7/ Verandering <strong>voor</strong> Vooruitgang
Verandering <strong>voor</strong> Vooruitgang Vlaanderen is een van de meest welvarende regio’s van Europa, met een hoge welzijnsgraad. We danken dat aan de creativiteit en daadkracht van onze ondernemers, aan het vakmanschap en de werkkracht van onze werknemers en zelfstandigen, en aan de inzet en toewijding van wie werkzaam is bij de overheid, in het onderwijs en in de zorg. Ook het bloeiende verenigingsleven, het brede middenveld en de ontelbare vrijwilligers zijn van onschatbare waarde <strong>voor</strong> het kostbare sociale weefsel van onze samenleving. Wat gisteren is opgebouwd, is niet zomaar verworven <strong>voor</strong> morgen. Onze welvaart en ons welzijn staan onder druk. Op zowat alle internationale economische concurrentieladders zakken we verder weg. Zonder ingrijpen, stevent onze sociale zekerheid af op het faillissement. Om onze welvaart en ons welzijn veilig te stellen en te versterken, en om ons sociaal weefsel te beschermen, is <strong>verandering</strong> nodig. “Verandering is nodig om onze welvaart en ons welzijn veilig te stellen en ons sociaal weefsel te beschermen.” Verandering vergt moed. Moed om van de platgetreden paden af te wijken. De ogen sluiten en verder doorgaan, is even gemakkelijk als onverantwoordelijk. De <strong>verandering</strong> die wij <strong>voor</strong>staan is geen alleenzaligmakend doel. Het is een instrument om op zowel korte als lange termijn de Vlamingen het beleid te geven waar ze al decennialang <strong>voor</strong> stemmen. Een beleid dat wie werkt, spaart en onderneemt, beloont in plaats van bestraft. En dus ook de overheidsuitgaven vermindert, de belastingen verlaagt en de werkgelegenheid verhoogt door de loonkosten aan te pakken en de lasten op arbeid te verlagen. Een sociale zekerheid die alle Vlamingen ervaren als hún sociale zekerheid en niet als een sociale zekerheid die er enkel is <strong>voor</strong> anderen. Een sociaal beleid specialiseert zich niet in subsidies en uitkeringen, wel in het <strong>voor</strong>komen van armoede en het creëren van sociale mobiliteit. Niet door het leven van mensen over te nemen, maar door hen het leven weer in eigen handen te laten nemen. Een aanpak die mensen aanzet tot verantwoordelijkheid, die stoelt op rechten én plichten en dus ook effectief en onmiddellijk bestraft wanneer iemand zich bezondigt aan criminaliteit, klein of groot. Een solidair en verantwoordelijk bestel dat solidair opvangt wie op de vlucht is <strong>voor</strong> oorlog of vervolging en een positief en dus actief migratiebeleid voert met een verplichte inburgering <strong>voor</strong> nieuwkomers. Een beleid dat onze hoofdstad kan omarmen en nieuw leven kan inblazen. Een beleid dat gestalte kan geven aan een democratisch Europa door Vlaanderen en Wallonië zelf aan de beslissingstafel te laten aanzitten. Als Europese Vlamingen, als wereldvlamingen, willen we zelfstandig en zelfbewust, open en solidair naar buiten treden. Een politiek die zorgt <strong>voor</strong> een transparante, eerlijke en efficiënte solidariteitsregeling met onze beste buur Wallonië, met Europa en met de rest van de wereld. Een methode die eindelijk perspectief biedt op de afbouw van de gigantische Belgische staatsschuld. Een cultureel en onderwijsbeleid dat Vlaanderen laat leven en leren. Een beleid dat oog heeft <strong>voor</strong> een duurzaam evenwicht tussen mobiliteit, betaalbare energie en milieu. Daarover, en over nog veel meer, gaat ons confederalisme. Over opnieuw <strong>voor</strong>uit geraken. Over <strong>verandering</strong>. Verandering <strong>voor</strong> Vooruitgang. 1.1. DE BELGISCHE STILSTAND In 2013 vierde de PS 25 jaar regeringsdeelname. Een kwarteeuw van stilstand waarin België, anders dan zijn buurlanden, amper grondige sociaaleconomische hervormingen kende. “Iedereen hervormt, behalve België”, merkt de Gouverneur van de Nationale Bank op. Met alle gevolgen van dien. De belastingdruk, de loonlasten en de overheidsuitgaven behoren tot de hoogste in de wereld en nemen nog altijd toe. Daarbovenop is er de enorme staatsschuld. De koopkracht van alle mensen en het concurrentievermogen van onze bedrijven staan onder druk. De werkloosheid stijgt, net zoals het aantal faillissementen en de schuldgraad. Het vertrouwen van onze ondernemers in de overheid en het federaal economisch beleid neemt nog steeds af. Intussen dient de gigantische uitdaging van de vergrijzing zich alsmaar dreigender aan. Het antwoord van de federale regering? Nog meer overheidsuitgaven en nog meer belastingen. Fundamentele hervormingen? Die komen er niet. 8/