQUOLINE-MAATSCHAPPIJ.
Kantoor: Marktplein AA 510 Apeldoorn.
Epo's Cinquoline zal U genezen.)
F.po'sTCinquoline is voor Apeldoorn verkrijgbaar bij den
Heer M. R. GREVENSTUK, Drogist, Dorpstraac".
Derhalve GREVENSTUK is de verkooper, maar
waar is die Maatschappij gevestigd ?
In de Apeldoornsche Courant van 5 Mei komt
de volgende officieele aankondiging voor :
.,HINDERWET.
Burgemeester en Wethouders der Gemeente
Apeldoorn ;
Gelet op art. 8 der Hinderwet, brengen bij
deze ter openbare kennis, dat bij hun besluit
van heden voor waardelij k vergunning verleend
is aan :
Eppo Bruins, Caféhouder, wonende te Apeldoorn,
tot oprichting van eene Oliekokerij op
het kadastraal perceel Gemeente Apeldoorn,
sectie G, n°. 9206, gelegen aan de Verlengde
Molenstraat.
Apeldoorn, 1 Mei 1906.
Burgemeester en Wethouders voornoemd,
Tutein Nolthenius.
De Secretaris,
Mollerus."
Wanneer wij nu zien in het adresboek :
,,Bruins, E., Hotel en Caféhouder, Marktplein
AA 510" en wij hetzelfde adres lezen, als dat
van de Epo*s Cinquoline-Maatschappij, dan is
de gevolgtrekking gemakkelijk te maken, dat
de Maatschappij is : mijnheer EPPO BRUINS,
Hotel- en Caféhouder te Apeldoorn.
(In zijn hotel heeft DON BUSTO gelogeerd : de
oorzaak van de reclame is dus niet moeilijk op
te sporen).
Zoo zien we dan de waardige hotelhouder
optreden als bereider ? uitvinder ? — wij weten
het niet — van een beproefd afdoend middel
tegen eiken vorm van rheumatiek.
Zou aan dat middel vertrouwen zijn te
schenken ?
Wij hooren al zeggen : waarom niet ?
Zou een leek zoo'n middel niet kunnen vinden ?
Wij antwoorden : neen.
Eén middel, aanbevolen tegen alle genoemde
vormen van de ziekten, kan niet beproefd afdoende
zijn omdat die vormen geheel ver schulende oorzaken
hebben en het slechts na nauwkeurig
onderzoek van den zieke mogelijk is uit te maken
wat ter genezing van de kwaal moet geschieden.
Maar zelfs dit voor een o ogenblik ter'"zijde
stellende, is de samenstelling van het middel niet
in staat om verwachtingen van een heilzame
werking op te wekken.
Een onzer getrouwe medewerkers kocht een
potje en geeft ons van zijn bezoek het volgende
verhaal :
,,Op het plein, waar het stadhuis hier staat,
is een ouderwetsch café-resbaurant-logement gelegen,
waar de heer E. BRUINS domicilieert. Ik
begon met iets te bestellen en werd bediend
door een niet onaardig uitziend buffet juffertje.
De mogelijkheid, dat zij de rheumatiek-patienten
wellicht moest masseeren, deed mij een oogenblik
in dubio staan mezelf als lijder aan rheumatismus
articulorum acutus of iets dergelijks
uit te geven. Edoch, m'n verstand overwon m'n
ver lie f dheidsaan vechtingen (wat op mijn leeftijd
past !) en met 'n naïeve, ja, respectvolle stem
vroeg ik haar, ,,of hier de Cinquoline verkocht
werd", waarop ik een bevestigend antwoord
ontving.
Ik vroeg een potje (Cinquoline natuurlijk !).
Na eenige oogenblikken kwam een ,,meheer"
uit een der zijdeuren van het buffet, waarschijnlijk
de pipa van meergenoemde juffer en vroeg
haar: ,,waar is die meneer ? De juffer wees mij
aan als de hoofdpersoon in dit Cinquoline-dj*ama.
,,Of ik even binnen wilde komen".
Ik kwam, zag en.... vroeg een pot zalf.
,,Met wien heb ik de eer ?" — vroeg hij.
.,0, lachte ik, 't is niet voor mij persoonlijk,
maar voor 'n goeie vrind van me — en jp|j
noemde mijn naam. (Gelogen heb 'k dus niet,
want ieder mensch is toch bevriend met zichzelf)^
.,0, juist ; ja, ziet u, eigenlijk wordt de Cinquoline
verkocht door Grevestuk, den drogist
hier'-'. £*£
,,Nu, als u bezwaren heeft, wil ik wel even
naar Grève...."
„O, nee, meneer, u bent nu eenmaal hier en
ik draag het toch af aan Gr., dat is dus niets".
„En de behandeling '*" — vroeg 'k belangstellend.
„Masseeren, meneer, niets den masseeren; ik
zal er u 'n gebruiksaanwijzing bij geven".