2017/03 mei- juni

studiemodel, een motorfiets die onderhuids
van “normale” techniek is voorzien, omdat
het alleen om het uiterlijk gaat. Dat wordt dan
tentoongesteld op beurzen en aan de hand
van de reacties van publiek en pers wordt
bekeken welke stijlelementen wel en welke
niet aanslaan. Maar de R 7 zat juist boordevol
nieuwe techniek.
Rijwielgedeelte
Het frame, dat bij de normale productiemodellen
een geklonken plaatframe was, was bij de R
7 een geperst stalen brugframe. Verder was
de hele motor ingepakt in plaatwerk en werd
voor het eerst een telescoopvork toegepast.
De brandstoftank was grotendeels verzonken
tussen het plaatwerk, dat aan de zijkanten
opengeklapt kon worden om de elektrische
delen te bereiken. Voor de bestuurder was er
een groot, luxe zweefzadel aangebracht, en
aluminium treeplanken. De snelheidsmeter
zat niet op het stuur, maar in de koplamp. Het
was een draaiende schijf zoals die nog lange
tijd in luxe auto’s zou worden toegepast. In de
verchroomde afdekkap boven de tank zat een
oliedrukmeter en hier was ook het H-patroon
van de handschakeling uitgefreesd.
Styling
Het hele plaatwerk zorgde samen met de
gladde kleppendeksels voor een strak,
verzorgd uiterlijk, waarbij nauwelijks iets
van de techniek te zien was. De prachtig
gevormde spatborden pasten in de Art
Deco stijl die in die periode in zwang was.
Dat gold ook voor de vissenstaart uitlaat, die
van mooie rondingen en lijnen was voorzien.
Door het ontbreken van een buisframe
(de motor hing in het brugframe) werd het
strakke uiterlijk nog versterkt. Ook dit was
een constructieprincipe dat uiterst zeldzaam
was en door BMW nog nooit was toegepast.
BMW Clubjournaal 3/2017
71