Nieuwsbrief 2009 - Stichting Roemeense Kinderhulp

en kunnen we genieten van heerlijk soep die
door de ouders van Tinkerbell wordt aangeleverd.
Om 3 uur 's middags is iedereen langs
geweest en kan het opruimen en inpakken
beginnen, en om 5 uur is alles ingepakt, staan
de vrachtwagens weer geparkeerd, en maken
alle vrijwilligers zich op om naar de lokale
pizzeria te gaan voor een 'afscheidsavond'.
We kunnen terugkijken op een geslaagde dag.
Ook dit jaar is weer een groot aantal gezinnen
verblijd met iets extra's voor de donkere
en koude wintermaanden. Veel Nederlandse
gezinnen - en zeker niet alleen uit IJsselstein -
hebben er dit jaar weer voor gezorgd dat 1352
gezinnen 2385 dozen kregen. Bovendien is
voor een totaal van ruim € 41.600,- aan voedseltegoedbonnen
aan de families uitgedeeld!
En dit mede dankzij de belangeloze medewerking
van heel veel vrijwilligers in IJsselstein en
Sovata en een geweldig team chauff eurs! Voor
een uitgebreidere fotoreportage: zie ook de
website.
Jaap Valk, IJsselstein
Sovataanse notities
van Sjef Goërtz
Hij is vaste vrijwilliger van het team dat in november persoonlijk de uitnodigingen voor het ophalen van de hulpgoederen bij de
families thuisbezorgt. In die hoedanigheid wordt Sjef Goërtz keer op keer geconfronteerd met het echte Roemenië. Hij vertoeft
meer dan drie weken tussen de families. Een goede manier om eens even achter de façades te kijken. Met zijn heel eigen,
humoristische kijk op het leven in Roemenië weet hij daar erg smakelijk over te vertellen.
Een kijkje in de
spiegel
Ik manage m'n haargroei vooraf altijd zó dat
ik in Sovata meer dan voldoende reden heb
om naar de kapper te gaan, op het vertrouwde
adres aan de Principala, in het rijtje winkels
tegenover het gemeentehuis. In de afgelopen 14
jaar heb ik de geleidelijke gedaanteverwisseling
meegemaakt van een ram-boem-klets-rechttoe-recht-aan-klaar-terwijl-u-wacht-bedoeninkje
naar een heuse kapsalon. Plukken en
snijden voelde ik allengs veranderen in knippen
en scheren. Geen gevaar meer geëlektrocuteerd
te worden als de tondeuse op je haardos
wordt gezet. Aan de muur al lang geen uit de
Roemeense Libelle gescheurde pagina's meer,
maar glossy foto’s van L’Oréal met eigentijdse
coupes, overigens enkel dames-coupes. En
naast de twee kapstoelen ook geen uitstalling
meer van grafstukken – handel die de inmiddels
verschenen bloemenwinkeltjes naar zich
toe hebben getrokken - maar een heus zitje.
Wèl nog steeds het oude, vertrouwde jampotje
met alcohol waarin de kammen en scharen
worden ontsmet.
Het is kwart over twaalf als ik goedgemutst en
vol verwachting binnentreed. Lunchpauze. De
twee kapstoelen worden bezet door de twee
knipsters zèlf, de een 'n dame-op-leeft ijd, de
ander een hittepetitje van een jaar of zeventien.
Trommeltjes boterhammen op de schoot. Mijn
binnenkomst onderbreekt een verhaal van het
hittepetitje, dat, gelet op het abrupt afgebroken
gegiechel en geproest, wel erg privé en spannend
moet zijn geweest.
De simpele rekensom dat niet-knippen geen
bonus oplevert doet uiteindelijk de dame-opleeft
ijd opstaan. Oké, vooruit dan maar! Ik
mag in haar stoel gaan zitten. Leg haar uit hoe
ik het wil hebben: opgeknipt, oren vrij, van
niets naar iets, en heel kort! Tussen duim en
wijsvinger geef ik iets minder dan 1 cm aan.
Zij knikt bevestigend en ik sluit m'n ogen, geef
me geheel aan haar over, zoals ik dat bij Jon
Karelse Intercoiff ure in Hoog Zandveld ook
pleeg te doen.
Blijkt dat ze de boodschap tóch verkeerd begrepen
heeft , want als ik na een poosje weinig
activiteit op m'n hoofd bespeur zie ik in de
spiegel dat ze met een klein schaartje ingespannen
bezig is precies iets minder dan 1 cm haar
te verwijderen. Ik gris een krant van het tafeltje
achter me en houd haar na wat bladeren een
foto met een bijna kaal iemand voor. Oh, dát
bedoelde ik! Korten tót 1 cm! Aha! Oh zó! Nu
ze het door heeft ziet ze ook mogelijkheden
om een deel van de tot nu toe verloren gegane
lunchtijd in te halen. Zo overgeconcentreerd
als ze eerst opereerde, zo luchtig en ontspannen
fi etst ze nu met forse halen routineus de
tondeuse kris-kras heen en weer over m'n
schedeldak. Klaarblijkelijk ligt dit coupe-type
haar het best.
Het hittepetitje, in de stoel naast me haar
boterhammen wegkauwend, neemt de kans
waar om het abrupt afgekapte verhaal over haar
– naar ik vermoed – amoureuze escapades te
hervatten. Ze gokt er kennelijk op – met succes
- dat ik er toch niets van versta.
Een smeuïg verslag hygiënisch combineren met
het nuttigen van je lunch blijkt evenwel een
vaardigheid die zij in het geheel niet beheerst,
want bij elke proest en schater passeert een
portie voorgekauwd brood mij voorlangs.
Evenzeer blijkt ingespannen luisteren en
tegelijkertijd knippen ook niet te kunnen
samengaan, want ik zie opeens méér haar m'n
hoofd verlaten dan ik had. Maar, helaas, te
laat! De coupe die mij nu aangemeten is komt
mij niet bekend voor. Toch zijn beide dames
unaniem van oordeel dat het me bijzonder
goed staat. Ik betaal de 7 RON (€ 2,-) - heb dus
niks te zeuren - en verlaat met een gemeend
"wisontlaatasjra", oft ewel "tot de volgende
keer", het pand.
Aan de overkant van de straat drentelt een
politieagent heen en weer. Waakt over personeel
en bezoekers van het gemeentehuis èn
over een vers geschilderd zebrapad. Degene die
het vertikt om er over heen te lopen, riskeert
een boete van 40 RON, zeg ca. € 11,-. Ik heb
de dag tevoren in de supermarkt wat prijzen
genoteerd, en bereken dat het bedrag van de
20 Nieuwsbrief nr. 18
11090_SRK09.indd 20 08-07-2009 08:56:49