Het bedrog van de evolutieleer.pdf - Open Geesten

168
HET BEDROG VAN DE EVOLUTIELEER
Volgens de theorie van Darwin, hebben de patronen voor wolven, katten,
eekhoorns, marmotten, miereneters, mollen en muizen zich ieder twee maal
geëvolueerd; één maal in de zoogdieren met een baarmoeder en opnieuw volledig
onafhankelijk daarvan in de buideldieren. Hierdoor komen we bij de verbijsterende
bewering, dat in een onwilkeurig, niet-gestuurd proces van mutatie
en natuurlijke selectie, op de één of andere manier dezelfde eigenschappen
verschillende malen in de ver van elkaar verwijderde organismen verschillende
malen tevoorschijn kwamen.” 174
De genetische en embryologe impasse van de homologie
Om de bewering van de evolutionisten over homologie serieus te nemen,
zouden gelijke (homologe) organen in verschillende wezens met eenzelfde
(homologe) DNA-structuur gecodeerd moeten zijn. Maar dat zijn ze niet. In de
meeste gevallen is de genetische codering heel anders. Verder geeft een gelijke
genetische codering van het DNA in verschillende wezens vaak totaal verschillende
organen.
Michael Denton, een Australische professor in de biochemie, beschrijft in
zijn boek: “Evolution: A theory in crisis” de genetische impassen van de evolutionistische
interpretatie van de homologie: “Homologe structuren worden
vaak bepaald door niet-homologe genetische systemen en het concept van
de homologie kan zelden naar de embryologie getraceerd worden.” 175
Een beroemd voorbeeld over dit onderwerp is “de homologie van de vijf
vingers” die in bijna alle evolutionistische tekstboeken genoemd wordt.
Tetrapoden, dat zijn dieren met een ruggegraat die op het land leven, hebben
aan voor- en achterpoten vijf vingers en vijf tenen. Hoewel dit niet altijd het
uiterlijk van vijf vingers heeft, zoals wij dat kennen, worden zij door hun botstructuur
als vijf-vingerig (-tenig) beschouwd. De voor- en achterpoten van
een kikker, hagedis, eekhoorn of aap zijn zo. De skeletstructuur van vogels en
vleermuizen hebben ook dit basisontwerp.
Evolutionisten beweerden, dat al deze wezens van eenzelfde voorvader
afstamden, en deze bewering wordt in bijna alle basisbronnen van de biologie
in de 20ste eeuw genoemd als een sterk bewijs voor de evolutie. Genetische
ontdekkingen in de 80-er jaren van de 20ste eeuw verwerpen deze evolutionitische
bewering. Men realiseerde zich, dat het vijfvingerige patroon van de
ledenmaten van verschillende schepselen gecontroleerd werd door heel verschillende
genen. De evolutionistische bioloog William Fix beschrijft de val
van deze evolutionitsche thesis op de volgende manier:
De oudere tekstboeken over de evolutie leggen sterk de nadruk op het idee van
de homologie, en verwijzen naar de duidelijke gelijkenis tussen skeletten van