Kardinaal Suenens

OECUMENE EN CHARISMATISCHE VERNIEUWING 137
en dat men aldus heel wat menselijke en accidentele
elementen van de Kerk sacraliseerde.
Vaticanum II vond deze kritiek terecht. Het is in
een trinitair perspectief dat het Concilie zijn ecclesiologie
ontwikkelde. Zo wordt in het decreet over de
katholieke deelneming aan de oecumenische beweging
over de eenheid van de Kerk gesproken: ‘Het hoogste
voorbeeld en de diepste oorsprong van dit geheim is de
eenheid van de ene God in drie personen, van de ene
Vader en Zoon in de heilige Geest’ (nr. 2).
Het is binnen ditzelfde trinitair perspectief dat
Heribert Mühlen het voorstel heeft geformuleerd de
Kerk te zien als de gemeenschap die door de Geest
wordt samengebracht en verenigd met Christus en de
Vader. Hij schrijft dan ook heel terecht: “Het behoort
tot de persoon van de heilige Geest, zowel binnen de
heilige Drie-eenheid als in de heilseconomie, personen
te verenigen.” 18
Concreet verschijnt de Kerk dus als een uitbreiding
van de gemeenschap van hen die vrijgekocht
werden door de zalving van Christus, d.w.z. door de invloed
van de heilige Geest op zijn menselijke natuur.
Dit kerkbeeld werd formeel door Vaticanum II aanvaard.
Op de meest duidelijke wijze wordt dit verwoord
in het eerste hoofdstuk van het decreet Presbyterorum
Ordinis over het ambt en het leven van de priesters:
“De Heer Jezus, ‘die door de Vader geheiligd en in de
wereld gezonden werd’ (Jo. 10,36), doet heel zijn mystiek
18 H. MUHLEN, L’Esprit dans l’Eglise, t.1, p. 273: ‘Il revient à la
personne de l’Esprit Saint d’unir des personnes, aussi bien au
sein de la Trinité que dans l’économie du salut’.