Cohousing

More documents

Info

<strong>Cohousing</strong> is een trend. Sociaal, participatief en duurzaam: samenhuizen omhelst heel wat leuke aspecten. We vroegen enkele specialisten naar hun ideeën daarover in het iconische Huis Schellekens. TEKST ROEL SELS TOM LAGAST VOORZITTER VZW SAMENWONEN MECHELEN EN EXPERT RUIMTELIJKE PLANNING SPACE.LAB.BE KEN DUPONT ECOLOGISCH EN MAATSCHAPPELIJK GEËNGAGEERD ARCHITECTUURBUREAU DAM LEEN APERS PROJECTLEIDER DE ARK MARTINE COPPIETERS COÖRDINATOR VORMINGPLUS KEMPEN PETER VANOMMESLAEGHE DIRECTEUR WOONMAATSCHAPPIJ DE ARK JEF VAN EYCK SOCIAAL-CULTUREEL WERKER VORMINGPLUS KEMPEN 26 COHOUSING
stes.be DE VOORBEREIDING “DE WIL OM HET TE DOEN, IS DE ENIGE VOORKENNIS DIE NODIG IS.” Cohousen doe je met een groep mensen. Maar moet je die kennen voor je eraan begint? En begin je met een plan, of met een groep? Van start gaan, is niet altijd gemakkelijk. Ken Dupont: “Of mensen die willen nadenken om samen te cohousen, mekaar van tevoren al kennen of niet, heeft weinig belang. Het belangrijkste is dat de wil er is om samen iets te bereiken. Om samen achter eenzelfde globaal idee te staan, waaraan dan natuurlijk tijdens het proces nog geschaafd moet worden.” Tom Lagast: “Klopt. De wil om het te doen, is de enige voorkennis die nodig is. Dat basisengagement is het uitgangspunt. Beginnen doe je best met een groep, niet met een gebouw of een plan. Je kan als groep beter aan een plan bouwen dan een plan hebben waar je een groep in moet passen.” Peter Vanommeslaeghe: “Juist. Je begint met de vraag wat je wil gaan doen, niet met een uitgewerkt plan.” Tom Lagast: “Ik zeg niet dat dat laatste onmogelijk is, maar het is zeker moeilijker. Zowel in de theorie als in de praktijk. Want in de praktijk merken we dat projectontwikkelaars de particulieren dikwijls te snel af zijn. Ik geef een voorbeeld. Als ergens een leegstaand schoolgebouwtje te koop staat, dat in principe ruimte kan bieden voor enkele woningen en een gemeenschappelijke tuin, is een projectontwikkelaar daar doorgaans sneller bij dan een groep mensen die zich eerst nog moet organiseren. Ook projectontwikkelaars kopen vaak oude industriegebouwen, lege scholen en oude kloosters. Want dat patrimonium is er wel en regelmatig doen ze er heel interessante dingen mee. Tegen dat soort professionele organisaties delf je als cohousinggroep echter gewoonlijk het onderspit.” DE GROEP “ER ZIJN GEEN MINIMA OF MAXIMA. MAAR 12 PERSONEN, OF IETS MEER, IS IDEAAL.” Hoe ziet de ideale groep eruit? Groot? Klein? Oud? Jong? Gemixt? Waar moet naar gestreefd worden bij de samenstelling van de groep? Peter Vanommeslaeghe: “Je streeft nergens naar. Je neemt het zoals het is. De groep is de groep, hoe die er ook uitziet. Daarmee ga je verder; begin je te bouwen aan het project. En onderweg zie je wel wie afhaakt of erbij komt. Zo gaat het in de praktijk. Een gemixte groep heeft voordelen, dat wel.” Tom Lagast: “De ervaring leert dat een groep van 12 gezinnen, of iets meer, ideaal is. Veel groter moet de groep niet zijn. Ik begeleid een groot project met 60 geïnteresseerden. Ook dat kán. Maar makkelijker wordt het er niet op. Vergaderen rond de keukentafel of snel een paar telefoons doen, is er dan niet meer bij. Je moet een zaal huren en de besluitvorming en inspraakmomenten volgens procedures laten verlopen. Bovendien ga je bijna zeker subgroepen krijgen als je met zoveel bent. Dat is niet altijd wenselijk. Te veel is dus niet handig, maar soms wel noodzakelijk. Te weinig ook niet, want dan kan een groep snel in de problemen komen als iemand afhaakt. Maar maxima of minima zijn er niet.” Ken Dupont: “Ik ken een cohousingproject van slechts 3 gezinnen. Zij kiezen voor een luxueuze vorm van cohousen en delen bijvoorbeeld een stoombad. Waarom niet? Ook dat is een vorm van cohousen, zij het een beperktere.” Martine Coppieters: “Als een groep bestaat uit mensen met veel verschillende talenten en capaciteiten, is dat een voordeel. Maar het is geen noodzakelijke voorwaarde. Bovendien zijn alle mensen verschillend en heeft per definitie iedereen zijn eigen talenten. Het is vooral zaak om iedereen zich goed te laten voelen in de groep. Dan komen ieders talenten vanzelf wel naar boven. Anders gezegd: ieder heeft zijn talenten. Het is aan de anderen in de groep om die te erkennen, te waarderen en maximaal te benutten.” Ken Dupont: “Iedereen kan inderdaad wel wat. De ene heeft het in zich om met overheden en beleidsverantwoordelijken te gaan praten. Dat is handig. Maar iemand anders kan verantwoordelijk zijn voor het bijhouden van tientallen sleutels van gemeenschappelijke gebouwen. Of om op de kinderen te letten als de anderen vergaderen. Dat is even nuttig.” Tom Lagast: “Een mix van verschillende leeftijden is ook heel belangrijk. Dat bewijst ‘De Haringrokerij’ in Antwerpen nu. De Haringrokerij was pionier; misschien wel het eerste grootschalige cohousingproject in ons land. Een groep dertigers kocht dertig jaar geleden een oude haringrokerij en ging er samenhuizen. Nu zijn ze allen in de zestig en zoeken ze een nieuwe, aangepaste en kleinere site om te cohousen en willen ze de bestaande site in zijn geheel overlaten aan een nieuwe groep, tot op heden zonder succes. De Haringrokerij was en is een schitterend project, maar het toont aan dat er indertijd te weinig aandacht gegaan is naar het streven naar een mix van leeftijden. Als alle leeftijdsgroepen vertegenwoordigd zijn, zal regelmatig een ouder koppel afhaken en een jonger koppel in de plaats komen. Nu haakt in De Haringrokerij iedereen tegelijk af. De complete site moet nu nieuwe bewoners krijgen, terwijl dat anders geleidelijk en spontaan gebeurd zou zijn.” DE AFSPRAKEN “EEN LEIDERSROL MAG NIEMAND OPEISEN. DIE KOMT MEESTAL TOCH SPONTAAN BIJ IEMAND TERECHT.” Een groep moet overleggen. Daar zijn afspraken voor nodig. Hoe kom je tot een besluitvorming? Hoe vind je de grootste gemene deler in een groep met verschillende interesses en belangen? 27
Page 1: COHOUSING is een uitnodiging stes.b
Page 5 and 6: stes.be en verwachtingen heeft nefa

Cohousing

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?