Nieuwsbrief 2009 - Stichting Roemeense Kinderhulp

Dagboek van een gastgezin (2)
Best spannend, zo’n eerste keer een paar onbekende kinderen drie weken in huis nemen. Maar na een paar dagen horen ze er al
helemaal bij. En mocht er dan toch iets zijn, dan sta je er als gastouder niet alleen voor. Voor vragen, tips en bij problemen is er een
vangnet: de mensen van de Stichting en de andere gastouders. En natuurlijk is het ook gewoon leuk om ervaringen te delen met
gelijkgestemden…
Vakantie 2008: wat een mooie ervaring
Begin juli was het zover. Er zouden twee
meisjes bij ons vakantie komen vieren. Andrea
(Andi) en Margit. In de weken voordat ze
kwamen werd de zolder opgeruimd en gezellig
gemaakt en vroegen we ons regelmatig af of de
meiden net zo nerveus zouden zijn als wij…
Op een zondagmiddag in juli kwam dan
eindelijk de bus aan op de Overtoom, met vele
vermoeide gezichtjes. We herkenden elkaar
al snel van de foto’s. Na wat te drinken en
informatie gekregen te hebben, gingen we dan
eindelijk naar ons (vakantie)huis. De meiden
keken hun ogen uit en er werd al heel wat
gekletst in het Hongaars. Het regende “Ooooh”
en “Aaaahh” en “Osto”. Na een bord soep en
wat brood wilden Andi en Margit graag op de
trampoline. Onze dochter Mariska moest ook
meedoen. Nog wat spelletjes en dan onder de
douche en naar bed.
Die maandag ging mijn man naar zijn werk
en Mariska naar school. Een hele dag met de
twee meiden alleen. Ik was er wat zenuwachtig
voor, maar het ging prima. De dames konden
zichzelf goed vermaken. De eerste week vloog
voorbij door de activiteiten die de Stichting
voor de hele groep georganiseerd had en ook
omdat wij op school en op het werk druk
waren om af te sluiten voor de vakantie.
In de tweede week bleven we ons verbazen
over de enorme hoeveelheden boterhammen
met dik boter, Penotti en hagelslag die ze naar
binnen kregen gewerkt. Bijna alles was lekker,
behalve broccoli, dat was “jakkie dakkie”.
We hebben in deze weken IJsselstein weer een
beetje opnieuw ontdekt door het enthousiasme
van Àndi en Margit. Kijken bij de molen, een
patatje op de markt, zwemmen in het zwembad,
naar een speelveldje, bezoek aan ome Ko,
naar de Nicolaaskerk, fi etsen (zonder verkeersregels!)
alles vonden ze geweldig.
Ook de uitstapjes verder weg vielen zeker in
de smaak, het strand, Avifauna, ze keken hun
ogen uit. Langzaam ontstond een sfeer van
vertrouwen en leerden we elkaar woordjes in
het Hongaars en Nederlands, dat zorgde voor
de nodige lachbuien!! Net als Mr. Bean op tv
trouwens. Over het algemeen zijn het leuke
gezellige weken geweest. Af en toe merkten we
aan Margit dat alles wel veel van haar vergde.
Dan kon ze een beetje vervelend doen tegen
Andi en Mariska. Gelukkig gebeurde dat maar
een enkele keer.
Wat echt een obstakel bleef, was de taalbarrière.
Deze kinderen worden op een bepaalde
manier in die paar weken heel “eigen”, maar
toch blijft het contact door de gebrekkige communicatie
oppervlakkig. Met handen en voeten
en wat Engels kwamen we een heel eind, maar
over meer persoonlijke zaken was geen contact
mogelijk (misschien i.v.m. heimwee ook maar
beter?). Wie weet is een cursus Hongaars nog
wel eens iets voor ons!
Ook na een dagje uit wil je van alles aan ze
vragen en zij willen ook wel vertellen, maar erg
duidelijk werd het meestal niet. Daarom was
het des te leuker om achteraf samen naar de
foto’s op de website van de Stichting te kijken.
De begeleiding van de Stichting was erg prettig.
We hadden meteen het gevoel dat we in een
warm bad stapten. Door andere gastoudergezinnen
werden we hartelijk ontvangen en we
kwamen er al gauw achter dat hier sprake was
van een echt samenwerkend team. Altijd kon
je voor advies of spulletjes bij de Stichting of
andere ouders terecht. Vele verhalen, foto’s en
ervaringen zijn er in die drie weken uitgewisseld.
Een fi jne groep mensen waar wij goede
herinneringen aan hebben.
Maar aan drie weken vakantie komt een eind
en na een daverende disco-avond met veel
optredens van de kinderen moesten we op
zaterdagochtend afscheid nemen van ‘onze’
kinderen. De bus werd door iedereen nagezwaaid
en tranen liepen over onze wangen…
Gelukkig konden we met de andere gastouders
nog even napraten over de afgelopen drie
weken. Deze zomer zullen er geen kinderen bij
ons in huis zijn, maar wie weet het volgende
jaar…?
Caroline, Mariska en Wout van Vliet,
IJsselstein
Juli 2009 5
11090_SRK09.indd 5 08-07-2009 08:55:49