PDF, 3.58MB - Impact

HET GEVOEL ALS MENS EN ALS
COMMANDANT DRAGERS
Op zondagavond om 23.00 uur ging bij ons thuis de telefoon. Ik kreeg de vervangend teamleider van de C-ploeg,
Eric Christjans, aan de lijn. Hij vertelde mij van de grote brand in de Koningkerk, het instorten van de muur en
de drie vermisten. Totaal verslagen hebben we het gesprek beeindigd.
Er bekroop mij een gevoel van hevige onrust en ik heb om 23.30 uur teruggebeld om te vragen of er al iets meer
bekend was. Inmiddels waren de namen van de omgekomen collega’s zo goed als zeker bekend. Ik ben naar de
kazerne gegaan om te zien of ik ergens mee kon helpen.
10
Op de kazerne heerste grote verslagenheid na deze
verschikkelijke gebeurtenis. Het ging om Renz,
Douwe en Ben. Jongens die je al jaren kent en waarmee
je hebt samengewerkt, waren er nu niet meer.
Het is niet te bevatten dat dit is gebeurd, het is
niet waar, het moet een vergissing zijn. Het besef
dat het toch waar is, doet veel pijn. Er worden
gesprekken gevoerd en er moeten zaken geregeld
worden. De families moeten op de hoogte gebracht
worden van het grote, intens droevig verlies. De
opvang van de collega’s in de kazerne moet geregeld
worden en er zijn nog veel taken die verricht moeten
worden.
Om ongeveer 03.30 uur was ik, samen met Rien
Verbiest (commandant Bloemendaal) weer terug in de
kazerne na een zware taak te hebben vervuld; het
zeer slechte nieuws brengen naar Petra, de vrouw van
Douwe. Bij terugkomst bleken de meeste zaken voor
deze nacht geregeld te zijn zodat ik besloot om huiswaarts
te keren. Om 08.00 uur moest ik weer op de
kazerne zijn omdat mijn eigen ploeg moest werken.
De opvang van de eigen ploeg werd geregeld in de
vorm van gesprekken; het samenzijn, het verdriet
uiten en delen. Het was een zeer emotionele en verdrietige
dag met ‘s avonds een bijeenkomst voor de
familie en direct betrokkenen.
In de kazerne werden op de maandag diverse ruimten
ingericht als stiltecentrum en condoleanceruimte.
De eerste bloemstukken en kaarten werden langsgebracht.
Dinsdagavond werden de ploegen ingedeeld
die een rol kregen bij de uitvaarten. Om de uitvaarten
correct en waardig te laten verlopen, moest er veel
geoefend worden. Dit heeft de week voor een groot
deel in beslag genomen. We hebben De Grote of St.
Bavo kerk bekeken om daar te bepalen hoe het beste,
op een respectvolle manier, de kist naar binnen
gebracht kon worden. Daarna is de begraafplaats
bekeken, om ook daar op een waardige manier de kist
op het graf te plaatsen.
Vrijdag was de eerste begrafenis, van Renz, die ik als
medelevende heb bijgewoond. Deze uitvaart heeft
een diepe indruk op mij gemaakt. De muziek die
gespeeld werd, de dragers die op een heel waardige
manier de kist naar binnen brachten, de hoeveelheid
bloemstukken, de sprekers die hun woorden van
troost brachten en het aantal collega’s uit Haarlem,
elders uit het land en Duitsland.
Zaterdagochtend was de begrafenis van Douwe. Als
commandant dragers werd mij verzocht om de kist
met Douwe in ontvangst te nemen in het rouwcentrum.
Na het plaatsen van de kist in de lijkwagen
zijn wij samen langs het huis van Douwe gereden.
Daar hebben wij een moment van stilte in acht
genomen. Daarna zijn we naar de kazerne gereden
en hebben daar ook een moment van stilte in acht
genomen. Buiten stonden de collega’s van
Zaanstreek-Waterland en Amsterdam opgesteld om
Douwe de laatste eer te bewijzen. Daarna vertrok de
rouwstoet naar de Grote kerk.
Foto: United Photos de Boer