de Groote Klok - februari 2010 - de Groote Sociëteit Zwolle

Ronald Conradi, de nieuwe directeur-thesaurier
‘Ik kom in een sterk team terecht’
De nieuwe directeur-thesaurier heeft zijn
aantreden noodgedwongen moeten
uitstellen. Ronald Conradi werd vlak voor
kerst namelijk geconfronteerd met een
ontsteking aan zijn rechter oog, die een
operatieve ingreep noodzakelijk maakte.
‘Maar het gaat gelukkig weer goed’, vertelt
hij. ‘Van twee druppels per uur in het
oog om de bacteriën te doden, zit ik nu
op twee druppels per dag om te druk op
het oog te verlagen. Maar ik moet nog
wel wekelijks voor controle naar Rotterdam,
want het is natuurlijk belangrijk dat
het genezingsproces voorspoedig blijft
verlopen.’
Evenals Willem Venker, die zodra hij de
rekening over 2009 heeft opgemaakt de
stukken aan zijn opvolger overdraagt,
heeft Conradi in zijn werkzame leven in
de accountancy gezeten. Dat hij dit beroep
koos, was niet toevallig. Zijn vader
was immers ook accountant. ‘In die tijd
had je nog heel veel relatief kleine kantoren.
Die zijn er nog wel, maar daarnaast
zijn er een stuk of vier grote kantoren
gekomen die wereldwijd opereren. Bij
een daarvan, Ernst en Young, heb ik gewerkt.’
De op 10 juni 1944 in Leiden geboren
Conradi startte zijn loopbaan als assistent-accountant
bij Moret & Limperg
(later opgegaan in Ernst & Young) in Den
Haag. Daar leerde hij ook zijn vrouw Lony
kennen met wie hij in 1969 in het huwelijk
trad. Op zoek naar een geschikte
woning had het jonge paar besloten om
ook buiten de Randstad rond te kijken.
‘In Den Haag kon je heel moeilijk aan
woonruimte komen. Omdat het accountantskantoor
waar ik werkte ook vestigingen
in andere steden had, kwamen
plaatsen als Apeldoorn, Groningen en
Maastricht in beeld. We kozen voor
Zwolle, waar een grote keuze aan woningen
was. Onze vrienden en kennissen
waren er wel verbaasd over. Zwolle, zo
ver weg, wat hadden we daar te zoeken.
Eerlijk gezegd hadden wel zelf ook wel
de nodige twijfels. Vijf jaar Zwolle, zo
dachten we er in eerste instantie over.
Maar we zijn er blijven wonen en onze
kinderen Rowan, Caroline en Marjol zijn
er geboren. Een bewijs dat we nooit spijt
van die stap hebben gehad.’
Door zijn werk vertoefde Conradi overigens
vaak en veel buiten Zwolle en nadat
hij zich in de electronic data processing
had gespecialiseerd, was hij zelfs lange
tijd aan het kantoor in Apeldoorn verbonden.
‘In de zeventiger jaren begon de
automatisering. Als accountant kwam ik
bij de bedrijven om die nieuwe processen
te controleren. Heel boeiend was dat,
maar later ben ik toch weer zeg maar
gewoon accountant geworden. Waarom
het zo’n mooi beroep is Je komt bij allerlei
soorten ondernemingen over de
vloer om de bedrijfsvoering door te lichten.
Daarbij wordt van een accountant
verwacht dat hij betrouwbaar, integer en
onafhankelijk is. Zo’n levenshouding
spreekt mij aan.’
Lid van de Groote Sociëteit werd Ronald
Conradi in 1986. ‘Maar aanvankelijk had
ik weinig tijd om naar de Koestraat te
komen. Dat werd anders nadat ik in 2006
met mijn werk was gestopt. Toen verscheen
ik vaker op vrijdagmiddag in de
sociëteit en werd ik ook lid van de Culinaire
Cornuyten. Willem Venker benaderde
mij met de vraag of ik zijn functie
zou willen overnemen. Dat was jaren
geleden al eens eerder gedaan, maar
toen werkte ik nog. Nu had ik geen reden
meer om te weigeren. Bovendien ken ik
de andere leden van de directie en wist
ik dat ik in een sterk team terecht kwam’
Stil zitten is er na zijn vervroegde uittreding
voor Conradi trouwens überhaupt
niet bij. Hij is nog altijd (al dertig jaar)
verbonden als docent bestuurlijke informatievoorziening
aan Nyenrode School
of Accountancy & Controlling, is voorzitter
van de Stichting tot Nut van het Algemeen
in Zwolle en lid van de raad van
toezicht van Frion, de belangrijkste zorgaanbieder
in Zwolle en omgeving voor
mensen met een verstandelijke beperking.
Bovendien zijn hij en Lony, die voor
de VVD in de Zwolse gemeenteraad en
Provinciale Staten heeft gezeten, erg
reislustig. ‘We zijn in alle delen van de
wereld geweest, maar nog nooit georganiseerd
op vakantie gegaan. Het avontuur
trekt ons aan. Toen we in Beijing
waren en op het station een kaartje
moesten kopen voor de trein naar Shanghai
bleek dat een hele onderneming.
Overal borden met teksten die we niet
konden lezen, loketten waar lange rijen
mensen voor stonden te wachten en
nergens iemand te vinden die Engels
sprak. Spannend is dat. Maar de kaartjes
hebben we toch gekregen.’
Steven ten Veen
Petite Histoire
‘Petite Histoire’ is historie geworden.
Willem Willems heeft namelijk besloten
om te stoppen als columnist van de
Groote Klok. Vorige maand stond zijn
laatste bijdrage in ons blad. Ruim vijftig
columns zijn er van zijn hand verschenen.
Maar langzamerhand bekroop bij Willem
het gevoel, dat hij er meer moeite voor
moest doen om inspiratie voor het schrijven
van zijn ‘Petite Histoire’ te vinden. Hij
speelde al eens hardop met de gedachte
te stoppen, maar de redactie slaagde er
in om hem daarvan te weerhouden. Met
als belangrijkste argument de teleurstelling
die hij daarmee zijn grote schare fans
zou bezorgen want de columns van Willem
werden veel gelezen en zeer gewaardeerd.
Terecht want het waren juweeltjes
van stijl, vertelkunst en originaliteit. We
zullen ze missen in de Groote Klok, maar
we zijn Willem Willems veel dank verschuldigd
voor de medewerking die hij
jarenlang aan het huisorgaan van de
Groote Sociëteit heeft verleend.
C’est fini avec la petite histoire.
De redactie.
3