06 magazine Leef!

STRANDRUPS
In de wolken...
De stichting Outdoor for Disabled is in 2006
opgericht en mede tot stand gekomen
door de financiële bijdrage van Edwin
de Beukelaar. Op zijn initiatief werd de
strandrups naar het Langeveld gehaald
toen deze in Noordwijk brodeloos stond.
In de zomer rijdt de strandrups bijna
dagelijks onder de leiding van Marinka
en Mat westerop. Samen met ongeveer
dertig vrijwilligers zijn zij de drijvende kracht
achter de stichting. Wij maakten kennis met
twee van hen en bezorgende vier senioren
die aan een rolstoel gebonden zijn een
onvergetelijke middag.
zonder vrijwilligers
staat alles stil
TEKST THOMAS STEENVOORDEN BEELD BURO BINNEN
J
BOU MOL (ONDER) EN FRANS ZWETSLOOT (BOVEN) MET MEVROUW
VREEBURG EN MEVROUW DE KORTE (GEHEEL RECHTS).
30
Chauffeur Jaap de Jong (1947) is vrijwilliger bij Hoogwaak
op het personenbusje. Hij werkte ruim vijftig jaar als fietsenmaker
en nu nog werkt hij twee dagen in de week. ‘Ik kan
niet stil zitten. Moet wat te doen hebben. Door mijn schoonvader
ben ik als vrijwilliger bij Hoogwaak gekomen. Hij
woonde daar en ze zochten chauffeurs. Mijn vrouw schenkt
als vrijwilligster koffie. Ik ben graag onder de mensen en
wordt blij als ik mensen blij kan maken.’ Vandaag brengt
Jaap ons naar Nederzandt maar eerst nog even naar Jeroen
om twee mensen op te pikken.
Voor vier senioren, twee uit Hoogwaak en twee uit Jeroen,
wordt het een onvergetelijke dag. Al weten ze nog niet goed
wat ze te wachten staat. Na een heerlijk kopje koffie met
gebak komt de strandrups aangereden. We maken kennis
met twee vrijwilligers van de stichting.
Bou Mol (1945) stopte met werken toen de gezondheid van
zijn vrouw achteruit ging. ‘Ik was bijna 63 jaar en wilde
meer thuis zijn voor mijn vrouw. Door Frans, die mijn buurman
is, ben ik bij de strandrups gekomen. Dit is ons eerste
jaar en het bevalt mij uitstekend. Je bent heerlijk buiten en
ziet alleen maar blije en dankbare mensen. Het is ontzettend
leuk om iets voor iemand te kunnen doen die dat zelf niet
meer kan. Echt genieten. Je kan zelf bepalen hoe vaak je
gaat rijden. Dat vind ik wel het mooie. Je zit niet vast een
een bepaalde tijd of dag. Past het jou, dan schrijf je in op een
rit. Vrijwilligerswerk op maat. Ik kan het iedereen aanraden.’
Frans Zwetsloot (1944)
heeft jaren een delicatessezaak gehad in de Hoofdstraat. Hij
kwam Han Kuiper tegen, een van de eerste vrijwiligers bij de
stichting Outdoor4-disabled. ‘Hij vroeg me om me aan te
melden, het leek mij wel wat en ik vroeg mijn buurman Bou
mee. Samen is het leuker dan alleen. Ik werkte met mijn
vrouw zo’n 70 à 80 uur in de week en zei tegen haar: “Als we
zo doorgaan worden we niet oud.” Uiteindelijk ben ik
helemaal gestopt met werken en ben heel blij met deze ‘job’.
We hebben een opleiding gekregen van ervaren chauffeurs
en dit seizoen mogen we zelfstandig met de rups rijden.
Nog steeds wel samen met Bou, dan heb je steun aan elkaar.’
Naar strand
Vakkundig zetten Bou en Frans de rolstoelen vast aan de
bodem van het ruspvoertuig. De rit kan beginnen. Het gaat
niet hard maar door de krachtige wind lijkt dat wel zo. Het
strand is vrij leeg en Bou stuurt de rups naar de vloedlijn.
‘Het is alsof we in het water rijden’ horen we. ‘Kijk een
zeehond’ zegt de ander. ‘Op het strand is altijd wat te zien,
als je het maar wilt zien’ zegt Frans, alsof hij al jaren elke dag
op het strand te vinden is. Het is uniek om zo over het
strand te rijden en te genieten van de rust en ruimte. De
schelpen kraken onder de rupsen en we stoppen
halverwege om een foto te maken en van chauffeur te
wisselen. De motor gaat uit. We horen alleen nog het ruisen
van de zee en de wind. ‘Heerlijk’ roept mevrouw Vreeburg.
‘Ik ben jullie zo dankbaar, ik ben helemaal in de wolken!’