KUREGEM DEEL 1 — HISTORISCHE CONTEXT - Beeldenstorm

De druppel…
De druppel…
Vaak vormt de politie zelf een bedreiging voor de veiligheid. Na twee weken
versterkte politiecontroles in de wijk, in het kader van een gemeentelijke politieactie
‘Secureghem’, schoten rijkswachters op vrijdag 7 november 1997 aan het kruispunt
van de Brogniezstraat met de De Fiennesstraat Saïd Charki, een jonge Marokkaan van 24 jaar,
dood. Saïd woonde met zijn moeder en zus in de Rossinistraat. Hij had maar pas deze woning
verlaten, toen de rijkswachters hem – zonder verwittiging – neerschoten onder het oog van
jongeren uit de buurt. Alle feiten toonden aan dat Saïd ook zonder geweld te vatten was
geweest. Hij was niet gewapend. Waarom moest de rijkswacht hem dan op 200 meter van zijn
huis neerschieten Saïd was reeds opgeroepen om te verschijnen voor het gerecht de dag na
de feiten.
De dood van Saïd Charki was de aanleiding voor de inmiddels spreekwoordelijk geworden
‘rellen van Kuregem’ eind 1997, begin 1998, toen Marokkaanse jongeren en ordediensten
met elkaar slaags raakten.
Zoals alle werknemers in België kennen de werknemers van buitenlandse origine werkloosheid,
verpauperde volkswijken, verwaarloosde scholen voor hun kinderen… Maar ze hebben
bovendien te maken met politiecontroles, racistische vernederingen, het afgewezen worden
voor een job of weigeringen bij het inschrijven van hun kinderen in een school.
“Het is spijtig dat jongeren een drugsdealer als symbool voor hun revolte nemen”, verklaarde
minister-president van het Brussels Gewest Charles Picqué op het moment van de rellen.
De revolte van de Kuregemse jongeren was eerst en vooral gericht tegen het politiegeweld.
De afkeer van jongeren tegenover de politie – en alles wat de overheid vertegenwoordigt – is
groot omdat ze voor hen het symbool is van een maatschappij waarin ze niet aan de bak komen.
De werkloosheid in Kuregem is torenhoog. In deze wijk groeit een generatie van jongeren op
voor wie werken een volledig abstract begrip is. Eerlijk blijven en studeren betekent daarna
meestal werkloos zijn en weinig kansen krijgen op de arbeidsmarkt, ten prooi vallen aan allerlei
discriminaties en aan de rand van de maatschappij terechtkomen. Sommige jongeren proberen
hieraan te ontsnappen door middel van illegale praktijken. Als men wil beletten dat jongeren
deze weg inslaan, moet men ze perspectieven op tewerkstelling bieden en geen discriminaties
toelaten.
inhoud
19