klankwijzer_editie_06_2014

BRASSIN OJan de Haan overMetamorphosisDe slotmaten van dit werk werden geschreven op8 januari 2014. De dag dat mijn kleindochterVera werd geboren. Het werk is daarom dan ookaan haar opgedragen.In de opening van dezedriedelige compositie wordt het thematischemateriaal gepresenteerd dat verderop in het werkin allerlei transformaties voorkomt. De ‘kleinesecunde’ dient daarbij als leidmotief.In het levendige en flitsende Metamorphosis Onewordt volop gevarieerd met de thematiek. Het deelwordt onderbroken door een sfeervol meno mossomet daarin melodische passages die teruggrijpenop het beginthema.In Metamorhosis Two treden veel veranderingenop in het tempo en het muzikale karakter. Zevenverschillende solisten transformeren ieder op huneigen wijze het thematische materiaal. Uiteindelijkresulteert dat in een gepassioneerd, tutti gespeeldgedeelte.De inspiratiebron voor Metamorphosis Three is hetzogenaamde BACH-motief, een muzikale handtekeningmet de noten Bes, A, C en B. Dit karakteristiekemotief ontstaat vanuit het leidmotief (in ditgeval een dalende kleine secunde) en verandertvoortdurend van gedaante door allerlei transpositiesen omvormingen. Dit spectaculaire laatstedeel kan men beschouwen als een eerbetoon aaneen van de grootste en invloedrijkste componistenuit de geschiedenis van de muziek: Johann SebastianBach.De Europese Jeugdbrassband was prominent aanwezig tijdens deze editie.je in de top te mengen en daarnaast moet je ook eendosis geluk hebben, en dat dan ook nog het liefsttwee dagen lang. Dat geluk zal een keer richtingSchoonhoven vallen maar dat deed het nu niet.Eikanger mengde zich, bijna traditiegetrouw,tussen de favorieten met een goed doordachte entechnisch vrijwel perfect uitgevoerde uitvoeringvan het testpiece. Alles zeer afgewogen en geheelin de stijl van dirigent David King, waarbij gezegdkan worden dat die dwingende stijl weinigruimte geeft aan persoonlijke muzikale invullingdoor de muzikanten. Maar daardoor wel volmet prachtige details, die zorgvuldig op elkaarafgestemd waren.Opvallend was verder de muzikale prestatie vanParis Brass Band. Deze band met vrijwel alleenmaar beroepsmuzikanten en studenten, onderleiding van een zeer kundige en talentvolle dirigent,wist het publiek en ook de jury te boeienmet een prachtige open en eerlijke uitvoeringvan het verplichte werk. Van dat werk gaan wewaarschijnlijk nooit meer horen.We kunnen nog een eervolle vermelding gevenaan de debutant Austrian Brass Band, voor heteerst in de A-sectie te horen. Het was nog nietecht volwassen in de afwerking, maar je hoortdat er goede muzikanten zitten daar in Oostenrijk.De andere drie bands, Concord Brass,Whitburn en Tongwynlais kwamen net kwaliteittekort om indruk te maken, teveel details werdenopgeofferd in de strijd tegen de partituur.De keuzewerkenDe sessie met vrije werken op de zaterdag waseen memorabele. Memorabel omdat er een discussiedreigt los te barsten of je de bands nog welmet elkaar kunt vergelijken als we de traditionelekeuzewerken afzetten tegen de nieuwe spectaculaireblockbusters van bijvoorbeeld de winnaarLuzern en runner-up Black Dyke. De laatstgenoemdengaan richting effect en spektakel waarbijgrenzen nadrukkelijk worden opgezocht. Zoheb ik nog nooit een band zo hard horen spelenals de Zwitsers. Het was niet lelijk, en ook goedin balans, maar waar eindigt het? En mag je datdan nog wel vergelijken met een zeer aantrekkelijke,maar traditionelere compositie van Jan deHaan? Het is meer dan appels en peren vergelijkenop deze manier. De jury is zoals gewoonlijkonnavolgbaar, maar het wordt meer een loterijwaarbij de smaak van de jury de doorslag geeft.En over smaak valt immers niet te twisten.Cory lootte zoals gezegd weer als eerste en speeldemet The Divine Right een première van dedirigent zelf. Of dat handig is, is sterk de vraag,want op zo’n manier hoeft een jury niet in de boxnatuurlijk. Al is het dan ook zo dat een deskundigejury ook wel weet wie er speelt omdat de88