Resultaten van de bepaling van de constante van Planck met ...

4 Resultaten
4.1 Constante van Planck
De constante van Planck wordt nu simpelweg gevonden met behulp van vergelijking
2. De hierboven gegeven richtingscoefficient d is gelijk aan −hc
e
. De gevonden
constante van Planck is dus:
h = d · e
c = (1.33 ± 0.07) · 1.6022 · 10−6 10−19
·
2.9979 · 10 8 = (7.1 ± 0.4) · 10 −34 J · s. (4)
4.2 Uittreedenergie
De uittreedenergie φ A wordt gevonden met behulp van de asdoorsnede van
bovenstaand figuur. Deze is 2.1 ± 0.2V. φ A is (2.1 ± 0.2) · e = 2.1 ± 0.2eV =
(2.1 ± 0.2) · 1.602 · 10 −19 J = (3.3 ± 0.3) · 10 −19 J
5 Evaluatie
De literatuurwaarde voor de constante van Planck is 6.626 · 10 −34 Js. De afwijking
van de gevonden waarde ((7.1 ± 0.4) · 10 −34 Js)is minder dan 8%. De
uittreedenergie φ A heeft een literatuurwaarde van 5.65 eV. De afwijking met de
gevonden waarde, 2.1 ± 0.2eV is vrij substantieel, deze bedraagt namelijk 60%.
Hieruit valt te concluderen dat we hier niet te maken hebben met een zuivere
platina-elektrode. Er is klaarblijkelijk een oppervlakteverontreiniging aanwezig,
bijvoorbeeld van het element kalium, dat een veel lagere uittreedpotentiaal heeft.
Het is op te merken dat de literatuurwaarden niet binnen de verkregen meetonzekerheden
vallen. Hieruit volgt dat we te maken hebben met een systematische
onzekerheid. Deze kan bijvoorbeeld veroorzaakt zijn door een fout in de
kwadratische aanpassing. Ondanks het feit dat dit zorgvuldig gedaan is, moet
gezegd worden dat deze erg foutgevoelig is.
Wat betreft de constante van Planck zou de gebruikte proefopstelling een
nauwkeurigheid van minder dan een procent moeten kunnen bereiken. Dit is ons
niet gelukt. Hiervoor zijn verschillende oorzaken mogelijk. De proefopstelling
is bijvoorbeeld zeer gevoelig voor verstoringen, aangezien een stroom in de orde
van grootte van picoampères gemeten wordt. Verder zal het resultaat waarschijnlijk
nauwkeuriger worden wanneer nog meer meetseries uitgevoerd worden en
daaruit de richtingscoefficient bepaald wordt.
7