Het gemeenschappelijk visserijbeleid – Een handleiding - Europa

Aquacultuur in de EU
HOOFDSTUK 12
V
isteelt is een eeuwenoude praktijk. De
vroegst bekende voorbeelden, in China,
dateren al van 2500 voor Christus. In Europa
werd in vijvers gekweekte vis in de Middeleeuwen
een vertrouwde voedselbron, toen
wilde vis in het binnenland steeds zeldzamer
en duurder werd – een trend die tot de
19e eeuw zou voortduren.
Tegenwoordig speelt aquacultuur, dankzij
de ontwikkelingen op het gebied van de
kweek- en verwerkingstechnologieën, een
grote rol in de totale visaanvoer. Volgens
schattingen van de FAO komt 47 % van alle
vis die bestemd is voor menselijke consumptie
momenteel uit de aquacultuur. De vangst
van wilde vis liep in de jaren tachtig terug,
maar tussen 1973 en 2003 verdubbelde
de wereldconsumptie van vis. Zoetwatervis
en week- en schaaldieren, die zich goed
voor de teelt lenen, zijn de belangrijkste
verantwoordelijken voor de toegenomen
aanvoer. Tussen 2000 en 2005 steeg de
mondiale aquacultuurproductie met een
derde – grotendeels dankzij de spectaculaire
groei in Azië en Zuid-Amerika.
De wereldbevolking zal de komende decennia
blijven stijgen, en ook de algemene
levensomstandigheden zullen verbeteren,
en het is dus zeer waarschijnlijk dat de vraag
naar vis eveneens zal stijgen. Nu de meeste
wilde visserijtakken al volledig geëxploiteerd
worden, zal de aquacultuur aan veel
van deze nieuwe vraag moeten voldoen.
Tegelijkertijd moeten wij erop toezien dat
onze aquacultuursector zelf werkelijk duurzaam
is.
De Europese aquacultuursector is met een
omzet van ruwweg 2,9 miljard EUR een
belangrijke speler die zo’n 65 000 banen
schept. Toch is zij er niet in geslaagd in de
millenniumhausse van de industrie te
delen, want de EU-productie is sinds de
eeuwwisseling min of meer constant gebleven
(ongeveer 1,3 miljoen ton per jaar in
2005).
De Europese aquacultuur kent een aantal
sterke punten. Wij zijn leiders in technologie
en onderzoek, wij hebben een sterke en
goed opgeleide ondernemersbasis, en ons
klimaat leent zich goed voor veel van de
soorten die momenteel het meest in trek
zijn bij de consumenten. Misschien wordt
onze grootste troef wel gevormd door onze
strikte kwaliteitsnormen, die erop moeten
toezien dat de aquacultuurproducten
geschikt zijn voor menselijke consumptie,
goed voor het milieu waarin zij worden
grootgebracht, en respectvol voor de
gezondheid van de dieren zelf.
Maar deze sterke punten houden ook uitdagingen
in. Hoge normen betekenen onvermijdelijk
hogere kosten, en maken het
moeilijker voor onze viskwekers om te concurreren
op binnen- en buitenlandse markten.
De toenemende vraag naar ruimte aan
de kust én in het binnenland leidt tot een
grotere concurrentie met andere activiteiten,
zoals woningbouw en toerisme. En tot
28