Medium / Jaargang 29 / #03 / MEI 2016

”
‘Pim Fortuyn is overleden.’
Ik las gewoon dat smsje
voor
Je bent lid van het CDA en hier ook open over, maar wel
journalist. Word je daardoor beïnvloed in de verslaggeving?
Nee, ik heb heel veel jaren niet op het CDA gestemd. Ik ben wel
opgegroeid met die partij, dus het zou flauw zijn om dan je lidmaatschap
op te zeggen. Dat is net alsof je iets van je harde schijf wist ofzo. Ik heb
er negen jaar voor gewerkt, dat is niet niks. Alle journalisten gaan op de
dag van de verkiezingen ook stemmen. Of het nou de VVD is, D66, de
SP, PVV, PvdA, je wil dat die partij aan het eind van de dag moet winnen,
want anders stem je er niet op. Als journalist vind je ook iets.
Dus onafhankelijk zijn als journalist kan eigenlijk niet?
Ik heb ook gewoon een hypotheek, een auto, ouders waarvan er een
in het verzorgingstehuis zat, daar vind je ook met zo’n beroep iets van.
Volledig onafhankelijk zijn kan gewoon niet. Je bent als journalist ook
onderdeel van de samenleving, alleen moet je de wedstrijd als journalist
wel onafhankelijk fluiten. Een scheidsrechter van betaald voetbal is
misschien ook wel voor Ajax, Feyenoord of AZ, maar als hij de beker fluit
moet hij dat wel onafhankelijk doen. Je zal mij in de berichtgeving van het
nieuws ook nooit horen zeggen wat ik zelf van iets vind, ik duid alleen het
proces aan en of de actoren wel of niet een goed werk hebben geleverd
en of dit onhandig of slim is aangepakt. Het gaat er niet om wat Frits
Wester vindt. Ik probeer enkel het publiek te informeren en handvatten te
geven om zo een eigen mening tot stand te laten komen.
Vind je het soms moeilijk dat je niet volledig je mening kan
geven?
Nee. Als ik bijvoorbeeld een column schrijf of ik zit bij Pauw of bij Humberto,
dan ga ik er wel iets verder in, maar in het nieuws leg ik processen uit. En
wat de gevolgen zijn voor mensen en of ze er wel of niet wat aan hebben,
dat bespreek je nou eenmaal niet in het nieuws.
Tijdens het Correspondents’ Dinner was je na afloop uitbundig
aan het klappen voor de speech van Mark Rutte, kan dit wel
als journalist?
De Dijk heeft een mooi nummer dat heet ‘muzikanten dansen niet’. Ik zeg
altijd: ‘journalisten klappen niet’. Als ik op een partijcongres ben, dan ga
ik niet staan klappen voor een speech. Dit was een andere setting. Rutte
nam ons op de hak, hij maakte grappen, ook over mij. Dat is satire en
een heleboel mensen zaten te klappen. Ik zat aan tafel met collega’s die
toevallig bleven zitten toen ik vol enthousiasme ging staan. Soms moet
je sportief zijn, natuurlijk. Ook ik had achteraf kunnen gaan zeuren over
dat het niet kon en in mijn rol als journalist kunnen blijven, maar ik vond
oprecht dat Mark Rutte het leuk en geestig deed. Natuurlijk waren er ook
tekstschrijvers bij te pas gekomen en was er over nagedacht en daar
klapte ik voor.
Is het moeilijk om te bepalen hoe ver je kan gaan? Laat je wel
eens informatie achterwege omdat je weet dat je hier een
persoon mee kan schaden?
Als het om de inhoud gaat, dan mag ik op zich alles vertellen, maar dat
hoeft uiteraard niet. Als ik iets van iemands privé weet wat op politiek
gebied niet van belang is, zie ik geen reden om dit te vertellen. Dit is in de
Nederlandse politiek heel gebruikelijk. Wat je met je privéleven doet moet
je lekker zelf weten. Tenzij het de politieke besluitvorming gaat beïnvloeden
natuurlijk. Als er gechanteerd wordt, dan wordt het wel een heel ander
verhaal. Ik hoor iets liever niet dan dat iemand tegen me zegt ‘Ik wil je wat
vertellen, maar je mag er niks mee doen’, want dat zorgt altijd wel weer
voor misverstanden.
Medium Magazine | #3 2015-2016 | 7