PDF, 3.58MB - Impact

ERVARINGEN VAN HET
BEGRAFENIS BIJSTANDS TEAM (BBT)
14
Over het tragisch ongeval in Haarlem, waarbij drie
collega's om het leven kwamen, is al veel geschreven.
Niet alleen in de media, maar ook in artikelen in
diverse bladen. Hierbij werd verslag gedaan van de
gebeurtenissen, wat er georganiseerd werd en wat
iedereen deed. Gevraagd naar mijn ervaringen vanuit
het BBT wil ik graag nog eens deze gedenkwaardige
week doorlopen.
Midden in de hectiek
Het BBT kwam maandagmorgen 24 maart bij elkaar
in Haarlem. We hebben de laatste ontwikkelingen
doorgenomen. Samen met de voorlichter van Brandweer
Haarlem, Lisa Dempsey (die ik al kende) ben ik
aan de slag gegaan. Wij kregen hierbij ook assistentie
van twee gemeentevoorlichters van de Publieksdienst,
Jesseke van Buuren en Tanja van der Linde en
Hans Vos, een oude ‘politiemaat’ van mij en dus een
goede bekende. Ik koos er voor om een werkruimte in
de buurt van Lisa te hebben en dankzij Erik Groot
was dat snel geregeld.
De pers uit het hele land belde constant. De telefoons
stonden niet stil. We hebben zo snel mogelijk ruimte
gemaakt voor onderling overleg. Belangrijk is welke
boodschap je naar buiten brengt op zo'n moment.
Wat zeg je wel en wat niet. De eerste uren waren zeer
hectisch. Het BBT kreeg een ruimte bij de kantine,
maar ik heb ervoor gekozen om mijn werkplek bij
voorlichting te behouden. Dan maar heen en weer
pendelen.
Coördinatie en organisatie
Het BBT ging aan de slag. Voorzitter Frans Schippers
en zijn vervanger Rob Schouten gaven aan wat er
moest gebeuren. Taken werden verdeeld. Siep
Paauwe was binnen het team contactpersoon namens
Haarlem. Voor de nabestaanden werden vaste contactpersonen
benoemd. Er moest van alles geregeld
worden. Duidelijk werd gesteld dat wij dit voor de
familie deden van de omgekomen collega's.
Op maandagavond werd een bijeenkomst georganiseerd
voor alle personeel, waarbij het BBT werd voorgesteld.
Vervolgens werd alles rondom de begrafenissen
geregeld. Het oefenen met het dragen van de kist,
hoe zit het protocol in elkaar, hoe ‘staan we er bij’ en
‘hoe zien we er uit’ werd besproken. Dat alles strak
geregeld moet worden, was voor sommigen even
wennen. Binnen het korps kwamen dan ook snel de
vragen: ‘Wat mogen wij doen en wat doet het BBT’.
Dit was in het begin wat onduidelijk maar gelukkig
werd alles snel uitgesproken en dat gaf helderheid.
Het team hield dagelijks vele malen overleg. In korte
tijd werd een beeld gegeven van de voortgang, waar
liepen we tegenaan, wat moest er nog geregeld worden
etc. Via een interne nieuwsbrief werd iedereen op
de hoogte gebracht. We maakten lange dagen, 's morgens
rond 8.30 uur aanwezig en niet voor 22.00 uur
de deur uit en dat moest ook. Wat voor iedereen voorop
stond was dat de (herdenkings)diensten en begrafenissen
zo goed mogelijk moesten verlopen.
Foto: United Photos de Boer
Uit brandweerland was veel medeleven en belangstelling
om de begrafenissen bij te wonen. Daarom
hebben we het land ‘in drieën geknipt’ om een goede
verdeling te maken. De mediabelangstelling bleef
aanhouden. Het verschoof wel van landelijk naar
plaatselijk. Met name het Haarlems Dagblad besteedde
veel aandacht aan de brand en de gevolgen. Ze hebben
dit op een uitstekende manier gedaan.
De dagen van de begrafenissen naderden. Per kerk en
per begraafplaats werd een officier aangewezen voor
de coördinatie. Voor de communicatie kwam voor de
vrijdag en zaterdag ondersteuning van de gemeente
en de politie. De dragers van de kist oefenden niet