verandering-voor-vooruitgang

De federale regering slaagt er niet
in overeenstemming te bereiken,
want ze is het product van het
Belgische dualisme. België is in
feite een ‘tweestromenland’ en
bestaat uit twee democratieën. De
kloof tussen Vlaanderen en Wallonië
wordt alsmaar groter. Vlamingen
en Franstaligen hebben hun eigen
waardenschaal, kijken anders tegen
samenlevingsproblemen aan en
schuiven verschillende beleidskeuzes
naar voor.
Deze verschillen staan een
daadkrachtig en efficiënt bestuur in
de weg. De federale regering duwt
noodzakelijke grondige hervormingen
voor zich uit. En wanneer ze dan al
eens een beslissing neemt, komt
ze niet verder dan een halfslachtig
akkoord, enkel datgene dat aan de
politieke onderhandelingstafel haalbaar
is: ‘le faisable’, zoals Di Rupo het
verwoordde. Meer zit er niet in.
België is een land in stilstand dat
internationaal achteruitboert. En in die
achteruitgang sleurt het 6,5 miljoen
Vlamingen, hun welvaart en hun welzijn
mee.
1.2. VLAMINGEN BETALEN
DE FACTUUR
Aan onze welvaart en ons welzijn
hebben ook het Vlaams Parlement en
de Vlaamse Regering een belangrijk
aandeel, door maatregelen te nemen
die beantwoorden aan onze eigen
noden, onze eigen inzichten en onze
eigen beleidsvoorkeuren. Zij kunnen dit
doen binnen de bevoegdheden en de
politieke autonomie die we de voorbije
veertig jaar, in zes staatshervormingen,
moeizaam verworven hebben.
Voor die politieke autonomie betaalden
– én betalen – wij helaas een veel te
hoge prijs.
Democratische prijs
Al bij de eerste staatshervorming
is onze numerieke, democratische
meerderheid op het Belgische
niveau grondwettelijk afgegrendeld.
De latere staatshervormingen
hebben de grendels enkel
versterkt en uitgebreid. Door de
bijzondere meerderheidswetten,
parlementaire belangenconflict- en
alarmbelprocedures en de paritaire
regeringssamenstelling beschikken de
politieke vertegenwoordigers van de
4 miljoen Franstaligen over een feitelijk
vetorecht waarmee ze de 6,5 miljoen
Vlamingen politiek buitenspel kunnen
zetten. De staatshervormingen leidden
ook steevast tot de afbouw van de
band tussen Brussel en de rest van
Vlaanderen en verzwakten de positie
van de Vlamingen in onze hoofdstad.
Financiële prijs
Behalve die hoge democratische prijs,
betalen we een zware financiële prijs.
Bij elke staatshervorming hebben
de Franstalige onderhandelaars
bedongen én verkregen dat een
deel van de Vlaamse welvaart naar
Wallonië en Brussel vloeit. De zesde
staatshervorming vormt hierop geen
uitzondering, maar veeleer een
triest hoogtepunt. De factuur die de
Vlamingen moeten betalen, loopt op tot
minstens 4,6 miljard euro of jaarlijks
meer dan 1.500 euro per Vlaams gezin.
In ruil: een doolhof
In ruil voor die hoge prijs krijgen
de Vlamingen helaas geen
efficiënte overheid. Integendeel.
Staatshervorming na staatshervorming
wordt de bevoegdheidsverdeling
alsmaar complexer en ondoorzichtiger.
In plaats van homogene
bevoegdheidspakketten worden
er steevast stukjes en brokjes van
bevoegdheden overgedragen.
Zo hevelt de zesde staatshervorming
de bevoegdheid Verkeer over
naar Vlaanderen. Maar niet
de verkeersreglementering en
niet de verkeersborden. Wél de
reglementering voor het plaatsen van
de verkeersborden, tenzij bij overwegen
en kruisingen met spoorwegen want
daar blijven de plaatsingsregels
federaal. We worden bevoegd voor de
snelheidsbeperkingen, maar niet op de
autosnelwegen.
Vlaanderen zal de bejaardenzorg
kunnen regelen, maar niet de
thuisverpleging. Een bejaarde zal van
de Vlaamse thuiszorgsituatie belanden
in een federale thuisverpleegkunde om
vervolgens naar een Vlaams rusthuis
te gaan en bij ziekte te belanden in
een voornamelijk federaal geregeld
ziekenhuis. Wie vindt zijn weg nog in
zo’n doolhof?
Ondanks de opeenvolgende
staatshervormingen blijven het Vlaams
Parlement en de Vlaamse regering
veelal machteloos aan de zijlijn staan.
Enerzijds door de versnippering
van bevoegdheden, anderzijds
doordat de sociaaleconomische
sleutelbevoegdheden federaal zijn
gebleven. Precies deze hefbomen en
échte fiscale autonomie hebben we
nodig om onze welvaart en bijgevolg
ook ons welzijnsniveau te behouden en
te versterken. En neen, ook hier brengt
het Vlinderakkoord geen verandering
in. Integendeel.
“Klassieke
staatshervormingen
maken dit land
alsmaar complexer
en ondoorzichtiger”
Zorgt deze staatshervormings methodiek
dan voor communautaire rust?
Evenmin. Zelfs de grootste voorstanders
van de zesde staatshervorming
kondigen al een zevende
staatshervorming aan, nog voor in het
parlement over de zesde is gestemd.
9/ Verandering voor Vooruitgang