PDF, 3.58MB - Impact

De herinnering
Het politieonderzoek naar de oorzaak van de brand
wijst uit dat er vrijwel zeker geen sprake is geweest
van brandstichting. De brand heeft hoogstwaarschijnlijk
een technische oorzaak. Het onderzoek
naar het werk van de brandweer rondom de brand is
niet voor de politie, dat is voor de brandweer zelf en
voor de brandweerinspectie. Het leven en het werk
van de politiemensen gaat door. Met een gemene kerf
in het geheugen, de scherpe herinnering aan een grote
brand in een kerk waarbij drie collega’s omkwamen.
Collega’s van de brandweer die we regelmatig
tegenkwamen maar nu nooit meer zullen zien.
Dick van Egmond
Politie Kennemerland
Bij de bloemen voor en de foto’s van de omgekomen brandweerlieden
op de plek des onheils rouwt de 13-jarige René. Hij is lid van
de Haarlemse jeugdbrandweer en kende de mannen goed.
Foto: Dick van Egmond
EEN KERK
Maandagochtend hoor ik van de brand. Althans: van een brand. Eerst nog even mopperig: waarom zijn we nou
niet gealarmeerd om te evacueren. Dan komt het hele verhaal en rest slechts stille verbijstering. Ik bel Rob de
Bruin meteen. Dan barst de activiteit los. Onze rampentaken moeten vervuld worden: vaststelling van de schades,
registratie geëevacueerden (is iedereen er, en waar dan wel) opvang geëvacueerden, regeling onderdak daklozen,
eventueel voorzien in eerste levensbehoeften. In no time staan we op de plek van wat eens een kerk was.
Dwars door de verslagenheid heen gaan de werkprocessen draaien. We regelen de communicatie ter plaatse en
sturen twee adviseurs naar de kazerne om daar de woordvoerder te ondersteunen bij alle media-aandacht.
Het is wat vreemd, al die burgerpakken tussen de uniformen. Je hoort er niet zo bij, op het eerste gezicht. Maar
de praktische samenwerking komt al gauw vanzelf op gang, de gemeentelijke taken doen wij, in aanvulling op
de hulpdiensten. Hoe tragisch ook, het loopt prima.
Ineens dringt ook het besef die middag door van het
overlijden van drie collega’s: we praten over drie
collega’s en niet alleen brandweerlieden. Het eilandjesdenken
smelt weg. Ik merk het ook in onze organisatie:
iedereen is betrokken. Vrijdagmiddag staat
een grote groep medewerkers voor het gebouw als de
stoet langskomt. Niet georganiseerd, zomaar: onze
collega’s.
De maandagavond na de brand organiseren we een
voorlichtingsavond voor de buurtbewoners. Emotioneel.
Het leiden van een grote bijeenkomst is voor mij niet
bijzonder. Maar deze wel. Soms moet ik toch even
slikken. Het raakt. Ook hier weer een voortreffelijke
samenwerking van alle betrokkenen, hulpdiensten,
bouwtoezicht, slachtofferhulp, de loco-burgemeester.
Dat is het gekke, zo’n gebeurtenis schept meteen een
band, alles kan en loopt gesmeerd. We hebben weer
eens ervaren dat de informatie richting deze burger
noodzakelijk is. Aandacht, openheid en duidelijkheid
over het hoe en waarom wordt enorm op prijs gesteld.
Later zijn we nog een poosje centraal adres voor
bewonersvragen, gaandeweg dragen we die over aan
andere collega’s en instellingen.
De hele week zijn we af en aan nog bezig. De vraag is
niet of je het hoort te doen, maar of het moet gebeuren.
Dan doen we het. We hebben er veel van geleerd,
dat ook, in technisch opzicht. De noodzaak om vooral
veel contact te hebben met brandweer en politie,
bijvoorbeeld, zodat je elkaar snel kan vinden als het
moet, taken af te stemmen maar ook praktisch blijven.
Die samenwerking groeit gestaag en dat is goed.
We staan voor de burger in deze stad, allemaal. De
een zichtbaarder dan de ander, maar met elkaar.
Die zaterdag rijd ik alleen naar Blokzijl, waar de familie
wacht. Het is prachtig Hollands weer. Een beetje
aangeslagen van de week passeer ik steeds maar bussen
en brandweervoertuigen. Op de terugweg naar
alle delen van het land. Het is wat vreemd zo’n burgerauto
tussen die dienstvoertuigen. Net of je er een
beetje bijhoort. Maar ja, weten zij veel, zo’n burgerpak..
Uit de radio klinkt mijn ex-stadsgenoot Lee Towers.
Leen de kraandrijver. ” Walk on, walk on ....You’ll
never walk alone”. Even wordt het mistig.
Zo is het maar net, denk ik, als je dat maar weet.
Jan de Kramer
Directeur Publieksdienst
Gemeente Haarlem
35