Rondom bestand van 1996 13-2 dd 17-2-09 - Atlantis

de beide mannen. Kunnen we iets voor hen doen? vraagt ieder zich af. VaderBruins wil weten of het mogelijk is hen te bezoeken. Zijn vrouw Riek spreekt eenaardig mondje Engels. Kraak schudt het hoofd. 'Als ik het alleen voor het zeggenhad, geen bezwaar. Maar je hebt ook met anderen te doen. Ik weet niet of allebewakers te vertrouwen zijn.''Kunnen we ze dan een brief schrijven?', wil onderduiker Jan Hendriks weten.'Niet over de post. Reken maar dat die gecontroleerd wordt. De enige mogelijkheidis dat ik hen de brieven breng als het mijn beurt is om wacht te houden' antwoordtKraak, 'ik breng ze dan ook weer mee terug met hun antwoord, want degenedie de wacht overneemt moet niets te weten komen van contacten met debuitenwereld. Dat is zeer streng verboden.' Zo gezegd, zo gedaan. Er ontstaateen geregelde correspondentie tussen de familie Bruins en de beide gewonden,de tweede luitenant Wilbur Hyman Brown en de sergeant Eugene LawrenceFennell.Mevrouw Marieke Kolthof-Bruins uit Hengelo heeft een verzamelband met eenaantal van die brieven en twee fotoalbums vol foto's van familieleden uitEngeland en Amerika van piloten die in de omgeving van Hardenberg omgekomenzijn, aan onze Historische Vereniging geschonken. De albums geven eenbeeld van de grote activiteit die mevrouw Riek Bruins aan de dag legde om denabestaanden te helpen en te steunen in hun verdriet. De boeken liggen ter inzagein ons verenigingscentrum.Onderduiker Jan Hendriks is de eerste die een brief schrijft. Hij had waarschijnlijkmeer tijd dan de anderen. Jan vertelt in zijn brief dat hij na zijn eindexamen aanhet conservatorium te Amsterdam, naast zijn verdere studie in een orkest speeldetot de dag dat hij bericht kreeg zich te melden om naar Duitsland te vertrekkenwaar hij te werk gesteld zou worden. Omdat hij er niet aan dacht voor de Duitserste gaan werken dook hij onder en kwam terecht in Hardenberg, waar hij bij de familieBruins een veilige schuilplaats vond.Zelfs zijn ouders wisten niet waar hij zich ergens in Nederland bevond. Janschrijft ook dat de broer van zijn verloofde, Evert van 't Einde, erin geslaagd is omons land te verlaten. In Engeland werd hij opgeleid tot piloot. Helaas kwam hij omhet leven tijdens een raid op Duitsland. Jan vraagt in zijn brief of de beide gewondeAmerikaanse vliegeniers hem misschien ontmoet hebben in Engeland. Hijbegrijpt wel dat die kans zeer gering is. De vliegeniers in het ziekenhuis hebbenhem niet ontmoet. Uit de antwoordbrieven blijken gevoelens van vriendschap enmedeleven. Brown heeft maar één wens: zo snel mogelijk terug naar Engeland!Het vooruitzicht overgebracht te worden naar een krijgsgevangenenkamp vindthij vreselijk.Zijn Hardenbergse vrienden kunnen hem daarbij evenwel niet helpen. Is het innovember 1943 nog wel mogelijk nog naar Engeland te gaan? Met wie zou jedaarover in contact moeten treden? Jan Kraak is een goede tussenpersoon. Ergaan tal van brieven van en naar het ziekenhuis. Over en weer worden foto's getoond.Foto's van vader, moeder en de dochters Mieke, Rie en Willie. Voor het11