Medium / Jaargang 29 / #03 / MEI 2016

COLUMN
BESTE ASO, WAAROM?
Beter een goede buur dan een verre vriend, maar wat nou als je niet zo
lekker ligt met je buur? Ja, janken wel. Zelf heb ik een methadon dealende
alcoholist boven me. Woont bij zijn moeder en in zijn vrije tijd laat hij junks
uit in ons trappengat. Best gezellig. Behalve als ze ruzie krijgen over
hoeveel pillen er zijn gestolen. Supergezellig.
De mensen in het appartement naast ons gooiden laatst een feestje. Nou
ja, feestje. Het klonk van tevoren meer als een dinsdagavond gezien het
briefje dat ze ophingen: “Beste buurtjes, morgen om 20:00 vieren we een
verjaardag. Er zullen gasten zijn tot 23:00. Daarna zal de muziek uitgaan.”
Een excuus werd bij voorbaat voor de overlast eronder gezet. Netjes,
toch? Dat vond onze ietwat gefrustreerde onderbuurvrouw ook. Ze plakte
er een briefje onder: “Wat vriendelijk van jullie! Normaal geven mensen
feestjes in dit gebouw maar maakt het ze geen zak uit! Gefeliciteerd en
heb een fijne avond!”
Passief agressieve burencommunicatie via post-it’s onder de deurbel.
Timing was overigens on fleek want net die avond gaven wij een feestje.
Geheel in stijl en met het sarcasme eraf druipend hing ik het volgende
briefje eronder: “We zullen ook een klein feestje geven tot ongeveer twaalf
uur. Veel plezier. XX, de buren.”
Ons feestje ging door tot een uurtje of vijf. Eerlijk is eerlijk, ik had die
twaalf niet gespecificeerd. Maar wel net zo passief agressief er een briefje
onder gehangen. Het was een soort van sarcastische, post-it flamewar
geworden. Op een muur.
De volgende ochtend sleep ik met mijn brakke hoofd de lege flessen
gin naar de glasbak (behalve de Hendrick’s; daar moeten bloemetjes
in, schijnt). Ik keek onder de deurbellen. De briefjes waren verdwenen.
Weggehaald misschien. Of de bijtende spot had de briefjes opgelost.
Who knows. Wel lag er een nieuw briefje in onze bus. Het was de
onderbuurvrouw.
In het briefje schreef ze dat, zoals sommige buren al wisten, zangles
gaf. Inderdaad wisten wij en zeker onze glazen vaas dat al. Ze vroeg
om begrip voor de eventuele overlast. Ik had er natuurlijk een briefje bij
kunnen leggen over het lawaai van het uitlaten van de junks. Maar ja, dat
is ook zo’n bittere pil.
Een straat verder op pakten de buurtjes wat groter uit. Een vriendin die
net verhuisd was had al haar dozen bij de vuilcontainer langs de weg
gezet. Ze gaf een housewarming en bij aankomst zag ik al die dozen
liggen. Oké, het leek alsof de hele Ikea uitgepakt had maar verder niets
geks.
Een paar uur later, toen de wijn op was en het resterende bier Amstel,
liep ik naar mijn fiets. Er was iets veranderd. Iemand had met graffiti
op de dozen gespoten. Het was een maatschappelijk teleurgestelde
buurtbewoner. “Hey Aso! Dit is geen stortplaats!” De boze buur wilde
van de gelegenheid gebruik maken om erachter te komen of deze ‘Aso’
dichtbij woonde: “Waar woon jij Aso!” Deze boze buur had volgens mij
niet nagedacht over hoe deze informatie tot hem zou komen. Er was geen
afzender. Ook was er weinig ruimte om er iets naast te kalken.
DAAN JONGEN
Daan begon in 2009 aan Communicatiewetenschap
aan de UvA en haalde zijn papiertje op in 2013. Daarna
deed hij een master Journalistiek en Nieuwe Media in
Leiden, gecombineerd met een baan bij BNN-VARA.
Hij studeerde af op social media bij breaking news en
werkt nu op de media-afdeling met toekomst in de
televisiewereld: Digital.
“
Het was een post-it
flamewar
Toch is de laatste mijn favoriet. Want naast teleurstelling en boosheid
overwint de prangende en bijna filosofische vraag van de buurman wat
in godsnaam de reden is geweest dat deze bewoner zo ‘Aso’ is: “Beste
Aso, Waarom?”
Medium Magazine | #3 2015-2016 | 35