2006 Thema Vieren

VIEREN -
AAN HET
VANZELFSPREKENDE
VOORBIJ

INHOUDSOPGAVE
03. VOORWOORD - FIEF BLEESER & PETER ADRIAANSEN
04. FEESTEN - FRITS LITMAATH
06. VANUIT SPIRITUALITEIT GEZIEN - LIA VAN AALSUM
10. VIEREN DOE JE MET KINDERBOEKEN - MARIJKE BOUWHUIS
13. ‘VIEREN’ IN HET DIGITAAL PORTFOLIO - DIANA GIBBELS
14. ONTMOETING AAN TAFEL - BEA BISSELING & MARCELLE HILGERS
15. MENUKAART
16. IETS TE VIEREN - MARIËTTE WOLBERS
19. PROJECT KIND EN KUNST - MIRJAM JAKUBOWSKI
20. VOOR VIEREN - PETER VAN HASSELT
22. METAMORFOSE TOT SINTERKLAAS
25. FOTO’S: FEEST VIEREN
27. COLOFON

VIEREN IN BREDER PERSPECTIEF
Met gepaste trots biedt het bestuur van de
alumnicommissie u het tweede nummer aan van
ons blad Chronos. Nadat vorige keer het thema
“Tijd” is gekozen, is het deze keer “Vieren” geworden.
Zoals u vermoedelijk al weet, neemt vieren een
belangrijke plaats in op onze opleiding. We komen
er ieder jaar op terug in ons curriculum. We hebben het opgenomen
in onze opleidingsprofielen. Daarin staat onder andere voor
een eerstejaars student:
“De student is opleidingsbekwaam in ‘Vieren’ op school wanneer
hij zichtbaar en bespreekbaar maakt dat hij kleine momenten in
zijn stagegroep kan herkennen waarop sprake is van samen geraakt
en ontroerd worden, zowel bij verlies als bij succesjes. Hij creëert
een ontspannen en veilige omgeving in zijn groep door een positieve
benadering te hanteren. Hierdoor kan hij speciale momenten
op een natuurlijke manier met de kinderen ‘vieren’. Waar mogelijk
participeert hij en helpt hij mee bij georganiseerde vieringen in de
schoolorganisatie. Hij reflecteert regelmatig op de waarde van ‘vieren’
voor hemzelf.”
In het artikel van Lia van Aalsum worden waarden van reflecteren op
vieren duidelijk verwoord en zij bekijkt het thema vanuit de spiritualiteit
waardoor het thema een diepere dimensie krijgt.
Marijke Bouwhuis legt de relatie tussen vieren en kinderboeken en
onderstreept de ondersteuning van boeken en mogelijkheden die
dat heeft als men voor kinderen in het basisonderwijs vieringen organiseert.
Zij geeft tevens aan hoe in PABO-1 de studenten hiervoor
worden opgeleid.
Mariette Wolbers geeft fantastische voorbeelden van concrete
kinderuitspraken op school.
Mirjam Jakubowski geeft een beschrijving van een projekt ‘kind en
kunst’ en legt hierbij de relatie tussen kunst en feesten.
Frits Litmaath heeft ons weer verrast met een toepasselijk gedicht.
Bij deze wil ik iedereen die een bijdrage aan het totstandkomen van
dit nummer heeft geleverd hartelijk bedanken.
Fief Bleeser,
Voorzitter
IDEEËN VOOR DE ONTWIKKELING VAN DE
ALUMNIVERENIGING CHRONOS
Het is al weer twee jaar geleden dat we
aan de Groenewoudseweg een grandioze
reünie hadden. We vierden toen
het 100-jarig bestaan van katholiek
opleidingsonderwijs in de regio Arnhem-Nijmegen.
Toen hebben we reünisten
van Insula Dei, Paulus, Rosa,
de OK, Petrus Canis, de KPA en Groenewoud
mogen ontvangen. Al snel is toen de vraag opgekomen
of we de gegevens die we hadden verzameld moesten
gebruiken alleen voor deze ene gelegenheid of dat we
er een vervolg aan moesten geven. Dat heeft geresulteerd
in de oprichting van de alumnivereniging op 05.05.2005.
Er is een bestuur, er worden nieuwsbrieven verzonden en
er is al een boekje verschenen en een terugkomdag georganiseerd
in mei 2006. Het bestuur heeft zich sinds de
start steeds beziggehouden met de vraag wat we nu eigenlijk
willen met die alumnivereniging. In het eerste boekje
hebben we onze doelstellingen duidelijk gemaakt. We willen
contact houden met onze oud-studenten en oud-personeelsleden.
We willen dat omdat in ieder geval een deel
van die oud-studenten en oud-personeelsleden hebben laten
merken het prettig te vinden om elkaar te ontmoeten.
Hierbij speelt contact en gezelligheid een grote rol. Daarnaast
willen we deze contacten ook om op deze manier de
relaties met het werkveld waarvoor we opleiden te blijven
onderhouden. We willen op de hoogte blijven van de ontwikkelingen
die oud-studenten doormaken omdat we hier
van kunnen leren. Van de andere kant willen we oud-studenten
op de hoogte laten blijven van de ontwikkelingen
binnen de opleiding omdat daar ook interessante zaken,
bijvoorbeeld voor de verdere professionalisering, uit te
halen zijn.
In Nederland begint het de gewoonte te worden om die
contacten voor deze doeleinden structureel te onderhouden.
In het buitenland kom je daar op veel plaatsen voorbeelden
van tegen. Wij willen in ieder geval onderzoeken
of vormen van wederzijdse kennisdistributie, naast het
gezelligheidsaspect, een belangrijk onderdeel is van onze
alumnivereniging.
We blijven u over ontwikkelingen op dit vlak op de hoogte
houden.
Peter Adriaansen
Pabo Groenewoud Nijmegen
(03

FEESTEN
Temidden van het daagse doen,
als afwisseling van eentonigheid
viert een mens bij tijden het leven.
Alledaagse sleur wordt doorbroken:
bij geboorte, verjaardag en huwelijk
wordt leven genoten met rituelen.
04)
Elke religie heeft haar hoogtijdagen,
in iedere cultuur is feest een gegeven
of het nu carnaval heet of Sinterklaas.
Je kunt vakantie –dolce far nientevieren,
van een examenuitslag of
promotie genieten, een feest geven.
Het grootste feest moet wel zijn, dat
je jezelf aanvaardt en je medemensen.
Dan vier je het leven kwetsbaar echt.
Frits Litmaath, 28 juni 2006

VANUIT SPIRITUALITEIT GEZIEN
VIEREN – AAN HET VANZELFSPREKENDE VOORBIJ
06)
Een pas op de plaats
Wanneer wij iets vieren, maken wij als het ware een pas
op de plaats. De dagelijkse gang van zaken wordt doorbroken
voor een moment of afgebakende tijd van feestelijkheid
of plechtigheid. De definitieve koop van het huis,
een vijfentwintigjarig jubileum op het werk, het behalen
van het einddiploma of het eerste “mama!” dat jouw
kindje laat horen; het zijn aanleidingen voor een passend
moment van aandacht, met een slinger of een slokje, een
woordje of een kus. Ook als samenleving vieren wij. Vijf
mei en Koninginnedag bijvoorbeeld zijn typisch Nederlands.
Het leven vieren
Vieren doen we ook rond de levensloop. Met geboorte en
verjaardag wiebelen ballonnen, bij een bijzonder tijdstip
binnen de relatie of het huwelijk heffen we het glas. In
ons land heeft de christelijke godsdienst daarin eeuwenlang
een belangrijke rol gespeeld. Mede middels de sacramenten
– zeven in de rooms-katholieke kerk en twee
in de protestants-christelijke kerk – wordt dan de heiligheid
van het leven bevestigd bij de aanvang (doop), in
de unieke relatie (huwelijkssluiting) en bij sterven (ziekenzalving
en uitvaart). Minder sterk verbonden aan de
levensloop, maar wel van betekenis voor het leven als
zodanig, zijn de feesten en herdenkingsdagen van de
godsdiensten door het jaar heen. Zij plaatsen individu
en gemeenschap in het licht van de goddelijke oorsprong
en leiding van ieders leven. De belangrijkste feesten die
we in Nederland kennen, zijn het Hindoestaanse Divalifeest,
het joodse Jom Kippoer, het christelijke Kerstmis
en Pasen en het islamitische offerfeest. Op deze feesten
worden cruciale gebeurtenissen en ervaringen van de
traditie gevierd. Deze feesten worden echter gedragen
door de religieuze praktijk van alledag en het ritme van
de week: de hindoeïstische offerdiensten van elke dag,
de wekelijkse joodse sabbatviering, de christelijke eredienst
op zondag en de dagelijkse islamitische gebedspraktijk
(de salat). In Nederland heeft de christelijke
godsdienst – of moeten we zeggen, ‘het instituut kerk’?
– sterk aan betekenis verloren. Toch is er ook sprake van
een hernieuwde of voortgaande religieuze belangstelling
in brede zin en is er zelfs een maatschappelijk middenkader,
waar ook het onderwijs deel van uitmaakt, dat zich
opnieuw bezint op de waarde van de christelijke traditie.
Het besef leeft dat het leven niet vanzelfsprekend is en
een grond heeft die zich aan onze grip onttrekt. Godsdienstige
tradities kunnen helpen daarin een weg te
gaan, mits ze openen en niet verstikken, mits ze aanreiken
en niet indoctrineren. Of de godsdienstige instituties
die kracht hebben, is een vraag. Van groot belang is in
ieder geval dat we leren in religieus opzicht volwassen te
worden en de verantwoordelijkheid voor onze levenszin
niet aan instituties overlaten, maar zelf ter hand nemen.
Spiritualiteit is dan een sleutel. Het opent het veld van de
persoonlijke gevoeligheid voor het mysterie en verbindt
met tradities die door de eeuwen heen, zowel binnen als
buiten de godsdiensten, deze gevoeligheid gevoed hebben.
Stilstaan bij de betekenis van vieren is daarbij een
mooie insteek.

08)
Aan het vanzelfsprekende voorbij
Wanneer we werkelijk iets vieren – en dan gaat het niet
over een oppervlakkig feestje – geven we daarmee te
kennen dat we het leven naar waarde schatten. De liefde
van een partner, de zorg voor een kind, het feit dat we leven;
op onze beste momenten ondergaan we het als iets
dat ons is toevertrouwd. Hoewel we ons samen inspannen
om de kwaliteit van bijvoorbeeld de relatie, het werk
of het gezinsleven op peil te houden, voelen we soms ook
aan dat hier iets gaande is dat we niet zelf in de hand
hebben. In ons samen leven en werken licht er soms iets
op van kostbaarheid, meer klassiek gezegd, van genade.
Wanneer we in onze agenda’s en persoonlijke ritme tijd
uitsparen om te vieren, erkennen we dat. De een zal
daar bewuster mee omgaan dan de ander. Maar de onderstroom
van vieren is dat het ons aan het vanzelfsprekende
voorbij brengt.
Vanuit het heden naar verleden en toekomst
Wanneer we vieren, verbinden we ons, vanuit het heden
met het verleden en de toekomst. We kijken terug: ‘weer
een jaar voorbij’ of ‘hoe was het, hoe begon het destijds
met mij, met ons?’ Wat waren daarin belangrijke momenten,
moeilijke tijden? Nu sta ik hier, verlegen met mijn
verjaardag, of samen ontroerd met deze dag, met sporen
van verwondering of dankbaarheid. Dat ik op dit punt ben
aangekomen, dat wij als gemeenschap dit moment hebben
bereikt, is niet vanzelfsprekend. We hebben er zelf
aan gewerkt, maar er waren ook krachten – vaak onbenoembaar
– die ons droegen en leidden. Vanuit dat besef
willen we vooruit kijken en verder gaan. We doen dat in
het vertrouwen dat er, wanneer we oprecht uit zijn op het
goede, er momenten zullen komen waarop dat goede ons
aangereikt wordt.
Valt er wel iets te vieren?
Soms zijn er perioden, binnen de gemeenschap waarin
je werkt of leeft, of in je innerlijk, dat er naar jouw idee
weinig te vieren valt. Er is sprake van overdruk, er wordt
teveel gevraagd, de zaak raakt overspannen. Dit kan veel
oorzaken hebben. Vaak is het een samenspel van factoren
die zowel extern als intern spelen, of het nu om jou
persoonlijk gaat, om een relatie of de groep als geheel
(bijvoorbeeld een gezin, een werkgemeenschap). Anders
is het als een ernstige ziekte zich aandient, of wanneer
we geconfronteerd worden met het onbegrijpelijke
sterven van een dierbare. Vaak staan we dan met lege
handen, zoeken we naar zin die niet te vinden is. Hoe
moeilijk ook, juist in deze perioden van overspanning
of intens verdriet is het van groot belang dat we contact
zoeken met de kostbaarheid van het leven die, wanneer
we in blijdschap vieren, zo dichtbij kan zijn. Niet als een
doekje voor het bloeden, maar als de draad die houvast
geeft om vanuit donkerte ons zicht op het licht niet te
verliezen. Het besef van onze beste momenten, namelijk
dat het leven niet vanzelfsprekend is, kan ons helpen
om angst of woede niet het laatste woord te geven.
De aantasting door overdruk, overspanning of verdriet
kan enorm zijn. Maar wanneer we – heel aarzelend misschien,
maar oprecht – het genadevolle van het leven
zoeken, kan dit de opening zijn waardoor het vertrouwen
in ons leven terugkomt en we onze weg hervinden.
Een levenswijze om in te groeien
In het licht van bovenstaande zal duidelijk zijn dat het

vieren van bijzondere momenten in ons leven niet overbodig
is, maar onmisbaar. Wanneer wij regelmatig stilstaan
bij de kostbaarheid van ons leven en de wijze waarop dat
zich vormt, oefenen we ons in een houding van eerbied.
We ontwikkelen onze spiritualiteit. We groeien in een levenswijze
die vol vertrouwen is: in onszelf, in de ander,
in het leven als zodanig en in de dragende grond van ons
bestaan. Precies dit laatste wordt door de godsdiensten
uitvergroot. Met liturgie, rituelen en richtlijnen voor het
gedrag hopen zij deze levenshouding te voeden. Onder
invloed van allerlei factoren is in Nederland dit christelijke
aanbod voor velen een wereld zonder betekenis geworden.
Dit is spijtig, want een rijkdom aan voeding en
vorm blijft dan verborgen. Het is naïef te denken dat we
deze gevoeligheid voor het mysterie helemaal op eigen
kracht kunnen doen groeien en vormgeven. We hebben
elkaar nodig en kunnen van elkaar leren, mensen en levensbeschouwelijke
tradities van allerlei aard. Essentieel
voor spiritualiteit is wel dat we er zelf bij blijven.
Vieren van het leven kan je niet aangepraat worden. Het
kan zich in ons ontvouwen, wanneer we leren contact te
maken met de kostbaarheid van het leven, alleen en in
gemeenschap, vanuit onze levensweg en lerend met anderen.
Dan komt het echt op gang: vieren, aan het vanzelfsprekende
voorbij.
(09
Lia van Aalsum,
projectontwikkelaar ‘Onderwijs & spiritualiteit’,
Pabo Groenewoud Nijmegen

VIEREN DOE JE MET KINDERBOEKEN!
10)
Sinterklaas, Kerst, dierendag, Pasen, Moederdag, Carnaval,
het Suikerfeest... bij iedere feestelijke gelegenheid
zijn passende kinderboeken te vinden. Maar ook zijn er
stapels kinderboeken rondom kleine, meer individuele
viermomenten die samen gedeeld kunnen worden. Bijvoorbeeld:
Het schoolreisje, mijn eerste schooldag, mijn
zwemdiploma, naar de brugklas, ik kan strikken!...
Vieren en kinderboeken op de Pabo. Met deze bijdrage
schetsen we een beeld van wat er zoal op de Pabo gebeurt
rondom vieren en kinderboeken.
Eigenlijk is het heel eenvoudig. Een verhaal voorlezen
kan al een viering zijn. Samen beleef je de meest spannende
avonturen, je deelt bijzondere ervaringen en
ontroerende momenten. Op Pabo Groenewoud willen we
dat studenten steeds meer oog krijgen voor dergelijke
mooie, kleine viermomenten. Sinds afgelopen jaar zijn
we daarom gericht gaan kijken hoe studenten het werken
met boeken en verhalen binnen de beroepstaak ‘vieren’
vorm kunnen geven. We zijn begonnen in Pabo 1 en 2.
Vieren en kinderboeken in Pabo 1
In het eerste opleidingsjaar, maar ook in de jaren daarna,
stimuleren we studenten om kinderboeken te lezen en
daar iets mee te doen in de stageklas. We merken dat het
beginniveau van studenten behoorlijk uiteenlopend is.
Sommige studenten hebben nauwelijks boeken gelezen
en andere studenten zijn juist gek op lezen. Helaas is de
eerste groep het grootste. Terwijl aandacht aan kinderboeken
in de klas juist erg afhankelijk is van het enthousiasme
van de leerkracht. Als docenten proberen we óns
enthousiasme over te brengen. We laten studenten zien
hoe ze op verschillende manieren met kinderboeken in
de stage kunnen werken. Bijvoorbeeld door het uitwisselen
van leeservaringen met werkvormen als binnen- en
buitenkring, wandel en wissel uit, placemat, het lezen
en schrijven van gedichten, de taalronde en interactief
voorlezen. Als studenten eenmaal de smaak te pakken
krijgen, ervaren ze dat het werken met boeken kleine
viermomenten oplevert.
Door de voorleeswedstrijd proberen we vieren en kinderboeken
een vaste plaats te geven op pabo Groenewoud.
De voorleeswedstrijd in Pabo 1
‘..... en ze leefden nog lang en gelukkig...’ Ina, studente
Pabo 1, slaat het sprookjesboek dicht. Verwachtingsvol
kijkt ze haar medestudenten aan. ‘En...?’ vraagt ze. ‘Hoe
klonk het? Las ik niet te snel?’
Wat is er leuker dan een juf of meester die goed kan voorlezen
of vertellen? Voorlezen is een belangrijke vaardigheid
en gelukkig een vaardigheid die goed te leren is.
Een boek in de hand biedt steun en veiligheid aan beginnende
voorlezers. Daarom besteden we in het begin van
de opleiding veel aandacht aan voorlezen.

Dit jaar staat het ‘voorlezen’ mede in het teken van de
Voorleeswedstrijd. In een van de eerste lesweken oefenen
de studenten in het voorlezen. Ze zoeken een (prenten-)
boek dat ze geschikt lijkt voor kinderen, kiezen een
passende passage om voor te lezen en oefenen thuis in
het voorlezen. Op de opleiding maken ze een ‘kijkwijzer’
voor hun medeklasgenoten. Hierin geven ze één punt
aan waar ze willen dat de luisteraars vooral op letten. Als
studenten eenmaal - in groepjes van ongeveer vier studenten
- hebben voorgelezen geven de luisteraars feedback.
Eerst gaan ze in op de leervraag van de voorlezer
en vervolgens bedenken ze een top (wat ging goed) en
eventueel een tip (werkpunt).
Student na de allereerste stagedag:
‘Ik vond het voorlezen in de stageklas veel lastiger dan
toen we hier oefenden op de opleiding: alle kinderen wilden
tijdens het verhaal iets erdoorheen vertellen! Ik wist
niet wat ik moest doen op dat moment.’
Andere student:
‘Ik vond het juist veel makkelijker: ik durfde veel meer
mijn stem op allerlei manieren te gebruiken. Ik was lang
niet zo zenuwachtig!’
Naast het ontwikkelen van de voorleesvaardigheid en het
ervaren van het intieme moment tijdens het voorlezen
krijgen studenten op deze manier oog voor allerhande
vaardigheden die met ‘lesgeven’ te maken hebben. Bijvoorbeeld:
het afstemmen van een (boek-) keuze op kinderen,
het kiezen van een geschikt voorleesfragment, het
bedenken van een leervraag, het maken van een kijkwijzer
en het feedback ontvangen en geven. Ook stimuleren
we studenten om meer kinderboeken te gaan lezen.
Uit iedere klas worden enkele ‘beste voorlezers van dat
moment’ gekozen. De winnaars uit verschillende klassen
gaan door naar de volgende rondes. Uiteindelijk mogen
de beste voorlezers tijdens de viering in december een
verhaal voorlezen dat past bij het thema van de viering.
De Voorleeswedstrijd op de Pabo heeft veel gelijkenissen
met de Voorleeswedstrijd zoals die jaarlijks in het basisonderwijs
georganiseerd wordt. Zo krijgen de studenten
het eerste gereedschap in handen om later zelf dergelijke
festiviteiten te kunnen organiseren.
Vieren en kinderboeken in Pabo 2
Ook de tweedejaars studenten ‘vieren met kinderboeken’.
Dit gebeurt op meerdere momenten in het jaar. Zoals afgelopen
oktober in de Kinderboekenweek. In de loop van
dit jaar vindt er een grotere Viering plaats waarin allerlei
aspecten van vieren en onderwijs aan bod zullen komen.
Daarbij zullen boeken, verhalen en gedichten natuurlijk
een grote rol spelen.
De Kinderboekenweek in Pabo 2
De tweedejaars studenten hebben de Kinderboekenweek
gevierd op de Pabo en lieten hun medestudenten en opleiders
ervan meegenieten.
Het gebouw werd door enkele groepen studenten versierd
rondom het thema van de kinderboekenweek: ‘De leeuw
is los’. Ook bedachten ze activiteiten rondom dit thema.
(11

Daarnaast is er een themadag rondom de Kinderboekenweek
georganiseerd. Jules Looman opende de dag met
de presentatie van zijn eerste jeugdroman ‘Willie en Puff
van Noordeiland’. Zo kregen de studenten een kijkje in
de keuken van een kinderboekenauteur. Daarna volgden
de studenten diverse workshops waarin ze te zien kregen
hoe je kinderen bij het voorlezen echt kunt meenemen
in de sfeer van een boek, hoe je kunt werken met
beeldmateriaal en hoe je dansen en drama-activiteiten
kunt koppelen aan jeugdboeken. Het tweede deel van de
themadag zijn de studenten zelf hard aan de slag gegaan
met het ontwerpen van diverse activiteiten rondom een
kinderboek. Vol van lesideeën en met goede lesvoorbereidingen
in hun tas konden ze aan de eerste stagedagen
van het schooljaar beginnen.
Er zijn natuurlijk nog veel meer manieren om Vieren en
boeken vorm te geven op de Pabo. De komende jaren zullen
we de activiteiten verdiepen en uitbreiden, want bij
vieren horen boeken!
Marijke Bouwhuis
Docent Taal en Taaldidactiek
[ ADVERTENTIES ]
12)
GRAFISCHE VORMGEVING
& WEBDESIGN
Gespecialiseerd in creative
grafische ontwerpen voor
bedrijven en particulieren.
www.dotspotgraphics.com
Schuttersstraat 12
5835 BV Beugen
Tel.: 06 214 26 391
info@dotspotgraphics.com

EEN TEKSTFRAGMENT OVER VIEREN UIT HET
DIGITAAL PORTFOLIO VAN EEN STUDENT
VIEREN: “feestelijk herdenken of doorbrengen”, staat in
mijn woordenboek. Toch is dat voor mij niet compleet.
Het is meer dan dat. Ik vind het woord ook zo mooi te
verbinden met “laten vieren”: het langzaam loslaten. Je
viert een feest omdat iemand jarig is maar tegelijkertijd
laat je weer een jaar “los”. Je herdenkt een persoon die
is gestorven, die je ook hebt moeten loslaten.
Een kind wisselt de tanden. De tanden laten los. Het
kind laat ook een soort onbevangen jeugd los: het krijgt
“grote-mensen-tanden”.
Vieren is niet alleen maar feest. Het is meer stilstaan bij
belangrijke momenten in het leven. Tijd voor overdenkingen.
Bewust en onbewust.
Voor mij is het nieuwjaarsfeest zo’n feest waarbij je een
jaar laat vieren en het nieuwe jaar inluidt met een feest.
Voor mij dagen van bezinning (onbewust) en ik ben altijd
weer blij als het nieuwe jaar weer begonnen is.
Vieren voor kinderen
Vieren is iets wat je samen doet met kinderen. Ieder op
zijn/ haar eigen manier maar wel samen met anderen.
Ik heb in Nepal, waar ik 10 maanden op een school heb
gewerkt, gezien hoe vieringen worden aangegrepen om
het dagelijks leven te vergeten. Rituelen worden gebruikt
om er een waardige gebeurtenis van te maken;
om stil te staan bij belangrijke facetten van het leven.
De goden spelen hierbij een belangrijke rol en vertegenwoordigen
belangrijke waarden van het leven. Zowel de
doden als de levenden worden vereerd.
Hier in Nederland worden met name de vieringen rond
het Christendom gevierd. Het merendeel van de scholen
viert nog deze traditionele feesten. Alhoewel ik vieringen
belangrijk vind vraag ik me af of het Christendom
nog als maatstaf genomen moet worden. Veel mensen,
misschien wel de meeste mensen weten niet eens meer
wat er met Pinksteren of Hemelvaart gebeurt met Jezus.
Er gaan nog maar weinig (jonge) mensen naar de
kerk en er komen steeds meer andere geloven de school
binnen.
Ik vind het belangrijk om naar de verschillende geloven
te kijken met de kinderen en er mogelijk gemeenschappelijke
waarden uit te halen. Deze vind je in elk geloof
terug. Ik heb op mijn stagescholen gezien hoe belangrijk
vieringen voor kinderen zijn. De verjaardagen, sinterklaas,
eindeschooljaarsfeest, etc. Ik leerde kinderen
op een andere manier kennen. Emoties lijken meer
ruimte te krijgen en worden meer uitgedaagd. Ook zie
je meer saamhorigheid binnen de klas en zelfs binnen
de school. Door het samen delen en beleven zie je veel
kinderen zich meer open opstellen naar elkaar en naar
de leerkracht(en). In de volgende hoofdstukken zal ik
hier verder op in gaan.
Diana Gibbels,
student deeltijd verkort Pabo Groenewoud
(13

ONTMOETING AAN TAFEL
Ieder jaar staat Pabo Groenewoud een aantal dagen in het teken van ‘Vieren’. We vinden het als opleiding erg belangrijk
dat studenten en docenten stilstaan bij zowel grote als kleine momenten van vieren. We willen het begrip
vieren verruimen en vinden het elementair in de ontwikkeling van studenten. Door te vieren creëren we een diepere
band tussen studenten onderling, studenten en kinderen, studenten en docenten en docenten onderling.
Thema’s als ‘Ontmoeting aan tafel’, ‘Klinkende Kleuren’ en ‘Vreemd Geluk’ werken we samen uit om betekenis te
geven aan vieren.
Hieronder een momentopname.
Studenten en docenten beelden Het Laatste Avondmaal uit.
14)
Dat eten en drinken de meeste vieringen gezelliger maakt, daar raken de studenten het over eens. Terwijl in het eerste
uur nog domweg ‘drank’ als eerste associatie wordt genoemd vragen de studenten zich nu ook af of vieren altijd een
vrolijke boel is. ‘Eigenlijk vier je met een begrafenis of een herdenking ook iets’, zegt een student voorzichtig.
Bea Bisseling en Marcelle Hilgers

MENUKAART
AMUSE
Hoe smaakt vieren voor jou?
*
Hoe smaakt vieren voor kinderen?
*
Wat neem je mee van de uitwisseling rond datgene wat vieren voor je betekent voor jezelf en de onderwijspraktijk?
VOORGERECHT
Wat valt er allemaal te vieren?
*
Aan welk feest heb jijzelf bijzondere herinneringen en waarom?
*
Wat zouden viermomenten met kinderen in de basisschool kunnen zijn?
*
Hoe geef je vieren een plek in de school en in het rooster?
HOOFDGERECHT
Hoe zou je graag je verjaardag vieren en hoe absoluut niet?
*
Kan een viermoment bezielend zijn? Wat is dat dan?
*
Een feest heeft vaak een plechtig of ernstig moment waardoor het moment waarop de ernst losgelaten wordt nog sterker wordt.
Ken jij zulke feesten? Vertel er eens meer over? Wat doet dat met je?
*
Ga je je altijd beter voelen door te vieren?
*
Kunnen verdrietige gebeurtenissen aanleiding vormen tot vieren? Hoe is dat?
*
Kun je je inleven in feesten van andere culturen? Hoe kan dat dan? Zou je daarin ook grenzen kunnen ervaren? Welke?
(15
NAGERECHT
Kan vieren je losmaken van de dagelijkse sleur of het dagelijkse leven?
*
Kan vieren voor vuurwerk zorgen?
*
Is vieren altijd zoet?
THEE/KOFFIE
Wat doe je na een teleurstellend feest en een heel goed feest?

IETS TE VIEREN?
UIT HET (KLEUTER)LEVEN GEGREPEN!
“Juf, papa is morgen jarig. Mag ik iets voor hem maken?”
- Natuurlijk.
En zo worden alle jarige vaders en moeders in de loop van het schooljaar door hun kind(eren) verrast met
een zelfgemaakt cadeau.
16)
“Juf, waarom staat dat tafeltje met die foto en die kaars in de gang?”
- Weet iemand waarom dat is?
“Dat is een foto van de mama van Peter en die is dood.”
Er volgt een gesprekje over de moeder van Peter die heel ziek was en dat de dokters in het ziekenhuis haar niet
meer beter konden maken. “Ja, en toen ging ze dood, hè juf?” “En dan word je een sterretje en ga je naar de
hemel, want dat zei mama toen opa ook ’ns een keer doodging.” “Mijn konijn is ook doodgegaan en nu krijgen
we een nieuwe.” “Hé, kan Peter dan ook een nieuwe mama krijgen?” “Nee joh, want die is echt dood.”
“Juf, als ik naar groep 3 ga, krijg ik een broertje of een zusje.”
- En wat zou je dan het liefste willen?
Na enige overpeinzing volgt het antwoord gedecideerd: “Een zusje, want ik heb al twee broertjes en anders
wordt het wel heel erg druk in huis.” Haar vriendinnetje Liza vraagt: “Maar waar is dat kindje nu dan?” Met een
zucht vertelt Tara dat het baby’tje nog in mama’s buik zit en dat het eerst nog groter moet groeien. Daar neemt
Liza geen genoegen mee: “Maar hoe weet dat baby’tje dan wanneer jij naar groep 3 gaat?” Tja…
“Juf, kijk eens, m’n zwemdiploma!”
- Gefeliciteerd! Was het moeilijk?
“Nee hoor, want ik kan al met m’n ogen open onder water door het duikscherm. Da’s echt vet cool, joh!”

“Juf, over 12 nachtjes komt Sinterklaas!”
- Waar is Sinterklaas nu dan?
“Hij komt uit Spanje met de boot.” “Sint moet heel lang met de boot en dat duurt wel honderd nachtjes.”
-Wat komt Sinterklaas dan in Nederland doen?
“Cadeautjes brengen, want hij is jarig.”
- Maar als je jarig bent dan krijg je toch juist cadeautjes?
“Neeeee, Sint geeft altijd cadeautjes.” “Maar wij kunnen toch ook wel een cadeautje maken voor Sinterklaas?”
- Wat zou Sint graag willen hebben, denken jullie?
Allerlei ideeën worden aangedragen en uiteindelijk wordt besloten om voor Sinterklaas een grote gouden
spiegel te maken voor op zijn slaapkamer.
Enthousiast gaan ze aan de slag…
18)
“Juf, m’n tand is eruit!”
- Oh jee, hoe moet dat nu met zo’n groot gat in je mond?
“Daar komt een grote-mensen-tand.”
- We zullen jouw tand in een mooi doosje doen, zodat je ‘m straks mee naar huis kunt nemen. Zoek maar
een mooi stickertje uit om erop te plakken.
“Juf, opa en oma komen vier nachtjes logeren!”
- Wat gezellig, dan is het wel feest bij jullie!
“Ja, want papa en mama gaan een paar dagen op vakantie omdat ze tien jaar vertrouwd zijn.”
- Dus papa en mama gaan een paar dagen samen weg om te vieren dat ze tien jaar zijn getrouwd en
daarom komen opa en oma bij jullie oppassen?
“Ja, leuk hè, juf, kom je ook?”
Mariëtte Wolbers
Leerkracht groep 1/2

PROJECT KIND EN KUNST
BASISSCHOOL DE ABACUS
Een feestje voor de hele school.
Een beetje misleidend is deze aanhef
misschien wel, maar ik hoop dat u na
het lezen van dit artikel het met me
eens bent: Zo kan een feestje ook gevierd
worden!
Eind vorig schooljaar hebben alle
groepen van onze basisschool zich
gestort op het schoolproject: Kind
en Kunst. Een omvangrijk en prestigieus
project.
Betrokkenheid, betekenis, verdieping
en verrijking voor alle leerjaren
waren hierbij de belangrijkste sleutelwoorden.
In geen geval een ver
van je bed show en plezier voorop!
Een werkgroep is ruim vier maanden
bezig geweest dit project voor
te bereiden en het draaiboek zoveel
mogelijk waterdicht te krijgen. Een
fikse klus, maar meer dan de moeite
waard. Ons uitgangspunt was kinderen
kennis te laten maken met
verschillende kunststromingen en
bijbehorende kunstenaars. Door de
stromingen aan de verschillende
leeftijdsgroepen binnen de school te
koppelen ontstond er een grof raamwerk
met een duidelijke structuur.
Het begin was er…op naar de verfijning.
Impressionisme, Kubisme en
Pop- Art vonden hun weg naar onze
kinderen. Drie weken lang stoeien
met een kunststroming bracht leerkrachten,
kinderen en ouders in verrukking.
Er werd gezocht, geluisterd,
gedaan, ervaren en talent opgezocht.
Onderwijs ten voeten uit! Ook
ouders en leerkrachten mochten hun
“kunnen” laten zien in school met als
resultaat een prachtige expositie.
Oud meubilair werd getransformeerd
tot soms wel heel unieke kunstobjecten,
Beeldhouwen in gasbetonblokken,
schilderen op linnen met
soms echt verbluffend resultaat, er
werden ansichtkaarten gedrukt met
werk van de kinderen…het kon niet
op. In welke ruimte je ook kwam,
overal waren kinderen vol overgave
aan het werk.
De schrijvende pers en de regionale
televisie die zelf een kijkje kwamen
nemen, waren lovend over de sfeer,
de motivatie en de geweldige inzet
van de kinderen. Het project werd
een feest met als klapper op de vuurpijl:
een heuse veiling. Compleet met
een echte veilingmeester, kijkdagen
en nummering van de kunstwerken.
Kinderen, ouders en leerkrachten
konden bieden op Abacusiaanse
meubelstukken, beschilderde keukenschorten,
schilderijen en nog
veel meer. De opkomst was bijzonder
groot, er werd flink geboden en de
regionale tv was wederom aanwezig.
In menig huis en / of kantoor hangt
of staat nu een bijzonder kunstwerk.
We hebben gedeeld, plezier gehad,
we zijn naar buiten getreden, we
hebben het project betekenis en betrokkenheid
meegegeven en bovenal:
we hebben het met het hele team
en alle kinderen gedragen! Dit doen
we zeker nog eens over.
Mirjam Jakubowski
Basisschool De Abacus
Huissen
(19

VOOR VIEREN
20)
Wie ben ik?
Ik heb een heleboel
te zeggen maar –
niemand luistert.
Ik zou veel
willen doen maar –
het mag niet.
Ik zou overal
heen willen maar –
niemand neemt me mee.
En wat ik opschrijf
wordt verbeterd maar –
niet gelezen.
Wie ben ik?
Cirkelen om het antwoord
‘Wie ben ik?’ Een vraag van een achtjarig
kind, zoals we die ooit lazen in
een gedicht in het tijdschrift Aldoende.
Iedereen heeft wel eens een situatie
meegemaakt, waarin een kind
een vraag stelt, waar je als opvoeder
eigenlijk geen raad mee weet. Natuurlijk
geven we wel een antwoord,
maar het is een zoekend antwoord.
Het is geen definitief weten, dat wil
zeggen geen natuurkundig verklarende
definitie. Het is meer een verhalend
antwoord. Het cirkelt rondom
de kern, rondom het onzegbare. Het
is een antwoord dat gegeven wordt
in de taal van symbolen, de taal van
dichters, schrijvers en profeten.
Daarom beginnen we met dit gedicht
van een kind wanneer we het belang
van vieringen in het onderwijs willen
aantonen. Op de vraag ‘Waarom
vieren?’ zijn geen vanzelfsprekende,
definitieve antwoorden te geven.
Je hoeft ook geen toets kerstfeestkunde
te kunnen maken en geen tien
te halen voor het suikerfeest. We
willen in het vervolg van dit artikel
dan ook proberen te cirkelen rondom
de gedachten die een achtjarig kind
verwoordt. We hopen daarmede een
verantwoording te geven op de vraag
wat het belang is van het vieren in de
school.
De school
Ik heb een heleboel
te zeggen maarniemand
luistert.
Het bestaan van het kind op school
gaat voor veel kinderen blijkbaar
niet over een pad van rozen. We hebben
onze maatschappij zo ingericht
dat we een gedeelte van de opvoeding
van onze kinderen uit handen
hebben gegeven aan het instituut
school. We hebben er jaarlijks met
elkaar miljarden voor over. Gedurende
een flink aantal jaren bevindt
de jonge mens zich op school. Deze
school is in eerste instantie bedoeld
om hem in staat te stellen zich een
plaats te verwerven in deze maatschappij.
De school ontleent haar
bestaan niet direct aan het nu, maar
is voornamelijk gericht op de toekomst,
op later. De mate van het succes
op school bepaalt voor een groot
gedeelte dat later. De school leidt op
voor de toekomst. Het anticiperen
op die toekomst richt in sterke mate
het denken van de onderwijsgevenden.
Het wordt daardoor een rechtlijnig
denken, dat wil zeggen dit
moet ik als leerkracht onderwijzen
omdat het kind straks dat moet kennen
en kunnen. Voor deze kennis en
vaardigheden zijn doelen, leerlijnen
en tijdsperiodes aan te geven. De
school is georganiseerd, iedere handeling
heeft zijn doel. Er wordt geleerd
opdat het kind zich straks als
volwassene staande weet te houden.
School en beroep hebben een sterke
samenhang. Je leert dingen die je

later nodig hebt. In deze rechtlijnigheid
is het uitzicht gekaderd.
Toch is dit een manier van onderwijzen
die maar één kant van de
werkelijkheidsmedaille belicht. Dit
bedoelt ons inziens het kind wanneer
het zegt: ‘Niemand luistert’. We
luisteren niet naar het kind, maar we
horen of het kind de stof wel of niet
kent. De school is vooral gericht op
het lerende kind en heeft meestal
te weinig oog, oor en hart voor het
eigen leven van het kind. Dat is het
gevolg kunnen geven aan een ingeving.
Dit leven is de wereld van het
avontuur, de verbeelding, het spel.
‘Ik heb een heleboel te zeggen’. Een
kringgesprek is er niet alleen om jezelf
te leren uiten, te durven uiten,
de taalvormen te leren beheersen,
maar het geeft ook de mogelijkheid
en ruimte om jezelf te kunnen zijn.
Er is aandacht voor jouw persoon: je
kunt er zijn in het nu. Het gesprek
is dan als een viering, een feest. Je
mag cirkelen rondom je eigen kern.
Ritmeren
Ik zou veel
willen doen maar –
het mag niet.
Het is inherent aan de school dat
er regelmaat en orde heerst. Het is
zelfs noodzakelijk voor een goede
pedagogisch klimaat. Als een leraar/
lerares zegt: ‘Bij mij is het iedere dag
feest’, bedoelt hij/zij waarschijnlijk
het tegenovergestelde van orde. Het
kan niet alle dagen feest zijn, maar
dat wil niet zeggen dat de school
beheerst mag worden door de regelmaat
van de klok of het stramien van
het rooster en de vakken. De waarde
van het feest ligt juist in het ritme.
Het is even ‘uit de band’ springen,
het overstijgen van het alledaagse,
het gewone, de monotonie. Maar
dan niet vanuit het idee dat de boog
niet altijd gespannen kan staan of
om het saaie schoolbestaan te versieren
of leuk te maken. Neen, het
is wezenlijker: vanuit de viering herneem
je jezelf.
Het is als de leerkracht die om twaalf
uur zegt: ‘Ruimen jullie je schriften
maar op, jullie hebben zo fijn gewerkt,
dat ik jullie nu een verhaal
ga vertellen.’ Het alledaagse wordt
opgeruimd en in je fantasie ga je
mee met de held in het verhaal. Niet
om weg te dromen uit de grauwheid,
maar juist om er straks met nieuwe
energie tegenaan te gaan. Bij een
goed verhaal staat de tijd even stil.
Je voelt je echt verbonden met elkaar
in het nu. Er is ruimte voor je
lachen en ontroerd-zijn, voor je
verleden en toekomst. Het kind mist
ons inziens deze ruimte wanneer het
zegt: ‘Het mag niet’. In het verhaal,
in het feest, in het spel, in de viering
mag het wel. De werkelijkheid
wordt niet gegrepen vanuit een nuttigheids-
of technocratisch denken,
maar benaderd vanuit een mythisch
verstaan. Niet de grijpende, maar de
begrijpende mens krijgt een kans. In
de viering mag je cirkelen rondom je
eigen levensvragen.
Opvoeden tot hoop
Ik zou overal
heen willen maar -
niemand neemt me mee.
Je hoort tegenwoordig nogal eens
uitroepen, ook in het onderwijs, als
‘ik zie het niet meer zitten’, ‘ik baal’,
‘voor mij hoeft het niet meer’. Het
zijn gevaarlijke geluiden. In een opvoedingssituatie
is het wezenlijk dat
kinderen opgevoed worden vanuit
een hoopvol perspectief. Juist in tijden
waarin die hoop nogal eens de
bodem wordt ingeslagen.
Augustinus schreef rond het jaar 390:
De mensen zeggen:
de tijden zijn slecht,
wij leven in een moeilijke tijd.
Leef goed, en de tijd is goed:
wij zijn de tijden;
de tijden zijn wat wij ervan maken.
(Sermo 80)
Eeuwen later zijn er gelukkig ook
nog visionairs die een hoopvolle
verwachting hebben ten aanzien van
de toekomst. Lea Dasberg, historica
en pedagoge, zei ooit in haar inaugurale
rede bij de aanvaarding van
het ambt als hoogleraar in de historische
pedagogiek, dat de pedagogie
op dit moment alleen maar waarde
heeft als het een pedagogie van de
(21

1. 2. 3.
4.
6.
5.
7. 8. 9.

hoop is. Een doemdenken kan kinderen
nooit opvoeden tot gelukkige
mensen. Vraagt het kind dit als het
zegt ‘Niemand neemt me mee?’
Dit kind gelooft nog dat er een toekomst
is, het gelooft nog in utopieën.
Dit kind vraagt ons opvoeders mee
te gaan naar die nieuwe toekomst.
Juist het kind nodigt ons uit niet bij
leed en onrecht stil te staan, maar te
werken aan mogelijkheden om onze
wereld te verbeteren (Dasberg).
Het kind gelooft er nog in. Dit bedoelen
we als we spreken over het
belang van vieren op school. In de
viering, in het feest loop je vooruit
op een bevrijdende toekomst. Het is
het opstaan uit een rechtlijnig denken
dat tot de dood voert. Alles kan,
alles is mogelijk. Het is geloven dat
het bestaande zin heeft, dat de toekomst
mogelijkheden biedt. Het is
geloven in jezelf als een scheppend
en creatief wezen. Het is je eigen
wereld mee helpen vormen, concreet
gestalte geven aan je eigen kleine
kosmos.
In de viering mag je cirkelen rondom
dit onvermoede.
Identiteit
En wat ik opschrijf
wordt verbeterd maar –
niet gelezen.
In deze tijd wordt veel gesproken
over de identiteit van de school. Bij
identiteit wordt dan gedacht aan
een religieuze signatuur: wat wordt
er op de school gedaan aan de levensbeschouwelijke
opvoeding? De
identiteit van de school hangt niet af
van het religieuze etiket dat erop geplakt
wordt, evenmin is de identiteit
gewaarborgd in een schoolwerkplan.
Identiteit heeft voor ons vooral te
maken met de manier waarop wij als
opvoeders de wereld presenteren en
bespreekbaar maken, dat wil zeggen
welke waarden en normen hanteren
wij als we de werkelijkheid doorlichten?
Deze waarden en normen zien
we niet alleen als een theoretische
aangelegenheid, maar meer nog als
een praxis: hoe gaan we met elkaar
als collega’s en met de kinderen in
de dagelijkse praktijk om, hoe brengen
we de leerstof ter sprake? Is er
in onze school, naast de noodzakelijke
aandacht voor kennis en kunde,
ook aandacht voor het kind zelf? Is
de school een plaats waar het kind
alleen maar getoetst en gevolgd
wordt of waar warmte heerst en waar
ruimte gegeven wordt om bij de dingen
te zijn?
Mag het kind in onze school op zoek
gaan naar zichzelf, zijn eigen vragen
en naar de ander, de wereld om hem
heen of is er alleen maar aandacht
voor prestatie en nut?
Is er in onze school een plaats voor
liefde, verbondenheid en genegenheid
of is er competitie en ik-ontplooiing?
Is er in onze school een
sfeer, waarin ruimte is voor emoties,
voor een eigen inbreng, een eigen
mening? Is de school een herberg
waar je op adem kan komen, waar je
je geborgen weet?
Is dat het wat het kind schrijft als
het zegt: ‘En wat ik opschrijf wordt
verbeterd maar niet gelezen’?
Bekijken we het kind op wat het moet
leren, op zijn taalvormbeheersing of
luisteren we naar wat het ons te zeggen
heeft als mensenkind? Een kind
dat het gevoel heeft alleen gelezen
en beluisterd te worden op zijn taalvorderingen
voelt zich niet geborgen.
Het voelt zich gegrepen en niet
begrepen.
Het is het klimaat waarin je wordt
vastgeprikt en geëtiketteerd op je
onmogelijkheden, op dat wat je niet
kunt. De viering wil het kind uitnodigen
zichzelf te ontdekken. Het
schept de ruimte om na het mislukken
opnieuw te beginnen. Het is de
plaats voor het altijd nieuwe, het
mogelijke. In de viering mag je cirkelen
rondom die nieuwe kansen.
Wie ben ik?
Wanneer je als opvoeder gelooft in
altijd nieuwe kansen, dan weet je
dat je kinderen opvoedt vanuit een
hoopvol, waardevol en bevrijdend
perspectief. Wanneer het kind in
onze school mag cirkelen rondom
de vraag ‘Wie ben ik?’ dan is het antwoord
op de vraag ‘Is er een plaats
voor vieren op school?’ gegeven.
De smidses
Sinds enkele decennia verbindt Pabo
(23

Groenewoud het beeld van de smidse
met vieren. De smidse heeft alles te
maken met een vuurtje stoken, vurig
maken, opwarmen. Daardoor kun je
het ijzer buigen. Wil je het ijzer buigen
dan zul je moeten meebewegen.
Volgende maand – de decembermaand
– wordt er op alle scholen
weer aandacht besteed aan Sinterklaas
en kerstmis. De smidses willen
een bijdrage leveren om onze
studenten toe te rusten in hun beroepsbekwaamheid
om met kinderen
te vieren, want alleen een ‘vierende’
school heeft hart voor kinderen.
Peter van Hasselt
Docent drama Pabo Groenewoud
Nijmegen
Literatuur
Uit de bovengenoemde smidses zijn o.a. de volgende publicaties ontstaan:
24)
“Voor vieren” / Jos Beke, Peter van Hasselt en Wil van den Manacker
Zwijsen / Tilburg, 1982 (O.B.R. 294)
“De Weeksluiting”/ Peter van Hasselt
Zwijsen / Tilburg, 1993 (O.B.R. 336)
“Sinterklaas op school” / Jos Beke en Peter van Hasselt
Zwijsen / Tilburg, 1998 (JSW-boek nr.20)
Verder willen wij u wijzen op hoofdstuk 9 “Vieren in de school”, geschreven door Peter van Hasselt
uit het boek “Leraar worden, een competentiegericht aanpak” / Yvonne Visser e.a.
Esstede / Heeswijk-Dinther, 2005
Nog meer literatuur:
“Schooltijd vieren” , handboek voor vieren op de basisschool / Theo Kersten
Damon / Best, 1998
“Lichtjes, slingers en verhalen”, praktijkboek voor vieringen in de basisschool
NZV / Hilversum, 2001
“Met feest naar school” / W.Westerman
Zwijsen / Tilburg, 1994 (JSW-boek, nr.4)

(25

(25

LIDMAATSCHAP ALUMNIVERENIGING CHRONOS
Alumnivereniging van Pabo Groenewoud Nijmegen en haar rechtsvoorgangers.
Iedereen die zich heeft aangemeld voor de reünie van juni
2004 en daarbij geen bezwaar heeft gemaakt tegen opname
in het bestand is automatisch lid van de Alumnivereniging
Chronos. Dat geldt ook voor alle afgestudeerden van 2004
t/m 2006. Het lidmaatschap is gratis.
graag horen waaraan behoefte is bij de leden. Meld ze ons en
dan kunnen we kijken wat we ermee kunnen doen.
Ook roepen we leden die graag zitting willen nemen in het
bestuur op zich te melden bij het huidige bestuur.
Chronos heeft een eigen website. Je kunt die vinden onder
www.pabogroenewoud.nl en dan doorklikken naar ‘wie zijn
we’ en ‘alumni Chronos’. Op de website staat een link waar
je je persoonlijke gegevens kunt inzien. Daarvoor hoef je alleen
je eigen e-mailadres in te voeren en dan op wijzigen te
klikken. Je ontvangt dan een e-mail met daarin een link naar
‘update alumnus’.
Vervolgens kun je daar je gegevens controleren en eventueel
aanpassen. Om redenen van privacy is voor deze procedure
gekozen. We willen eenieder verzoeken om in ieder
geval even na te gaan of de ingevoerde gegevens nog kloppen.
Voor de meeste mensen die ingeschreven staan is gebruik
gemaakt van de gegevens die aangeleverd zijn bij de
aanmelding voor de reünie van juni 2004.
We roepen eenieder die mooie ideeën heeft op zich te melden
bij het bestuur. We zijn een vereniging in ontwikkeling, vol
met sprankelende ideeën maar dat neemt niet weg dat we
Als je contact met het bestuur van Chronos wilt, stuur dan
een e-mail naar alumni.pabogroenewoud@han.nl.
We zien uit naar reacties...
Bestuur van Chronos:
Voorzitter: Fief Bleeser
Vice-voorzitter: Peter Adriaansen
Penningmeester: Kees Bosman
Leden:
Bea Bisseling
Bert Claessens
Hans Cornelissen
Laura Fransen
Erny Holla
Jos Marell
(27