Nieuwsbrief 2009 - Stichting Roemeense Kinderhulp

Dagboek van een gastgezin (3)
Die kindervakanties werken aanstekelijk. Als vrienden, kennissen of buren twee van
die hartenbrekertjes in huis hebben gehad en je dat van dichtbij hebt meegemaakt,
dan komt onherroepelijk de dag dat je zelf ook voor de bijl gaat. De familie Verhoef
kan erover meepraten.
Onze eerste zomer met
twee Roemeense meisjes
Al enkele jaren hadden wij van dichtbij
meegemaakt dat twee kinderen uit Roemenië
vakantie vierden in Nederland bij familie en
kennissen. In 2008 hebben wij onze vakantie
erop afgestemd om in de eerste periode van de
zomervakantie thuis te zijn om zodoende ook
gastgezin te kunnen zijn.
De eerste kennismaking met de Stichting was
een huisbezoek van Karin en Petra waarbij we
informatie ontvingen en zij een indruk kregen
van ons gezin. Op 24 juni was de informatieavond,
waarbij we de namen en de foto’s kregen
van de twee meisjes die bij ons zouden komen.
De avond bij de familie De With was erg
gezellig, alsof je binnenviel op een verjaardag
in een grote warme familie. We ontvingen een
grote kopie-foto van Magdika van net 10 jaar
en Beata van 11 jaar, twee heel verschillende
meisjes. Meteen was er een uitwisseling wie
welke kinderen kreeg en werden nieuwsgierig
alle foto’s bekeken.
Zaterdag 12 juli werd de slaapkamer klaar
gemaakt. Caroline ging voor drie weken bij
haar zus op de kamer logeren en haar kamer
zou dan door Magdika en Beata gebruikt kunnen
worden. Een groot tweepersoonsluchtbed,
een doos met kleding voor de meiden en wat
persoonlijke dingen. We konden bijna niet
wachten tot ze alles zouden zien. De zondag
waren we nog niet eens zo gespannen, maar
toen het telefoontje kwam dat ze rond twee
uur in IJsselstein werden verwacht, begon het
toch te kriebelen. Wat een mooi gezicht, een
plein vol wachtende mensen en dan toeterend
een Connexxion bus met 42 kinderen. We
herkenden de meiden meteen en ze hadden
elkaar ook al gevonden in de bus. Met een rugzakje
en hun tasje met spullen gingen we eerst
binnen in het Fulco wat drinken. Een beetje
onwennig nog, je kon ze nog niet veel vragen
en uitleggen.
Eenmaal thuis liepen ze verbaasd door het huis
met zoveel kamers, een trap op en af, op en af.
En ze ontdekten al snel buiten de trampoline
en de fi etsen. Moe? Welnee, de lange busreis
leek alweer vergeten te zijn. De tomatensoep
lieten ze ’s avonds staan. Dan maar een boterham
met gebakken ei, dat lustten ze wel.
De eerste dagen ontdekten ze de omgeving,
de school van Caroline en Madeleine en de
winkels. Het liefst zouden ze iedere dag naar de
“supermarket” gaan. Ik nam ze mee om aan te
wijzen wat ze “jammie” vonden en wat “blèèh”.
Helaas zag het er op een verpakking net weer
anders uit dan in de pan of zoals in Roemenië,
want het is ons niet gelukt om ze groente te
laten eten. De aardappelen en vooral het vlees
smaakten prima en ook rijst en macaroni vonden
ze smakelijk. Met verbazing keken onze
meiden hoe ze een plak boter op hun brood
smeerden, en er in een maaltijd met gemak
twee ons worst doorheen ging.
Het klikte heel goed met onze meiden. Ze
deden veel spelletjes memory en ganzenbord
met elkaar en op de derde dag vroeg Madeleine
al of we volgend jaar weer Roemeense kinderen
krijgen.
Hoogtepunt van de eerste drukke week was
de familiedag bij de familie Van Vuuren. De
kinderen genoten ervan elkaar te zien en met
elkaar te spelen. Ook voor de gastgezinnen was
het erg gezellig om met elkaar bij te praten en
ervaringen te delen. Wat was dat goed geregeld
allemaal. Alleen het weer werkte niet echt mee,
maar binnen was genoeg ruimte en gezelligheid.
De eerste zondag kregen we te maken met
heimwee. Magdi, nog maar 10 jaar, had foto’s
van de familie bij zich. Wij vonden dat heel
leuk om te zien, maar voor haar gaven de foto’s
een gevoel van gemis. Gelukkig kon Beata dat
goed oplossen met de begeleiding. Ze verstopte
de foto’s in de keuken en vrolijkte Magdi weer
helemaal op.
De meiden keken echt uit naar de gezamenlijke
dagtochtjes met de Stichting. Vooraf werd er
drie keer van kleding gewisseld voordat de
defi nitieve keuze was gemaakt. We moesten
echt aangeven “fi ve minutes” anders waren ze
nooit op tijd klaar met frutselen. Het was wel
jammer dat je zo weinig hoorde hoe ze het
gehad hadden die dagen. Vaak keken we samen
een paar dagen later naar de foto’s op internet
en kregen we zo een indruk wat ze allemaal
hadden meegemaakt.
De eerste week was het weer nog niet zo mooi,
maar in de weken daarna werd het gelukkig
steeds beter en konden ze hier thuis lekker veel
buiten spelen en zwemmen. Eerst heel voorzichtig
met veel bandjes om aan je hand door
het water lopen. De laatste week kwam Wilma
uit haar werk en deden ze voor hoe goed ze al
konden zwemmen, van de kant af durfden te
springen en alleen van de glijbaan af durfden!!
Wat een heerlijkheid.
Een ander hoogtepunt was een middag naar
het strand. In de zee zwemmen, op het strand
spelen en lekker patat eten en natuurlijk veel
schelpen zoeken. Overigens alles wat de meisjes
vonden en kregen in de drie weken werd
bewaard. Hun tassen op hun kamer puilden uit
van spulletjes die waren verzameld.
De laatste donderdag was de discoavond.
Met vijf opgetutte meiden gingen we naar
de Schouw waar we genoten van veel mooie
acts door Hollandse en Roemeense kinderen.
Aan het eind van de avond ontvingen
de Roemeense kinderen allemaal een nieuwe
winterjas en de gastgezinnen werden bedankt
met een witte roos, een mooi moment.
Vrijdag was het tijd voor de allerlaatste keer
zwemmen, spelen en dan de tassen inpakken.
Alles kon gelukkig mee in de grote boodschappentas.
Zaterdagochtend was het al vroeg
opstaan en dan voor de laatste keer het ritje
naar IJsselstein. Ze hadden er zin in om weer
naar huis te gaan met veel mooie herinneringen,
veel foto’s en allerlei spulletjes. Wat zou ik
graag even om het hoekje hebben gekeken bij
hun thuiskomst!
Voor ons was deze vakantie een prachtige
ervaring en voor herhaling vatbaar. Het is wat
aanpassen, over je heen laten komen en helaas
valt de communicatie niet altijd mee. Maar je
krijgt er veel voor terug! Ik wil de organisatie
heel erg bedanken. Alles liep fantastisch en de
saamhorigheid voelt erg goed. Wij hopen dit
de komende zomer weer te ervaren.
Hartelijke groeten,
Anne en Wilma, Emmely, Caroline en
Madeleine Verhoef
6 Nieuwsbrief nr. 18
11090_SRK09.indd 6 08-07-2009 08:55:52