DORPSKRANT BEESD - JAARGANG 1 - NR.5

Dodenherdenking 2010 in Beesd
Tegen 19:45 uur staan er al heel wat mensen bij de oude begraafplaats aan de Veerweg. Iets later komt de
harmonie Concordia met zachte trom aangelopen met achter hen aan de grote groep mensen die de dienst
in de RK kerk hebben bijgewoond. Het zonnetje schijnt door de bomen.
Het valt op dat de deelnemers van alle leeftijden zijn! Natuurlijk zijn er de schoolkinderen van de groepen acht
van beide basisscholen, maar er is ook andere jeugd aanwezig, die niet persé aanwezig moeten zijn. Dick van
de Vendel spreekt kort en geeft aan dat de dochter van een van de omgekomen piloten, mijnheer Bell, voor
de derde maal bij de herdenking aanwezig is. Daarna speelt Concordia een lied. Heleen van der Hulst leest
namens het Oecumenisch Beraad Beesd het volgende gedicht voor:
Wanneer zal het toch vrede zijn?
Wanneer zal aanbreken de dag dat legers naar huis worden gestuurd,
haat en vijandschap
niets meer vermag?
De dag, waarop de oorlogsboten
tot pleziervaartuigen worden omgebouwd?
Dat kanonnen worden gesmolten
en men van hun staal excursiebussen bouwt?
De dag, dat officieren bloemen kweken.
Wanneer zal die dag aanbreken?
Burgemeester Van Schaijck en Patrick Koenhein spreken nog. Dan speelt Gerrit van Beest ‘The Last Post’
en er volgen twee minuten stilte. Er worden kransen gelegd door de burgemeester, door de Oranjevereniging
en door kinderen van de scholen de Lingelaar en St. Antonius. Concordia speelt gepaste muziek en terwijl
het publiek langs de graven loopt van de omgekomen Canadezen en Nieuw-Zeelanders, worden deze door
steeds meer bloemen bedekt. Het is intussen toch behoorlijk koud geworden. Maar niet in de harten van alle
deelnemers aan deze herdenking.
MvD
Monica Ruis 12 1 /2 jaar werkzaam in Lingehof
interview: Jeanette van ‘t Slot
Op 1 juli a.s. is het twaalf-en-een-half jaar geleden dat Monica Ruis ging werken
in Lingehof. Aanvankelijk als mantelzorger. Door veranderd overheidsbeleid
kon ze in dienst komen als zorghulp.
Voor me zit iemand die enthousiast is over haar werk. Op de vraag wat haar
ooit dreef dit te gaan doen, vertelt ze dat ze graag iets voor een ander doet en
veel houdt van oude mensen. Ze kan in dit werk veel voor een ander betekenen
en krijgt er ook heel veel voor terug.
In verhouding met de beginjaren is de zorgzwaarte veel groter geworden. Het streven is immers mensen zo lang
mogelijk in hun vertrouwde omgeving te laten. De overstap van zelfstandig wonen naar een zorgcentrum is nog
steeds groot. Gestreefd wordt naar een soort gewenningstraject, zodat nieuwe bewoners beter weten wat hen
te wachten staat.
Er zijn steeds veranderingen. Zoals rond de maaltijden. Vroeger werd het eten kant-en-klaar aangeleverd in
wagens, waarin het later werd warm gemaakt (geregenereerd). Nadeel hiervan was dat de wagens op een
vaste tijd weer werden opgehaald en de tijd soms erg krap was. Nu gaat dit in eigen beheer, zodat kan worden
afgeweken van de reguliere etenstijd, wanneer dit nodig of wenselijk is. De mogelijkheid bestaat gezamenlijk in
het restaurant te eten. Waarbij er altijd keus is uit een aantal onderdelen van het menu. Eten in het eigen appartement
kan natuurlijk ook. Met betrekking tot de verzorging van de was is ook veel veranderd. Door bezuiniging
moest naar nieuwe mogelijkheden worden gezocht. Uiteindelijk bleek een nieuwe aanpak een verbetering te
zijn. Het aantal klachten is aanzienlijk verminderd.
Voor Lingehof en bewoners mogen we wensen dat Monica Ruis nog veel jaren haar aandacht aan bejaarden
wil geven.
5