Internist Perry van Genderen: “Of het nu een vakantie ... - Mednet

eportage 27De insectenlarve myiasisInternist Perry van Genderen verwijdert bij een patiënte een levende vliegenlarveonderzoek worden eind volgend jaar verwacht.Van Genderen combineert zijn werk voor deTravel Clinic met dat van internist in hetnaastgelegen Havenziekenhuis. Hij is inmiddelsal meer dan 12,5 jaar aan het Rotterdamseziekenhuis verbonden. Een voorliefde voorinterne geneeskunde had hij al vroeg. “Ik vindhet mooi om puzzels op te lossen, dat kan alsinternist.” Doordat hij na zijn promotieonderzoekin het Havenziekenhuis ging werken,kwam hij in aanraking met travel medicine.“Het is een superspecialisme dat me directboeide”, zegt hij. “Het is echt een feest om hierin het Havenziekenhuis te werken. Er heersteen gemoedelijke sfeer en de lijnen zijn kort.Tegelijkertijd hebben mensen hier ook dementaliteit van direct aanpakken: mouwenopstropen en aan de gang. Dat is wellichttypisch Rotterdams, maar het heeft ook temaken met de aard van het ziekenhuis. Vanoudsher komen hier zieke zeelieden die directmoeten worden geholpen. Mannen met acuteaandoeningen zoals infecties, ontstekingen,abcessen en soms zelfs bloedingen. Elke weeknemen we wel een zeeman op met een infectieziekte,zoals malaria, buiktyfus of dengue.Iedereen in het ziekenhuis is er op ingespeeldom hen direct te helpen. De schepen kunnenniet te lang in de haven blijven liggen, ‘time isimmers money’. Het is dus altijd zaak geweest,snel te behandelen en de zeeman met denodige medicatie en instructie weer aan boordte helpen.”De laatste jaren neemt het aantal zeelieden welaf, vertelt de internist. “Vroeger waren dat ermeer, maar de schepen werken tegenwoordigsteeds meer met computers. Er komen steedsminder mensen aan te pas. Bestond de bemanningvan een gemiddeld vrachtschip 20 jaargeleden nog uit zo’n 25 man, bedraagt dat aantalnu nog maar 5 tot 10 man.” In de loop vande jaren is er ook een verschuiving van hetpatiëntenaanbod opgetreden van de havennaar de luchthaven. Het aantal reizigers dat hetHavenziekenhuis bezoekt met een gezondheidsprobleemna de tropen neemt elk jaar forstoe. Ook voor hen is de dienstverlening laagdrempeligen direct toegankelijk omdat veelinfectieziekten zoals malaria een spoedeisendkarakter kennen. Jaarlijks ziet het ziekenhuiszo’n 1500 reizigers met een acuut gezondheidsprobleemna een tropenbezoek, onder wietientallen reizigers met dengue, malaria, buiktyfus,rickettsioses en myiasis. Op de polikomen daarnaast nog meer dan 1000 reizigersmet een meer chronisch probleem na de tropen,zoals bijvoorbeeld cutane leishmaniasis,filariasis, parasitaire diarree, postinfectieusspastisch colon, maar ook patiënten met onbegrepenvermoeidheid of gewichtsverlies. Speciaalvoor patiënten met besmettelijke ziekteszijn er isolatiekamers met alle voorzieningen.Van Genderen: “Wij zijn vooral gespitst opMRSA- of BRMO-problematiek bij ziekterugkerende reizigers maar we zouden ookmensen kunnen opnemen met waterpokken,mazelen, of zelfs mensen met een verdenkingop een hemorrhagische koorts.”MiNi-reStAurANtOp het fraaie dakterras van het Havenziekenhuiswijst Perry van Genderen naar de Maas ende gebouwen in de omgeving. Het uitzicht isweids, bijna net zo weids als de scoop van hetziekenhuis, dat ook iets heeft van de verten eneinders die een havenstad kenmerken. Logistiekis het Havenziekenhuis een bedrijf zoals elk ziekenhuis.Maar er zijn verschillen, los van hetprachtige uitzicht dat sommige patiëntenkamerbieden. Elke afdeling heeft hier haar eigen restaurantje,dat bestaat uit drie, vier tafels en eenpantryachtige keuken. Volgens Van Genderenis dat zo geconstrueerd om ervoor te zorgen datpatiënten sneller mobiliseren. “De maaltijdenkomen wel uit de assemblagekeuken, maarkunnen hier in het minirestaurant genuttigdworden in een ongedwongen sfeer.”Er passeert een zeeman. Van Genderen lachten geeft de man een hand. “Hello mister. Howare you?”, vraagt hij. De man knikt. “Betterdoctor, thank you.” In een ziekenhuis dat veelnationaliteiten herbergt, worden veel verschillendetalen gesproken. Van Genderen: “Wehebben een multinationaal team waarinNederlands, Engels, Duits, Frans en Portugeeswordt gesproken. Daarmee komen we hierletterlijk een heel eind. En anders is er nog degebruikelijke gebarentaal met handen envoeten.”Van Genderen wil eigenlijk niet meer weg uitdit ziekenhuis. “Ja, ik denk dat ik hier mijnpensioen wel zou kunnen halen. Dit is demooiste werkplek die ik mij kan voorstellen.Een plek die me tegelijkertijd ook de gelegenheidbiedt om ongewone en soms spannendereizen te maken. Zo heb ik een keer in Nigeriagekeken om de gezondheidszorg daar te beoordelen.Omdat het nogal een gevaarlijk reis was,werd ons konvooi geëscorteerd door soldatenmet doorgeladen uzi’s. Ja, dat was zekerspannend.”