Kardinaal Suenens

OECUMENE EN CHARISMATISCHE VERNIEUWING 147
dat daarom afbreuk gedaan wordt aan de wezenlijke en
noodzakelijke eenheid die de Heer wil en die in de
apostolische tijden gepreciseerd werd.
“Allen moeten in de Kerk, overeenkomstig de
taak die ieder heeft, ruimte geven aan de nodige vrijheid
in de verschillende vormen van geestelijk leven en
van kerkelijke discipline, alsook in de verscheidenheid
van liturgieën en zelfs in het theologisch doordenken
van de geopenbaarde waarheid” aldus het ‘Decreet
over de katholieke deelneming aan de oecumenische
beweging’, maar het stipt hierbij duidelijk aan dat dit
slechts geschieden kan ‘met behoud van de eenheid die
noodzakelijk is’ (nr. 4).
CHARISMA EN INSTELLING
Om de geestelijk vernieuwing in het leven van de
Kerk te situeren, zou het misplaatst en zelfs volkomen
onjuist zijn charisma en instelling tegenover elkaar te
stellen. Evenzeer immers als de profetie en het spreken
in talen, zijn de bedieningen en de essentiële structuren
van de kerkelijke gemeenschap gaven van de Geest.
Als gemeenschapsstructurerend gegeven in de
Kerk is de institutie wezenlijk charismatisch. Zij is een
gave van God en sacrament van de verbondenheid met
God. De gemeenschap speelt een niet te veronachtzamen
rol als ruimte waarbinnen men de Geest kan
ontmoeten. In de eerste Johannesbrief staat: “Wat wij
gezien en gehoord hebben, dat verkondigen wij ook aan
U, opdat gij gemeenschap moogt hebben met ons. En
onze gemeenschap is er één met de Vader en met Jezus
Christus, zijn Zoon” (1 Joh. 1,3).