verandering-voor-vooruitgang

Vlaanderen heeft vandaag al vele
sleutels in handen om een woonbeleid
te voeren. Maar de federale overheid
behoudt de belangrijke hefbomen.
Dat zal na de zesde staatshervorming
nog steeds het geval zijn. De fiscale
behandeling van de verhuurinkomsten
zullen bijvoorbeeld een federale
bevoegdheid blijven. Ook het kadaster
blijft federaal.
1.3.4. Gezonde bodem, schone
lucht en zuiver water voor
onze (klein)kinderen
Als mens en als gemeenschap dragen
wij verantwoordelijkheid voor de
aarde waarop wij wonen en het
milieu waarin wij leven. Door de
demografische en economische groei,
en de technologische ontwikkelingen
is de druk op ons leefmilieu sterk
toegenomen.
Zoals wij de gevolgen dragen van
de vervuiling veroorzaakt door de
voorgaande generaties, zo bestaat
het gevaar dat wij onomkeerbare
schade veroorzaken voor de
toekomstige generaties. Wij mogen
dit niet afwentelen op onze kinderen
en kleinkinderen. Zij moeten op een
gezonde bodem kunnen wonen, schone
lucht kunnen ademen en zuiver water
kunnen drinken.
De inspanningen die tot nog toe
gedaan werden, volstaan niet om de
klimaatverandering af te remmen
en binnen redelijke grenzen te
houden. Natuurlijk kan Vlaanderen
de opwarming van de aarde niet
alleen stoppen. Onze bijdrage is
wel onmisbaar. Vlaanderen neemt
zijn verantwoordelijkheid op, maar
botst op Belgische grenzen. Door
het gebrek aan fiscale autonomie
kunnen de Gewesten geen sturende
belastingmaatregelen nemen en dus
geen krachtig klimaatbeleid voeren.
1.4. ONDERWIJS EN CULTUUR ALS
HART VAN ONZE GEMEENSCHAP
Vlaanderen heeft geen grote
oppervlakte of natuurlijke grondstoffen.
Onze mensen zijn ons kapitaal. In
dat kapitaal moeten wij investeren.
Onderwijs en cultuur zorgen mee
voor creativiteit en ondernemingszin,
innovatie en groei.
1.4.1. Onderwijs: prioriteit voor
Vlaanderen
Het onderwijs in Vlaanderen staat
internationaal hoog aangeschreven.
Dat blijkt telkens weer uit de PISAonderzoeken
en uit de internationale
rankings van ons hoger onderwijs.
Maar we mogen ons niet laten
verleiden tot zelfgenoegzaamheid.
Scholen, leerkrachten en leerlingen:
ze hebben allen hun sterktes en hun
uitdagingen. De scholen hebben nood
aan bijkomende capaciteit, vooral
in de steden. Een groot deel van het
schoolpatrimonium is verouderd.
Bovendien is de maatschappelijke
druk op leerkrachten bijzonder groot.
Naast hun onderwijsopdracht moeten
ze zorg- en administratieve taken op
zich nemen. De leerkrachten worden
ook geconfronteerd met nieuwe
pedagogische methoden waarbij niet
altijd in de nodige ondersteuning wordt
voorzien en met steeds uitdagender
leerlingen: de grote instroom van
anderstaligen, het toenemend
aantal spijbelaars, leerlingen met
bijzondere zorgnoden van dyslexie
en dyscalculie tot aandachtstekort-,
hyperactiviteit (ADHD)- en
autismespectrumstoornissen, …
Vlaanderen is vandaag niet
verantwoordelijk voor het hele
onderwijsbeleid. Drie aspecten
blijven federaal geregeld: het begin
en einde van de leerplicht, de
minimumvoorwaarden om een diploma
te behalen en de pensioenen van het
onderwijzend personeel. De federale
overheid maakt nauwelijks of geen
gebruik van deze restbevoegdheden.
Hierdoor belemmert zij wel het beleid
van de deelstaten.
1.4.2. Kunstcollecties rusten,
roesten en rotten weg
Cultuur en wetenschappelijk onderzoek
zijn gemeenschapsbevoegdheden,
maar toch regelt de federale overheid
heel wat van onze belangrijkste
culturele en wetenschappelijke
instellingen (zoals de Koninklijke Musea
voor Schone Kunsten, de Koninklijke
Musea voor Kunst en Geschiedenis, het
Algemeen Rijksarchief, …).
De collecties zijn goed voor zo’n
zes miljard euro, maar de federale
culturele en wetenschappelijke
instellingen missen elk dynamisch
34/