Medium / Jaargang 29 / #03 / MEI 2016

met elkaar, zijn er duidelijk verschillen: “Niet iedereen post even
vaak, mensen hebben hun eigen tempo. Ik zit in de perfecte
fase van mijn leven om dit te kunnen doen, ik heb alle tijd en kan
me er volledig voor inzetten.”
Tegenwoordig heeft al het harde werk ervoor gezorgd dat
Barraud kan leven van haar blog. “Je moet je er fulltime aan
toewijden, het is niet iets wat je er extra bij kunt doen.”
Over het opzetten van haar blog is ze duidelijk: “Als je iets wilt
moet je hard werken en niet opgeven. Ik zag een kans en ik
geloofde erin, ik wist gewoon dat ik ervoor moest gaan.”
”
Het eerste wat ik doe, is
mezelf voorstellen
makkelijker. Problematiek bij het ‘liken’ van een triest verhaal
wordt op deze manier namelijk gecompenseerd. Barraud is hier
erg blij mee: “Zo kunnen belangrijke, emotionele verhalen toch
interactie opleveren.”
‘Making a Human’
“Het eerste wat ik doe, is mezelf voorstellen. Vervolgens vertel
ik over mijn blog en het project en als ze geïnteresseerd zijn,
maak ik een foto en stel ik wat vragen”. Barraud vertelt dat
de meeste mensen vrij relaxed reageren, ook wanneer ze
niet willen meewerken. Uit de tien keer dat ze het vraagt, is
het antwoord ongeveer acht keer ja. Vaak noemt ze bij het
aanspreken van mensen niet meteen de naam van haar blog.
“Wanneer mensen Humans of Amsterdam horen, ben ik bang
dat dit hun verhaal kan beïnvloeden. Het legt een bepaalde druk
op mensen en dat hoeft helemaal niet”. Over het algemeen kan
Barraud anoniem met haar camera op pad. Daar is ze zelf heel
blij mee: “Ik zou het heel vervelend vinden als men mij massaal
zou herkennen en zou verstijven als ze me zien, dat is echt het
tegenovergestelde van wat ik wil bereiken.”
Online reacties
Wanneer er uiteindelijk een foto wordt geplaatst, begint de
echte dialoog. Zoals op elke Facebookpagina zijn de reacties
verschillend per foto. Toch ziet Barraud het als haar taak
om deze reacties goed in de gaten te houden. “Vrijheid van
meningsuiting vind ik enorm belangrijk, maar zodra mensen
anderen beledigen of uitschelden, verwijder ik de comment
en blokkeer ik de persoon.” Als paginabeheerster vindt ze dat
dit echt nodig is. “Zo’n community als Humans of Amsterdam
kan bestaan door een bepaalde sfeer, waarin men weet dat
zijn of haar verhaal veilig is en ontvangen wordt door een
gemeenschap die erop zit te wachten.” Wanneer een foto die
zij heeft genomen discussie teweeg brengt, is het een ander
verhaal volgens Barraud. Dat is alleen maar positief.
Gelukkig krijgt Humans Of Amsterdam weinig extreme
haat, maar soms heeft de pagina te kampen met wat lijkt
op desinteresse. “Als ik een verdrietig verhaal vertel, willen
mensen het om ethische redenen vaak niet liken, wat logisch
is. Door het algoritme van Facebook is het helaas wel zo dat,
als je nergens op klikt, Facebook de post registreert als ‘niet
interessant’, waardoor hij minder snel in je tijdlijn komt.” Gelukkig
voor Barraud geeft Facebook tegenwoordig de mogelijkheid
om meer dan alleen vrolijk te liken, Dit maakt haar werk wat
”
Een onuitputtelijke bron van
verhalen
Medium Magazine | #3 2015-2016 | 13
HoA buiten de Facebookpagina
Tegenwoordig heeft de fotografe van Humans of Amsterdam
ook een wekelijkse column in de Metro, een tentoonstelling in
de Openbare Bibliotheek Amsterdam (OBA) en zijn er plannen
in de maak voor een Humans of Amsterdam-boek. “De column
was een initiatief van mijzelf, ik wilde HoA uitbreiden naar andere
media en het meer ‘body’ geven.” De keuze voor Metro als
platform voor haar wekelijkse column was snel gemaakt: “De
Metro heeft een groot bereik en is echt bij uitstek een blad
voor iedereen, dit vond ik wel passen bij het idee van Humans
of Amsterdam.” Over het boek kan ze nog niet teveel loslaten,
ze weet nog niet precies welke kant ze op wil. Met een schuin
oog kan ze kijken naar haar collega’s in New York: “Je kijkt er
wel even naar, maar ik heb echt mijn eigen idee over het boek.
Het blijven twee andere steden met andere vibes en ik laat me
altijd inspireren door de stad, niet door wat anderen maken.”
Nog duizend meer verhalen
Momenteel is Barrauds belangrijkste streven haar boek,
daarnaast wil ze haar blog online zo ver ontwikkelen als mogelijk
is. Toch is ze zich er ook van bewust dat we in een tijd leven
waarin alles snel kan veranderen: “Facebook is nu hip, maar ik
weet niet of dit nog zal bestaan over tien jaar. Ik zou graag willen
dat dit project los komt te staan van één bepaald medium.”
Uiteindelijk hoopt Barraud vooral positiviteit te verspreiden. Op de
vraag wat haar elke dag weer inspireert om de straat op te gaan
en mensen te ondervragen, heeft ze een duidelijk antwoord:
“Verhalen zijn eindeloos. Ik zou iedereen in dit café kunnen
interviewen en je zult niet geloven wat je allemaal tegenkomt.
Het is een onuitputtelijke bron en ik wil blijven graven. Ik heb al
duizend verhalen verteld en ik wil er nog duizend meer vertellen.”