Beminde - Gordon van Veelen

11
men spreken. Een tweede week ging voorbij en ook toen gebeurde
er niets bijzonders; geen enkele buitenlandse reis op
korte termijn.
Ik begreep het niet, want normaliter klopt alles, wat de Heer
tegen me zegt. Maar misschien had ik het deze keer toch verkeerd
verstaan en me iets ingebeeld. En wat doe je dan? Juist, je
vraagt het de Heer opnieuw: “Heb ik U goed verstaan, Heer? Er
gebeurt namelijk niets”.
Hij zei tegen me: “Jij zult werkelijk plotseling je land verlaten.
Maar het zal niet gaan om een klein zendingsreisje. Jij zult helemaal
je land verlaten. Ik roep jou, zoals Ik Abraham riep: Verlaat
je land en ga naar het land, dat Ik je wijzen zal. En daar
zullen jij en je kinderen tot zegen zijn”.
Ik moest er even van slikken. Emigreren? Ik?
Ik bedacht, dat ik misschien de laatste tijd te veel in het boek
Genesis had gelezen. Misschien waren de woorden uit Gen.12
over de roeping van Abraham te diep in mijn hart gegrift en
hoorde ik mijn eigen gedachten, toen ik naar Gods stem probeerde
te luisteren?
Die vrijdagavond hadden we zoals gebruikelijk onze Healing-
Rooms in Zeewolde. Voordat we aan de slag gaan om voor anderen
te bidden, nemen we meestal een kort moment om elkaar
te zegenen. We doen dat twee aan twee. Jij bidt en profeteert
over de ander en de ander bidt of profeteert over jou.
Deze keer stond ik ‘toevallig’ tegenover Dorien. Nadat ik haar
een bemoedigend woord van de Heer had doorgegeven, begon
ze over mij te profeteren: “Ja, de Heer roept jou net als Abraham...”
De rest hoorde ik niet eens meer. Het was dus menens. De Heer
roept mij werkelijk net als Abraham. Ik had me dus niet vergist.
Ik zou werkelijk mijn land verlaten en gaan naar een land dat
God mij wijzen zou.
Welk land dat zijn zou, wist ik nog niet.