2006 Thema Vieren

08)
Aan het vanzelfsprekende voorbij
Wanneer we werkelijk iets vieren – en dan gaat het niet
over een oppervlakkig feestje – geven we daarmee te
kennen dat we het leven naar waarde schatten. De liefde
van een partner, de zorg voor een kind, het feit dat we leven;
op onze beste momenten ondergaan we het als iets
dat ons is toevertrouwd. Hoewel we ons samen inspannen
om de kwaliteit van bijvoorbeeld de relatie, het werk
of het gezinsleven op peil te houden, voelen we soms ook
aan dat hier iets gaande is dat we niet zelf in de hand
hebben. In ons samen leven en werken licht er soms iets
op van kostbaarheid, meer klassiek gezegd, van genade.
Wanneer we in onze agenda’s en persoonlijke ritme tijd
uitsparen om te vieren, erkennen we dat. De een zal
daar bewuster mee omgaan dan de ander. Maar de onderstroom
van vieren is dat het ons aan het vanzelfsprekende
voorbij brengt.
Vanuit het heden naar verleden en toekomst
Wanneer we vieren, verbinden we ons, vanuit het heden
met het verleden en de toekomst. We kijken terug: ‘weer
een jaar voorbij’ of ‘hoe was het, hoe begon het destijds
met mij, met ons?’ Wat waren daarin belangrijke momenten,
moeilijke tijden? Nu sta ik hier, verlegen met mijn
verjaardag, of samen ontroerd met deze dag, met sporen
van verwondering of dankbaarheid. Dat ik op dit punt ben
aangekomen, dat wij als gemeenschap dit moment hebben
bereikt, is niet vanzelfsprekend. We hebben er zelf
aan gewerkt, maar er waren ook krachten – vaak onbenoembaar
– die ons droegen en leidden. Vanuit dat besef
willen we vooruit kijken en verder gaan. We doen dat in
het vertrouwen dat er, wanneer we oprecht uit zijn op het
goede, er momenten zullen komen waarop dat goede ons
aangereikt wordt.
Valt er wel iets te vieren?
Soms zijn er perioden, binnen de gemeenschap waarin
je werkt of leeft, of in je innerlijk, dat er naar jouw idee
weinig te vieren valt. Er is sprake van overdruk, er wordt
teveel gevraagd, de zaak raakt overspannen. Dit kan veel
oorzaken hebben. Vaak is het een samenspel van factoren
die zowel extern als intern spelen, of het nu om jou
persoonlijk gaat, om een relatie of de groep als geheel
(bijvoorbeeld een gezin, een werkgemeenschap). Anders
is het als een ernstige ziekte zich aandient, of wanneer
we geconfronteerd worden met het onbegrijpelijke
sterven van een dierbare. Vaak staan we dan met lege
handen, zoeken we naar zin die niet te vinden is. Hoe
moeilijk ook, juist in deze perioden van overspanning
of intens verdriet is het van groot belang dat we contact
zoeken met de kostbaarheid van het leven die, wanneer
we in blijdschap vieren, zo dichtbij kan zijn. Niet als een
doekje voor het bloeden, maar als de draad die houvast
geeft om vanuit donkerte ons zicht op het licht niet te
verliezen. Het besef van onze beste momenten, namelijk
dat het leven niet vanzelfsprekend is, kan ons helpen
om angst of woede niet het laatste woord te geven.
De aantasting door overdruk, overspanning of verdriet
kan enorm zijn. Maar wanneer we – heel aarzelend misschien,
maar oprecht – het genadevolle van het leven
zoeken, kan dit de opening zijn waardoor het vertrouwen
in ons leven terugkomt en we onze weg hervinden.
Een levenswijze om in te groeien
In het licht van bovenstaande zal duidelijk zijn dat het