Rebound 29-30

Historie Oranje
van het toernooi worden Syrië en Libanon er
met de haren bijgesleept. Er wordt een halve
competitie gespeeld. Oranje wint net aan van
Syrië, iets ruimer van Libanon en wordt vijfde.
De titel is voor het gastland.
1951
In 1951 is er sprake van een echt Europees
kampioenschap. In Parijs doen liefst achttien
landen mee. Nederland wordt derde in
zijn poule achter Italië en Frankrijk. Van de
Fransen wordt gewonnen, Oranje behaalt
evenveel punten als Frankrijk en Italië, maar
de onderlinge resultaten zijn in het nadeel
van Nederland. In de tweede ronde wordt er
gewonnen van Denemarken en Schotland,
maar verloren van Finland. Dat laatste gebeurt
in de tweede klasseringsronde nog een keer,
waardoor Oranje, dat nog wel van Oostenrijk
wint, uiteindelijk tiende wordt.
Het zal vervolgens tien jaar duren, voordat
Nederland weer meedoet aan het Europees
kampioenschap. De reden lezen we in
het Jaarverslag 1953-1954. Internationale
wedstrijden in Nederland leveren te weinig geld
op aan recettes om reizen naar het buitenland
te kunnen financieren. Kijk, de situatie van de
NBB een paar jaar geleden avant la lettre…
1961
Pas in 1961 zit er kennelijk weer wat vet
op de botten en is er meer mogelijk dan
uitwisselingen met België en Luxemburg.
Nederland gaat naar het EK van 1961. In de
eerste ronde zijn Roemenië en Frankrijk veel
te sterk voor de ploeg met onder anderen Ton
Boot en Wim Franke. Daarna gaat het beter,
maar een hoge positie is natuurlijk buiten
beeld. Er wordt gewonnen van Zweden en
Duitsland. Dat laatste gebeurt in de tweede
klasseringsronde nog een keer, maar daarin is
Finland te sterk. Nederland wordt uiteindelijk
vijftiende.
1963
Ook een jaar later speelt Oranje geen rol op
het EK. Er wordt, na een goede tweede helft,
alleen van Turkije gewonnen (74-72), maar als
we die ploeg in de slotronde nog een keer
tegenkomen, nemen de Turken met 64-62
revanche en sluit Nederland het toernooi af als
zestiende en laatste. De ploeg toont namen, die
de nu (bijna) pensioengerechtigde generatie
bekend in de oren klinken. Naast Boot en Franke
zijn dat onder anderen Jos Pelk, Jan Bruin, Roel
Tuinstra, Jan Schappert, Frans de Haan en Freek
Witte.
1967
De derde plaats in het kwalificatietoernooi
van San Sebastian in Spanje is in 1965 niet
voldoende voor deelname aan het EK. In het
jaarverslag wordt gesteld dat het door de
vaak afgelegen plaatsen waar de kwalificaties
worden gehouden en de reistijd daardoor niet
mogelijk is om altijd het sterkst mogelijke team
te sturen. In 1967 doet Nederland weer mee.
Nou ja, is aanwezig in Helsinki. In de eerste
ronde worden alle zeven wedstrijden verloren
en als de laatste plekken op de ranglijst moeten
worden bepaald, verliest Oranje van Hongarije
en België, zodat er weer een laatste plaats
uitrolt. De kern van de ploeg is gelijk aan vier
jaar eerder met nu ook Frank Kales, Erik Jager en
Erik van Woerkom er bij.
Twee keer laatste geeft wel aan dat Nederland
geen rol speelt in het Europese basketball.
Er gaan vervolgens weer drie toernooien
voorbij zonder dat het rood-wit-blauw aan
de spanten van de sporthal hangt. Je zou het
een muur kunnen noemen tussen de oude en
de nieuwe EK-geschiedenis van het nationale
team. Halverwege de jaren zeventig breekt een
nieuwe periode aan. Basketball wordt in ons
land een (semi)professionele sport en in 1975
is Oranje er weer bij, als het EK in Joegoslavië
wordt gehouden.
22