klankwijzer_editie_06_2014

BRASS INFORMATIEFwaarin de althoorn in staat was een permanentepositie te verwerven. De rol van de driehoorns, solo hoorn, eerste en tweede hoorn,is veel vruchtbaarder dan in een concertbandof fanfareorkest, waar de rol zich beperkt totritmische begeleiding of soms een tegenmelodie.De althoorns gaan samen op met de baritonsom zo het middenregister te vullen, waarbij detweede hoorn zich aansluit bij de bariton in hetlage register. In het hogere register ontvangtde solo vaak de ondersteuning van de eerstehoorn. Als je let op het solorepertoire in recentecomposities krijgt de althoorn een meer gelijkeplaats in vergelijking met andere solisten in deband, met uitzondering van de principal corneten de euphonium. De hoornsectie (bugel plusalthoorns) krijgt vaak muziek voor vier stemmendie samen het timbre van de hoge saxhoornsprachtig laten klinken. De schrijver laat in relatietot de althoorn een groot aantal componistenvoorbijkomen, zoals Derek Bourgois, KennethDownie, Peter Graham, Edward Gregson enPhilip Wilby.Solo repertoireHoofdstuk 4 is geheel gewijd aan solorepertoirevoor althoorn. De Fantaisie pour le nouveau corSax van Jules Demersseman uit 1866 beschouwtde auteur als het oudste werk dat het dichtstbij origineel werk voor de althoorn komt. Eentweede werk dat daar dichtbij komt, is volgenshem Fantasie Variée sur une theme Allemand vanLouis-Henri Merck, rond 1880. De evolutie vanorigineel repertoire voor althoorn werd sterkbepaald door de beschikbaarheid van goede solisten.In de tijd dat de cornet hét instrument wasvoor solo’s werd de althoorn niet gezien. De eerstedie op dit punt naar voren kwam was HowardChesman, luitenant-kolonel in de AmerikaanseSalvation Army. In 1935 kreeg de componistBernard Smith de opdracht om speciaal voordeze althoornist een stuk te schrijven. Dit werk –Robes of White- kan gezien worden als het eersteoriginele werk voor de althoorn.Een latere legendarische althoorn blazer was deBritse solist Gordon Higginbottom. Hij onderscheiddezich op galaconcerten van Europeseen Britse nationale kampioenschappen. Hij tradook tweemaal op als solist tijdens het slotconcertvan de British Open. Hij trok verder internationaleaandacht door optredens in Europa, Japan,de USA, Pakistan en Canada. Zijn technischemogelijkheden en muzikaliteit waren zodanigdat werken aan hem werden opgedragen, onderandere door componisten als Eric Ball, GoffRichards en Philip Sparke. Zijn spel betekendeeen geweldige stimulans voor het ontstaan vanspeciaal repertoire voor althoorn. Zijn rol werdovergenomen door Sandy Smith, solohoornistbij Black Dyke Band en bij de Grimethorpe CollieryBand. Verschillende composities werdenook aan hem opgedragen, zoals Ellerby’s TenorHorn Concerto.Andere briljante altblazers volgden Smithssporen. Aan het eind van zijn boek analyseert deauteur ook nog eens diverse solo werken vooralthoorn.Peter Maertens heeft de wereld van brassbandeen prima dienst bewezen met het uitbrengenvan dit boek over de althoorn. Hoewel in hetEngels geschreven is het, voor wie deze taalenigszins machtig is, niet moeilijk om dit boekte lezen. Het is helder van taal en duidelijk vanopzet. Het blijft niet alleen bij geschreven tekstmaar deze wordt waar nodig telkens verduidelijktdoor muzieknotaties.N.a.v. Peter Maertens, ‘Tenor or Alto Horn, one instrument, two names’ ( ISBN 978-1-291-67333-3)91