Het gemeenschappelijk visserijbeleid – Een handleiding - Europa

De Commissie ontvangt wetenschappelijk
advies over de EU-visserij van haar Wetenschappelijk,
Technisch en Economisch
Comité voor de visserij (WTECV, zie kader
blz. 13). Het WTECV, dat uit onafhankelijke
wetenschappers en experts bestaat die
zeer uiteenlopende standpunten vertegenwoordigen,
wordt regelmatig geraadpleegd
voordat voorstellen worden opgesteld.
Evenmin blijft de rol van het WTECV beperkt
tot een strikt wetenschappelijke – de leden
van het comité omvatten ook experts in
economische en sociale vraagstukken.
Voor biologische aangelegenheden steunt
het WTECV in hoge mate op het advies van
de Internationale Raad voor het Onderzoek
van de Zee (ICES, zie kader) voor het noordoostelijk
deel van de Atlantische Oceaan, de
Noordzee en de Oostzee. (Het WTECV verleent
tevens, waar nodig in samenwerking
met nationale onderzoekers en ad-hocconsultatiegroepen,
advies aan de visserij in de
Middellandse en de Zwarte Zee, die niet
onder de ICES vallen.) Het advies van de
ICES omvat de visstandevaluatie en diepere
analyses waarop de Commissie zowel haar
jaarlijkse aanbevelingen inzake TAC’s en
quota baseert, als haar langetermijnvoorstellen
over hoe de visserij in Europese
wateren op een duurzame manier kan worden
beheerd. Evenmin beperkt de ICES
zichzelf tot een eenvoudige analyse van de
situatie van specifieke visbestanden; de
ICES verleent ook steeds vaker geïntegreerde
adviezen op ecosysteemniveau, ter
ondersteuning van de verschuiving naar
een meer holistische aanpak van het beheer
van Europa’s zeeën (zie verder hoofdstuk 15
hieronder).
Onderzoek van de zee
De in 1902 opgerichte Internationale Raad
voor het Onderzoek van de Zee (ICES)
brengt meer dan 1600 mariene wetenschappers
uit 20 landen bijeen om het
onderzoek naar de ecosystemen van de
Noord-Atlantische Oceaan te coördineren.
Als zodanig is de ICES de belangrijkste verstrekker
van wetenschappelijk advies aan
de regeringen en regionale organisaties die
verantwoordelijk zijn voor het beheer van
de visserij in de Noord-Atlantische Oceaan
en naastgelegen gebieden (inclusief de
Noordzee en de Oostzee).
Het permanente secretariaat bevindt zich
in Kopenhagen (Denemarken), maar het
meeste ICES-werk wordt gedaan door de
meer dan 100 werkgroepen, die elk gewijd
zijn aan een specifiek onderzoeksthema.
De conclusies van de werkgroepen die
De ICES vergelijkt en refereert naar gegevens
die op verschillende manieren en uit verschillende
bronnen verkregen zijn. Sommige
informatie komt van de vissers; andere komt
van speciale onderzoeksreizen; en weer
andere wordt verstrekt door de visserijautoriteiten
in de lidstaten van de ICES. Alle Europese
staten beschikken over uitgebreide
bemonsterings- en gegevensverzamelingsprogramma’s
om vangsten en aanlandingen
specifiek voor onderzoeksdoeleinden te evalueren.
En de EU steunt deze programma’s
rechtstreeks via haar verordening inzake
gegevensverzameling.
aan visstandevaluatie werken worden vervolgens
verwerkt in de beraadslagingen
van het Adviescomité (ACOM), dat met
regelmatige tussenpozen door het jaar
heen – hetzij virtueel, hetzij persoonlijk –
samenkomt om de definitieve aanbevelingen
te bestuderen en goed te keuren.
ACOM verstrekt regelmatig advies over de
vangst van zo’n 135 soorten vis en schaalen
schelpdieren in het Noord-Atlantisch
gebied. Hiertoe steunt het op zeer uiteenlopende
gegevens – waaronder steeds
meer informatie van de vissers zelf.
Alle adviezen van de ICES worden, samen
met de studies waarop zij zijn gebaseerd,
gepubliceerd en kunnen eenvoudig worden
geraadpleegd via de website van de
ICES op www.ices.dk.
Het werk van het WTECV is van fundamenteel
belang om erop toe te zien dat alle voorstellen
van de Commissie worden gebaseerd op
correcte gegevens en correcte argumenten.
Maar ofschoon de wetenschappelijke en
technische kennis natuurlijk zijn onafhankelijkheid
moet bewaren, kan het niet los van
de bredere vraagstukken worden gezien.
Daarom worden de adviezen van de ICES
en/of het WTECV systematisch gedeeld met
de RAR’s en het RCVA, zodat zij deze kunnen
bespreken en becommentariëren.
Financiering van gegevens
De EU is niet zomaar een gebruiker van
visserijwetenschap, maar een grote facilitator
en financierder van onderzoek op
alle terreinen die verband houden met
visserij en de zeeën. Deze financiering
wordt verstrekt via twee belangrijke kanalen:
ondersteuning van de nationale programma’s
voor gegevensverzameling over
de visserij, evenals aanverwante studies,
en financiering voor geavanceerde EUonderzoeksprojecten
in het kader van het
kaderprogramma voor onderzoek (zie
factsheet over visserijonderzoek).
Gegevensverzameling lijkt misschien een
simpele aangelegenheid, maar in de visserij
kan het een complexe en dure zaak
worden. Als onderdeel van de fundamentele
werkwijze van het GVB bepaalt de EU
de biologische en economische gegevens
die de lidstaten moeten verstrekken om
het wetenschappelijke adviesproces te ondersteunen
(wetenschappelijke gegevens
worden geheel onafhankelijk verzameld
van de vangstgegevens die de lidstaten
aan de Commissie moeten verstrekken
voor het beheer van TAC’s en quota).
Sinds 2001 verleent de EU tevens substantiële
financiële bijstand aan nationale
programma’s voor gegevensverzameling.
Onder het eerste kader voor gegevensverzameling,
dat van 2000 tot 2008 liep, verstrekte
de EU ongeveer 30 mln EUR per
jaar aan financiële bijstand. Een nieuw
kader voor de periode 2009 tot 2013 heeft
de totale EU-bijdrage inmiddels al opgevoerd
tot ongeveer 50 mln EUR per jaar.
De nieuwe verordening breidt het aantal
ondersteunde nationale programma’s uit,
overeenkomstig de nieuwe vereisten uit
hoofde van de hervorming van het GVB.
Dit betekent met name dat er voortaan
ook zal worden gewerkt aan de volgende
gebieden:
op de vloten gebaseerd beheer;
ecosysteemaanpak;
regionale benaderingen van visserijbeheer;
en
verbeterde toegang tot gegevens.
Bovendien steunt de nieuwe verordening
niet alleen de fysieke gegevensverzameling,
maar het hele proces van verzameling tot en
met verwerking, analyse en advies. Vroeger
bleef de toegang voor wetenschappers beperkt
tot de totale gegevens, hetgeen hun
studies aanzienlijk belemmerde. De nieuwe
verordening legt duidelijke regels vast
voor de overdracht van gegevens, zodat
wetenschappers nu tot veel meer gegevens
toegang hebben, zowel in het kader van
deze verordening als van andere instrumenten
(bv. de VMS-gegevens). Voortaan
kunnen onder bepaalde voorwaarden niet
alleen gedetailleerde gegevens beschikbaar
worden gesteld voor de formulering
van wetenschappelijke adviezen aan visserijbeheerders,
maar ook om het debat
met belanghebbenden te onderbouwen en
voor gebruik in wetenschappelijke publicaties.
De regels zien er verder op toe dat
de juiste maatregelen worden genomen
om de privacy van alle betrokken partijen
te beschermen. Door deze basisgegevens
op grotere schaal beschikbaar te maken,
heeft de EU een belangrijke stap gezet
in de richting van een beter debat over
visserijbeheer en openstelling voor meer
betrokkenen en meer standpunten.
14