38 - Denkraam

Verslag werkconferentie Huiselijk Geweld18/19 maart 2009, MaarssenEveliene, zou jij niet in mijn plaats kunnen gaan?”, vraagtmijn directeur, als ik zijn kantoor binnen loop om iets methem te overleggen. “Nee, Eveliene heeft het veel te druk.Zoek maar een ander, Jaap!”, besluit mijn adjunct-directeurMarja direct. “Waar hebben we het over, als ik vragen mag?”poog ik om een en ander duidelijk te krijgen. ”Oh, een conferentieover Huiselijk Geweld”, luidt het antwoord.Onderweg van werk naar huis laat hetmij niet los. Huiselijk Geweld, een themadat onlangs in de wandelgangen tersprake kwam tijdens een werkconferentieMaatschappelijke Opvang. Ik kandaar wel wat mee, met dat thema. Inieder geval op gebied van preventie envoorlichting. Voorkomen is immers beterdan genezen. In mijn hoofd was toen aleen nieuw project geboren. Bovendien isook op dit gebied de cliëntparticipatiemaar al te vaak een ondergeschovenkindje. En als Jaap niet gaat en ik niet ga,wie dan wel? Wie vertegenwoordigt dande cliënt?18 maart 2009: Ik ben op weg naar hetCarlton President Hotel in Maarssen,alwaar de 24-uurs werkconferentieplaats zal vinden. Ik kom tegelijk aanmet een dame die zich aan mij voorsteltals Riekje. We raken in gesprek en besluitensamen te lunchen. Riekje is helemaaluit Groningen gekomen en is directeurvan de vrouwenopvang aldaar. Nogvoordat we goed en wel klaar zijn met delunch gaat er ergens een bel: de conferentiegaat beginnen.Nadat wethouder Kriens het openingswoordheeft gedaan, worden de conferentiegangersgetrakteerd op een kortefilm: ‘Zingen in het donker’. Het doekwaarop we de film te zien krijgen isgroot en het geluid doet niet onder voordat van een heuse bioscoop. Het tafereelvan alle facetten van huiselijk geweldwordt op een bijzonder indringendemanier geschetst door vier topacteursCarice van Houten, Frank Lammers, AartStaartjes en Gaite Jansen. De film israuw en aangrijpend. Ik zit gewoon tejanken, net als vele anderen om meheen. Sesamstraat zal voor mij nooitmeer hetzelfde zijn, nu ik de duisterekanten van Ome Aart heb mogen aanschouwen.Na de film gaan de workshops van start.De directeur van de GGD Rotterdam leidtde workshop waar ik in zit. We krijgeneen aantal vraagstukken en werken onseen slag in de rondte, waarbij ik natuurlijk,zoals het een goed Basisberaad-erbetaamt, vooral inzet op empowermenten de inzet van ervaringsdeskundigheid.Voor de rest kan ik niet zo goed meepraten,want thema en terminologie zijnnog nieuw voor mij.Als we ons na de eerste twee workshopdeleneindelijk om een uur of acht aantafel mogen zetten voor een heerlijkdiner, word ik op verzoek van de directeurGGD uit de wachtrij gehaald en aanhaar tafel gezet: de ‘koploper’tafel. Aandeze tafel, met een keur aan mensen enfuncties, vertegenwoordig ik de cliënt.Na het diner komt het gros van de aanwezigen,onder het genot van een versnapering,pas echt goed ‘los’. Er wordenproblemen besproken en oplossingenbedacht. Opvallend is het niveau: bijzonderinnovatief en constructief. Ik blijfmijn best doen ook hier steeds weer hetcliëntperspectief te berde te brengen, bijvoorbeeldhet ontbreken van een cliëntenraadbij Academische Ziekenhuizen.Zo’n cliëntenraad zou zich kunnen uitsprekenvoor het ondertekenen van deMeldcode Huiselijk Geweld, wat eenmooi signaal zou kunnen zijn aan deRaad van Bestuur van zo’n ziekenhuis.Maar ja, dan moet er wel een cliëntenraadzijn!Als ik om twee uur ´s nachts de deur vankamer 149 achter me dicht heb getrokken,laat ik me vallen op het hotelbed.Het duizelt me. Er is nog zoveel werk tedoen op het gebied van voorkomen vanHuiselijk Geweld. Ik heb plannen zat en,zoals me tijdens het borrelen is gebleken,is daar ook ruim voldoende animovoor vanuit het werkveld. Natuurlijk zitmen te springen om DoelgroepambassadeursHuiselijk Geweld, natuurlijk bereikje met ervaringsdeskundige mensen eengroot aantal slachtoffers en plegers en,niet te vergeten, ook getuigen. Opgeleideervaringsdeskundigen kunnen als geenander duidelijk maken dat de tijden van‘niet bemoeien met wat er bij een anderachter de voordeur plaatsvindt’ voorbijzijn. Er is nog heel wat werk aan de winkel.De volgende ochtend hervatten we, naeen lekker ontbijtje, de verschillendeworkshops.Het laatste deel van de workshops wordtgebruikt om presentaties in elkaar tedraaien. Daarna vertrekken alle deelnemersweer naar de grote zaal, om deideeën te presenteren en een slotverklaringaan te horen.Een uurtje later zit ik in de auto, op wegnaar huis. Ik laat de afgelopen 24 uurnog even de revue passeren. Het warenfascinerende uren. Met fascinerendemensen. En een fascinerend thema:Als je bedenkt dat in 1 op de 5 gezinnenregelmatig huiselijk geweld wordtgepleegd en dat het in alle lagen van debevolking voorkomt…Als je bedenkt dat niet alleen je vrouw ofkinderen slaan huiselijk geweld is, maarook iemand bedreigen, opsluiten, uitbuitenof volledig negeren en buitensluiten…[26]