Nieuwsbrief 2009 - Stichting Roemeense Kinderhulp

De eerste maandag hebben Lidia en Henrietta
direct hun ogen uitgekeken toen we bij de
supermarkt even boodschappen gingen doen.
Ze mochten een eigen zakje snoep uitzoeken
waar ze helemaal “toppie” blij van werden. Dan
zelf ook nog de boodschappen scannen. Voor
hen een geweldige ervaring, voor ons allemaal
zo gewoon. Al gaat het ‘elkaar-begrijpen’ nog
wat moeizaam, je ziet ze genieten van alle
kleine dingen. De eerste dagen zijn vooral
gericht op het spelen met de barbies, mini lego,
puzzelen. Net als veel ander speelgoed een
rustgevende afwisseling tussen alle ervaringen
door. Uiteraard is de trampoline al snel de
favoriete “hangplek”. Een sportieve bezigheid
en het is favoriet om op allerlei manieren
kunstjes uit te proberen en aan elkaar te laten
zien. Hier willen ze elke “verloren minuut”
wel even doorbrengen en een plezier dat ze
hebben!
Jammer genoeg lukte het ze niet om zelf te fi etsen.
Ze wilden het wel proberen maar hadden
er absoluut geen gevoel voor. Na drie dagen
oefenen hebben we besloten dat het maar beter
was om hier geen onnodige risico’s te gaan
lopen. Het helaas niet kunnen leren fi etsen,
werd gecompenseerd door het skeeleren. Wat
hebben ze daarvan genoten, ze konden er geen
genoeg van krijgen. Vooral Henrietta, die de
wat mindere techniek had, wilde echt maar
doorzetten en zich zeker niet laten “verslaan”
door de wat jongere Lidia. Leuk om zo de
verschillende karaktertrekjes van de kids snel
te ontdekken en ervaren.
Na de eerste week draaiden “de dames” al
lekker mee in het geheel. Het eten ging goed;
langzaam aan werd het meer en ander beleg
op brood. Het warme eten ging prima en een
enkele keer nog wat extra erbij opscheppen,
maar alle toetjes waren toch wel sterk favoriet.
Het liefst allerlei verschillende soorten vla
en yoghurt door elkaar heen. Wat voor onze
dochters een erg “onsmakelijk” geheel was. Ze
hielpen mee in de keuken en maakten soms
zelf lekkere hapjes klaar. Af en toe was het
nog wel eens moeilijk om na het eten even
aan tafel te blijven zitten of wordt er zelfs even
een smoesje verzonnen. Het douchen en/of in
bad gaan gaf bij de kinderen eigenlijk nog de
meeste aanpassingsproblemen, maar ook dat
went en vindt uiteindelijk zijn weg.
Naast hun eigen wekelijkse programma met de
Stichting, hebben wij als gezin ook verschillende
activiteiten met ze gedaan. Een dagtocht
naar Friesland met een bezoekje aan opa’s en
oma, met wat winkelen in weer een hele andere
stad. Naar het strand, zwemmen en spelen
in zee was ook een speciale belevenis. Maar
ook dichterbij een paar keer even aan de Lek
genieten vonden ze fantastisch. Hein ophalen
van Schiphol en daar de vliegtuigen bekijken.
En het plezier wat ze hebben aan de alledaagse
gewone activiteiten in en om het huis is fi jn
om te zien. Verschillende spelletjes, puzzelen,
ministek of verkleedpartijtjes: alles is voor hen
anders en leuk om met ze te doen. Al met al
hebben ze de drie weken een redelijk gevuld
programma gehad.
Twee andere grote activiteiten, georganiseerd
door de Stichting voor iedereen, waren de
familiedag en uiteraard de slotavond. Fantastische
evenementen met een leuke spontane
invulling en blijvende impact, waarvan zowel
de kids als wij volop hebben genoten.
Bejaardenproject
Voedselbonnen
Ja, en dan opeens is het weer zover, de drie
weken zijn om. Het is zoals ons vanuit de
organisatie al min of meer vooraf was verteld.
Een eerste week die wat onwennig en aft astend
is, de tweede week wordt al veel vrijer, en
de derde week gaan bijna alle remmen los,
waarbij er soms zelfs even “opgetreden” moest
worden. Wat ons betreft hebben onze “tijdelijke
dochters” Henrietta en Lidia daarmee alleen
maar aangegeven dat ze zich bij ons goed thuis
hebben gevoeld. Afscheid van hen nemen, na
zo’n mooie waardevolle ervaring en gezellige
periode, valt dan ook niet mee. Gelukkig blijken
we daarin niet de enige te zijn. Als de bus
vertrokken is krijgen alle “achterblijvers” dan
ook nog een “bakkie troost” aangeboden om
dit afscheid even te verwerken.
Wij hopen dat we een stukje hebben kunnen
bijdragen aan het verwezenlijken van een
droom van Henrietta en Lidia. De Stichting
durft het al heel wat jaren aan om zo’n 42
kinderen een droomvakantie in IJsselstein te
bieden. Onze complimenten voor al dat vele
goede werk, de basis voor de vakanties. Wij
durfden het ook aan, door het gewoon mee te
doen. En daarmee hebben we invulling gegeven
aan een eigen droom: om daadwerkelijk
iets voor een ander te kunnen betekenen.
Inmiddels hebben we al wat berichtjes heen en
weer gestuurd naar “onze Roemeense dochters”
en gaan we ze wellicht in de toekomst in Sovata
nog eens een bezoekje brengen. Dat is nu nog
een droom, maar wie weet!
Hein Voss, José Huizenga, Nienke, Judith (en
Tirza, die nu nog in het buitenland vertoeft ),
IJsselstein
Vanuit Roemenië krijgen wij ook veel aanvragen van oudere mensen om hulp. Sinds enkele
jaren wordt in oktober door onze vrijwilligers een doos gevuld met dekens, truien, vesten
en sokken e.d. voor deze groep ouderen die vaak ziek zijn en moeten rondkomen van een
pensioentje van € 40,- per maand. Inmiddels helpen wij op deze manier 115 alleenstaanden
of echtparen die dringend hulp nodig hebben. Graag willen wij deze oude mensen ook een
voedselbon geven. Wilt u deze mensen steunen dan kunt u een eenmalige donatie doen onder
vermelding van “Voedselbonnen bejaardenproject”.
Daarnaast bieden wij tijdens het ophalen van de dozen voor ons hulpgoederentransport
ook diverse artikelen en producten te koop aan, die u kunt meesturen in uw pakket naar
Roemenië. Deze artikelen zijn door bedrijven aan ons geschonken en mogen door ons
worden verkocht waarbij de opbrengst naar het bejaardenproject gaat.
4 Nieuwsbrief nr. 18
11090_SRK09.indd 4 08-07-2009 08:55:47