Beminde - Gordon van Veelen

39
omgebracht. De spoorwegen werden genationaliseerd en de
aandelen waren ineens waardeloos. De honderd jaar oude papieren
liggen nog altijd bij mijn moeder. Dat even tussen beiden.
We stappen dus uit bij het station en wandelen naar de Tompea,
de rots. Hoog boven de stadsgracht uit torenen 25 m. hoge
rotsen en daarbovenop liggen de belangrijkste gebouwen van
de stad en veel ambassades. Een zig-zag trap voert ons naar
boven.
De meisjes hebben elk een grote weekendtas bij zich voor hun
bagage. Ik vraag: “Gaat het wel met die zware tassen, of zal ik
even helpen dragen”. Ik blijf nu eenmaal een gentleman. Nee,
dat kunnen ze zelf wel. Marsja, de brunette, vertelt, dat ze veel
pijn in haar schouder heeft. “Dat komt van de gespannen werkhouding
achter de PC”, zegt ze. In een impuls leg ik mijn hand
op haar schouder. Ze begint schaapachtig te lachen. Ik zeg niets,
maar in stilte fluister ik: “Jezus”.
Na een paar tellen vraag ik, hoe het nu gaat. “Maybe a little bit
better”, reageert ze een beetje lacherig. Ik leg mijn hand nog
even op haar schouder. Na even zegt ze: “Now it’s OK”. Ik laat
haar los. Ze weet zich niet goed houding te geven. Ik zeg nog
even tegen haar: “Wat er net gebeurd is, heeft niets met mij te
maken. Het is niet mijn kracht, maar het is God, het is Jezus. Ze
knikt.
Nu beklimmen we de steile trappen naar het plateau van de
Tompea. Ze maken foto’s van de mooie uitzichtpunten en van
elkaar. Ondertussen praten we nog wat. Ik vraag aan Marsha uit
wat voor gezin ze komt en hoe het huwelijk van haar ouders is.
Ik dacht het al. Het is een gezin zonder communicatie, waarin
ook te veel wordt gedronken. Als er problemen zijn, loopt haar
vader het huis uit en blijft uren weg. Dat verklaart, waarom zijzelf
ook zo moeilijk communiceert en zichzelf verschanst, zodra
er van haar een reactie wordt verwacht.
Als we een poosje hebben rondgelopen, gaan we weer naar beneden.
De meisjes kopen wat te eten en te drinken en in het