PDF, 3.58MB - Impact

6
Telkens weer
Zondagavond 23 maart 2003, mijn eerste
week als Regionaal Hoofdofficier van
Dienst zit er bijna op. Groot alarm in
Haarlem, een kerkgebouw staat in brand.
Aanrijdend via het Spaarne; een hevig vuur,
je slikt een keer, m’n hart slaat een keer
over.
In de commandocontainer de eerste ontmoeting
met brandweercollega’s. Het is
stil, ze kijken zo anders, wezenloos,
vreemd. "Eigen personeel bij betrokken
………..", wordt geantwoord.
Drie maanden verder en drie keer ingezet
waarbij:
● je toch telkens weer terugdenkt aan die
eerste keer, 23 maart 2003;
● je telkens weer ter plaatse dezelfde
collega’s tegenkomt;
● je telkens weer een herkenning van
hun stemmen ervaart;
● je telkens weer de herinneringen krijgt;
● je telkens weer realiseert dat Douwe,
Renz en Ben onuitwisbaar in je geheugen
staan.
Martin Rensen, juni 2003
Brandweer Beverwijk
De ploegleden bellen naar huis. Verdrietig door het verlies
maar blij dat ze hun familie kunnen laten weten dat ze van
ze houden. Gezamenlijk gaat de ploeg op zoek naar antwoorden
voor wat er gebeurd is. Het verdriet delen met elkaar, je
begrijpt wat je ploeggenoten doormaken, maar ook met andere
collega’s. Brandweer Haarlem vindt een gemeenschappelijke
deler. Het verdriet dat er heerst en de verbondenheid die
hierdoor ontstaat. Collega’s hebben aan één woord genoeg en
er is begrip en saamhorigheid.
En weer verder
Enkele weken later reageert de ploeg op een melding: automatische
brandmelder bij de Grote Kerk. Het gevoel van ‘het
zal toch niet’ bekruipt een aantal ploegleden. Het is niet zo
moeilijk om het beeld van de omvallende muur weer voor je
te zien. Toch maakt het de ploegleden scherper en sterker. Ze
weten waar ze voor staan. Desondanks blijft de Kloppersingel
altijd door het hoofd spoken, op de meest gekke momenten.
Één ding is zeker: dit wordt nooit vergeten!
Ben, Douwe en Renz, er zijn geen woorden die het gevoel
kunnen beschrijven. Misschien dat wij ons kunnen vasthouden
aan de woorden in de krant die op treffende wijze het
gevoel aangeven: ‘Hier past slechts diep respect’. We moeten
weer verder maar zullen jullie nooit vergeten!
Foto: United Photos de Boer