piccolo 4 - Medisch Centrum Haaglanden

STAREN NAAR DE
STOFZUIGER
“IK LEEF BEST GEZOND.
GEEN AUTO,
DOOR MANOU VAN DE ZANDE
ALLES OP DE FIETS”
Ze heeft het koud. Komt het door de beginnende herfst of de bloedverdunners? “Deze,
Ascal, moet ik de rest van mijn leven slikken, en die, Clopidogrel, mag ik afbouwen.”
In het hoofd van Greet Trommelen (55) zijn eind augustus twee stents geplaatst, om een
dreigend aneurysma voor te zijn. “Hier ergens, achter mijn linkeroor.”
“Ik heb expres niet naar zo’n filmpje gekeken. Kop
in het zand misschien, maar ik wilde niet te veel
nadenken over wat er met me ging gebeuren. Ik ben
blij dat ik het heb gedaan, maar heb er enorm
tegenop gezien. Ik was bang dat er wat uit zou
vallen in mijn hoofd. In het MCH doen ze het pas
een paar jaar geloof ik, stents plaatsen. Tijdens het
gesprek met de radioloog wilde ik maar één ding
weten: waren er al doden gevallen? ‘Nee’, zei hij.”
Vanaf de tafel in haar huis in Zoetermeer wijst ze
naar de tuin. Acht jaar geleden knapte daar iets in
haar hoofd. “Het was Hemelvaartsdag, en een paar
maanden eerder was mijn vader overleden – aan
een aneurysma in zijn buik. Ik wist, totdat ik in MCH
Westeinde werd opgenomen na een paar dagen
hondsberoerd in bed te hebben gelegen, niet eens
dat je dat ook in je hersenen kon hebben. Na de
operatie lag ik een week op de Intensive Care, toen
een week op zaal en daarna mocht ik naar huis.”
MAANDAG WERKEN?
Nu was het een ander verhaal: tijdens controleonderzoeken
(eens per jaar een MRI-scan en een
angiografie) zag neuroloog Jelis Boiten dat er, in
hetzelfde bloedvat als acht jaar geleden, een nieuwe
uitstulping dreigde. Een geplande operatie was zijn
advies: stents plaatsen. Een stent is een metalen
buisje dat in een bloedvat wordt geplaatst, zodat
het bloed voortaan daar doorheen loopt en niet
meer tegen de wand drukt waar de uitstulping
(het aneurysma) zit – of, in Greet Trommelens geval,
dreigde te ontstaan.
“Ik kwam donderdag binnen, ging onder narcose en
toen zijn ze drie uur bezig geweest. Vrijdag, voordat
ik naar huis terugging, vroeg ik de zaalarts: ‘Kan ik
maandag weer werken?’ ‘Als je je goed voelt, ja
hoor.’ Nou, dat is nu vier weken geleden, en als ik de
stofzuiger van boven heb gehaald moet ik daar eerst
een uur vanaf de bank naar liggen kijken voordat ik
’m aan kan zetten. Normaal doe ik met twee vingers
in mijn neus het hele huis.”
IN DE FAMILIE
Dat preventie belangrijk is, weet ze wel. En dat ze
extra risico loopt, weet Greet Trommelen ook. Haar
moeder was hartpatiënt met een paar bypasses,
haar vader is er ook niet meer, haar broers zijn
allebei gedotterd. “Ik leef best gezond. Geen auto,
alles op de fiets. Ik sport twee keer per week – nu
even niet, dus – en als ik twee flessen wijn per jaar
opmaak, is het veel.” Sinds een tijdje roken zij en
haar man niet meer in huis, alleen in de tuin. Ze
bereidt zich schoorvoetend voor op een tweede
stoppoging. “Een patiënt voel ik me niet – als je de
hele dag alleen maar voorzichtig loopt te wezen,
heb je toch geen leven meer? Ik hoop dat alles
gauw weer normaal is.”
9
4I2012 PICCOLO