Kardinaal Suenens

OECUMENE EN CHARISMATISCHE VERNIEUWING 145
Tenslotte maakt Paulus ook een onderscheid tussen
de charismatische gaven: sommige zijn goed,
andere zijn beter. De Korinthiërs waren vooral geïnteresseerd
in de profetie en de glossolalie. Paulus
verwerpt deze gaven niet, maar geeft allerhande aanwijzingen
opdat diegenen die deze gaven ontvangen,
zich als waarachtig ‘door de Geest bezielde’ mensen
zouden gedragen. Maar hij verkondigt eveneens – en
dit op luide toon – dat boven al die gaven de agapè te
stellen is. Zonder haar betekenen de charismatische
gaven niet veel. Deze actieve en werkdadig caritas,
wordt door hem beschreven in 1 Kor 12, 31-13, 13: dat is
de ‘hoogste gave’ (12, 31), een ‘weg die verheven is boven
alles’.
Dat is ook het perspectief van waaruit elke christen
zijn charismatische gaven zou moeten leren
begrijpen en evalueren.
Actualiteit van de geestesgaven
Veel christenen die met de genade van de vernieuwing
in aanraking gekomen zijn, stellen vandaag
de dag vanuit hun ervaring vast dat de werking van de
Geest in een gemeenschap gepaard gaat met een werkelijk
openbloeien van diverse charismatische gaven.
Zijn kerkopbouwende dynamiek treedt naar voren
doorheen die personen, in wie nu eens dit, dan weer een
ander aspect van de volheid van de Kerk op een speciale
en bevoorrechte wijze, tot nut van het hele lichaam
tot uitdrukking wordt gebracht.
Deze personalisering van Gods gaven en speciaal
van de bedieningen en ambten, wordt aldus naar de