34. Burgies en Sex - VTK

MULTIMEDIA
Timothy Spall (Pettigrew)).
Over de sfeer en acteerpresentaties valt
dus niet veel op te merken. Je kan je tussen
de depressieve sfeer evenwel kapot lachen
met de situatiehumor die feilloos gespeeld
wordt. De bloedvergieten zijn niet op en top
geloofwaardig, maar dat ligt waarschijnlijk
eerder aan de stijl dan aan de onkunde van de
regisseur. Wanneer er gezongen wordt klinkt
het meestal zuiver, maar er zijn uiteindelijk
slechts drie liedjes die terugkeren en die heb
je op den duur ook wel gehoord. Het hele
verhaal is ook een tikje te voorspelbaar.
De film is, net als de meesten van zijn
regisseur, enorm donker. Er is speciaal
voor gezorgd dat geen enkel object in de
omgeving felle kleuren heeft en het geheel
doet denken aan Sin City. Uitzondering
hierop is de toekomstdroom van Lovett
waarin zij haar liefde voor Todd toont en hij
zijn eigen ijzige zelf blijft.
Al bij al: als je echt niet tegen zingende
venten of bloedvergieten kan moet je zéker
niet naar Sweeney Todd gaan kijken. Anders
garandeer ik nog altijd niet dat je hem goed
vindt, maar ik heb me kostelijk geamuseerd.
Een extra stimulans kan misschien zijn
dat Sacha Baron Cohen (Ali G, Borat) een
hilarische vertoning als Italiaanse kapper
neerzet en de pijp uitgaat na een kleine 20
minuten aanwezigheid.
No Country For Old Men
Ethan & Joel Coen
Moest je nog niet van de Coen-broertjes
gehoord hebben, een korte inleiding: het duo
maakte zijn intrede in de filmwereld met Blood
Simple in 1984. Een bizarre, mystieke en
gewelddadige film over een huurmoordenaar
en een overspelige vrouw. Hun grootste
kaskraker tot nu
toe was echter
Fargo (1996)
evenzeer een
misdaadfilm met
genoeg thrilleraspecten.
De Coens maakten
in de voorbije
20 jaar films in
v e r s c h i l l e n d e
stijlen van komedie
(‘O Brother,
Where Art Thou?’,
‘Raising Arizona’)
tot film noir (Miller’s
Crossing, Blood Simple).
In de reeks van film noir voegen ze nu hun
finaal pareltje toe: No Country For Old Men
is een geweldige misdaadfilm die zo sfeervol
en spannend is dat je zonder probleem de
122 minuten op je stoel gekluisterd blijft.
Wanneer Llewelyn Moss (Josh Brolin) in
de woestijn bij de Rio Grande tussen een
berg lijken en heroïne een koffer met $2
miljoen vindt neemt zijn leven plots een heel
andere wending. De haast onoverwinnelijke
psychopaat Anton Chigurh (onmenselijk sterk
en creepy gespeeld door Javier Bardem (Mar
Adentro)) zit evenzeer achter het koffertje en
belooft een hel te maken van Moss’ leven.
Als je een fan bent van hevige filmmuziek ben
je niet op je plaats bij deze film, de spanning
wordt doorgaans opgewekt door de stilte van
de woestijn en de emoties van de acteurs.
Geweld is wél aanwezig: geen overdreven
schietpartijen maar stijlvolle bloedbaden en
spannende gevechten.
Chigurh gaat doorgaans te werk met een
gasfles en -pistool, waarmee hij mensen
omver knalt en sloten mee openbreekt.
Geruisloze achtervolgingen in het donker als
gevolg.
Tommy Lee Jones breit als Sheriff Ed
Tom Bell het verhaal aan elkaar: hij is een
uitgebluste sheriff die niet begrijpt waar het
met de wereld naartoe gaat. Het moorden
en het geweld worden hem te veel en hij wil
liefst zo snel mogelijk op pensioen. Vanuit dit
opzicht komt de moraal én de titel van het
verhaal.
Toegegeven: sommige scènes van de
Sheriff kunnen een beetje lang en in monoloog
uitvallen, maar de meesten hiervan zijn
volledig op hun plaats en vaak zelfs heel
grappig.
Dit punt zorgt er helaas voor dat No Country
For Old Men toch niet zonder probleem vier
sterren in de wacht sleept: wanneer het
verhaal ten einde is worden er nog zo’n 10
minuten aangebreid die de naam van de
film volledig verklaren, maar er helaas wel
voor zorgen dat je met een onrustig gevoel
de filmzaal verlaat. Dat kwam hard aan bij
dit groepje studenten dat net zijn laatste
examen gehad had.