38 - Denkraam

WK HOMELESS CUPDaar ging niet alleen de Pauluskerk,maar ook een stukje van mijn leven, hetverleden en vooral een stukje Rotterdam.Ook van mensen die er niet meer zijn.Wat is er ontzettend veel gebeurd op datstukje grond. Ik maakte een foto metmijn mobiel met als doel een tastbaarstukje verleden bij me te houden.Ik kwam bij het Basisberaad terecht enkreeg van Berletta, Hanneke en Willemeen uitnodiging voor het daklozenfeest.Ik ben gegaan en zat aan hetzelfde tafeltjeals de dominee.We raakten in gesprek en haalden watherinneringen op. Over mensen vanvroeger, perron nul, Nico Adriaans envele andere mensen. En ik vertelde tochmet een beetje trots (want jawel, het iswel even Hans Visser).Dat het geluktwas clean te zijn en een ander leven opte bouwen of daar in ieder geval drukmee bezig ben. Onderweg naar huis nahet feest kwamen op de fiets toch wattranen. Tranen van weemoed, herinneringenaan verloren tijden en mensendie er niet meer zijn.En dan even direct tot u dominee, volgensmij heeft u gelijk en verhoord godsoms gebeden.En opent hij soms deuren als er gekloptwordt. Ik geloof zeer zeker niet in toeval.En geloof dat dit mijn kans is u te bedanken.Te bedanken voor het mogelijkmaken van een beetje warmte in diesoms zo kille tijd. Voor de steun en hetstaan voor de mensen bij wie het levennet iets anders liep als dat ze gewensthadden.Dank u wel en dan ook aan al die mensendie daar gewerkt hebben zoals maBuring, pater Jan, Saskia, Karin en zoveelandere vrijwillgers. Ook Ab en oom Koosdie hier niet meer zijn. Dank u wel datwe zolang te gast mochten zijn in uwkerk. Dag groots stukje Rotterdam, dagdominee, Dag Pauluskerk. Voor velen vanons voor altijd in het hart. Dank u wel.Angelique Meijlink“Mijn ervaring als aanvoerder van hetNederlands daklozenteam”Onderweg naar Melbourne Australië.Ik wil beginnen met een dankbetuiging aan het Leger des Heils, de trainer, begeleidingvan Pameijer en natuurlijk de jongens waar het om gaat. Aanvoerder van hetNederlands daklozenteam Rotterdam. De droom die werd, begon natuurlijk inNederland, waar we 8 maanden een zware training kregen. Een training wat onsNederlands kampioen maakte en ons een ticket gaf naar Melbourne Australië.Waar de jongens en ik Nederland moesten vertegenwoordigen in de World HomelessCup, een echte W.K. Die reis begon op Schiphol, waar de spanning steeg. Wantvoor sommigen was het de eerste keer dat ze vlogen; en dan gelijk een wereld reis:26 uur waren we onderweg met een tussenstop in Maleisië, waar we weer kondenROKEN! Zesentwintig uur later na vertrek Schiphol waren we dan eindelijk daar:Australië, de plek waar ons echte avontuur begon.En wat een avontuur was dat! Ik moet toegeven dat het leek net op de soap.“Goede Tijden, Slechte Tijden”. We kwamen en op Melbourne Airport de concurrentieal tegen: Italie, Belgie, Portugal en een paar Afrikaanse meidenteams. Hetonderschatten en overschatten begon daar al. Door mij en we moesten nog beginnen.We vervolgden onze reis naar de uitgang, waar we werden opgewacht doorwat fans en onze begeleiding in Melbourne. Je begon de sfeer al te proeven, in debus onderweg naar onze eerste verblijfplaats “de Hostel”, waar bijna alle teamsaanwezig waren. Vermoeid en hongerig gingen we op zoek naar onze slaaphal eneen plek om te eten. Happy Jack’s “Burger King” en we stouwden alsof ons leven ervanaf hing. Buikvol, nu slapen.De volgende morgen. De eerste nacht Melbourne. Ik was nog moe. Hoe kwam dat,dacht ik. Jetlag, dat was ik even vergeten. En de W.K. begon al over één dag. Maarik wist dat alle teams hadden gereisd. En sommige wel twee dagen. We gingenonderweg naar de Campus. Weer de bus in maar voor even. En daar was het: Eengroot kasteel schoot achter de bomen vandaan. Ons optrekje voor tien dagen. V.I.P.voor even. We zagen met wie we onze vleugel van het kasteel moesten delen.Onder anderen: Engeland, Cambodja, Zuid-Afrika, Canada, U.S.A. en wij. Hier begonde concurrentie. We keken elkaar wat aan en ik dacht: Het is begonnen! Op zoeknaar onze kamers zag ik hoe groot het kasteel was en hoe mooi . Beter konden weniet zitten voor die tien dagen.Het toernooi begon, we hadden onze schoenen en cadeau’s gehad: een Nike pakket.En de poule waar we in zitten was bekend. Een zwarte poule bleek achteraf. Waarwe van de 13 teams waar we tegen speelden er 3 wonnen en 10 verloren, maartoch erg gedreven bleven, tot het eind. Ondanks een paar vervelende gebeurtenissenzijn we toch als team op de 20e plaats geëindigd. Al met al een goede prestatievoor de Rotterdammers.Ik heb nog contact met veel landen, zoals U.S.A., Zuid-Afrika en Gambia en zal datook aanhouden.Omdat de “World Homeless Cup” toch gaat om verandering in onze situatieWERELD WIJD!!Met vriendelijke groeten,Vincent Harley Gard.[25]