06 magazine Leef!

‘Toen ik thuiskwam en hem
nergens zag, dacht ik in eerste
instantie dat hij onder de douche
stond. Ik heb nog op m’n gemak m’n jas
opgehangen, tot ik de huiskamer inliep en
hem op de grond zag liggen. Jos vroeg me
iets, maar ik kon hem nauwelijks verstaan.
Het was alsof-ie dronken was, want hij
sprak met zo’n rare dubbele tong.’
Ineke
TEKST CAROLINE SPAANS BEELD BURO BINNEN
Foute boel
Ineke Peschier (67) kan er inmiddels beter mee omgaan
dan in het begin. Maar voor haar man Jos voelt het nog
steeds als de dag van gisteren: 7 april 2011, drie dagen voor
zijn 65ste verjaardag. ‘Het was net iets voor zessen,’ begint
hij. ‘Ineke was toevallig weg en zou rond 20.00 uur weer
thuis zijn. Ik zat naar het sportjournaal te kijken en voelde
me ineens misselijk worden. Zo hevig dat ik dacht dat ik
moest overgeven. Dus ik haastte me naar het toilet, maar
zakte na een paar meter in elkaar. Ik probeerde nog om
van stoelpoot naar stoelpoot kruipend de gang te bereiken,
maar ik kon helemaal niets meer. Ik weet nog dat ik
het koud kreeg, op die tegels. En dat ik mezelf in stabiele
zijligging heb gemanoeuvreerd. Ik wist wel dat ik dacht:
het is mis. Maar tegelijkertijd herinner ik me ook nog dat
ik Ineke vroeg me overeind te helpen. Ik dacht: als ik eenmaal
sta, dan gaat het wel weer. Tegen beter weten in
natuurlijk. Hoewel ik geen pijn voelde, wist ik dat het
foute boel was. Zeker toen het ambulancepersoneel binnenkwam
en ik hun ongeruste blikken waarnam.’
Jos bleek een herseninfarct te hebben gehad en werd
met spoed naar het LUMC gebracht.
Wiebelen op de afgrond
Ineke: ‘Ik ben geen moment in paniek geweest. Dat kwam
pas later, in het ziekenhuis toen Jos wegviel. Ik brulde:
‘Daar gaat-ie!’ Ze hebben Jos gelijk meegenomen en de
tijd die ik heb moeten wachten was ondragelijk. Ik belde
direct onze drie kinderen. Onze dochter was toen zes
maanden zwanger. Er werd een scan gemaakt en hij
moest naar mediumcare. Ik dacht nog: medium? Dat valt
mee! Het kan erger. Ja toch? Intensive care lijkt me toch
even een stap verder. Maar dat bleek niet het geval.’ Jos:
‘Ik heb zo’n drie weken in het LUMC gelegen, maar van die
eerste dagen weet ik niets meer, hoewel ik wel ‘bij’ was. Ik
weet nog wel dat ik dacht: ik lig te wiebelen op de afgrond.
Ik hoef maar een klein zetje te hebben en dan ben ik er
geweest. Het voelde alsof mijn einde naderde. Een paar
dagen later, om precies te zijn op mijn 65ste verjaardag
op 10 april, kreeg ik er een zwelling bij. Maar als je 60 ben
geweest doen ze daar niets meer aan. Door die zwelling
ben ik verder achteruitgegaan en komt het met mijn
linkerarm- en been niet meer goed. Ineke: ‘Op die dag
CEES SPRUIJT (RECHTS) HAALT JOS EENS IN DE ZOVEEL TIJD OP OM EEN
RONDJE TE FIETSEN EN DOEN ONDERWEG EEN BAKKIE. HOEWEL JOS
ZELFSTANDIG DE WEG OP MAG, GAAT ER ELKE WOENSDAG OCHTEND
EEN LID VAN DE ZILVERENKRUIS FIETSCLUB MEE VOOR DE GEZELLIGHEID.
kreeg ik te horen dat Jos het niet zou redden. De kinderen
zijn twee keer in het ziekenhuis geweest om afscheid te
nemen, maar daar weet Jos niets meer van.’
Knappe man
Een bizar verhaal. We hebben het hier niet over een tengere,
ongezonde, futloze oude man, maar een krachtige,
sportieve en gezonde Noordwijker. Knap ook. Ongetwijfeld
een hartenbreker in z’n jonge jaren. Oké, hij heeft
gerookt en hij is geen jonge hond meer. Maar hij oogt nog
steeds sterk en gezond. Ondanks dat de linkerhelft van zijn
lijf nooit meer wordt zoals het was: de rechterzijde is nog
als vanouds en aan zijn gezicht zie je nagenoeg niets.
Jos: ‘Ik begreep er niks van. Ik heb totdat ik het herseninfarct
kreeg in vijf jaar tijd 100.000 kilometer gefietst. Dat is
20.000 kilometer per jaar; dat staat gelijk aan vijf keer de
Tour de France! Een neuropsycholoog die ik later sprak in
het revalidatiecentrum heeft getracht te achterhalen hoe
dat nu is gekomen bij mij. Hij heeft alle scans en onderzoeken
bekeken en zei een aantal weken later: je hebt
pech gehad, daar komt het op neer. Maar roken en stress
hebben ook meegespeeld. Op de vraag of ik nog een keer
een CVA kan krijgen, krijg ik van mijn neuroloog geen
concreet antwoord. ‘Het kan’, is steevast zijn repliek. ‘Maar
ik heb meer kans op een CVA dan jij, omdat jij medicijnen
slikt. Maar zeker is er niets.’
• CVA (CEREBRO VASCULAIR ACCIDENT) IS LETTERLIJK VERTAALD EEN ONGELUK IN DE BLOEDVATEN VAN DE HERSENEN • CVA IS EEN VERZAMELNAAM
VOOR EEN HERSENINFARCT EN EEN HERSENBLOEDING • IN NEDERLAND WORDEN JAARLIJKS 41.000 MENSEN GETROFFEN DOOR EEN CVA
• CVA IS DE DERDE DOODS-OORZAAK NA KANKER EN HARTZIEKTEN • EEN DERDE VAN DE CVA PATIËNTEN OVERLIJDT IN HET EERSTE JAAR.
51