Boek WO1

Ik zei tegen de luitenant, een dokter: “Ik heb nog geen
enkel verlof gekregen.” (Dat was niet waar want ik had
eigenlijk al betaald verlof gekregen, verlof met soldij en
dat was een grote som.)
Hij gaf me een briefje voor de commandant van de BRI.
“Oh ja”, zei de ‘rosten’ (de commandant had ros haar),
“als ’t dat maar is.”
En hij gaf me ‘t weekend verlof.
We konden makkelijk via Antwerpen naar Gent met de
trein.
Er waren wel geen reizigerswagons, enkel open
bakwagens.
De spoorweg zelf lag naast de bestaande spoorweg, op
de gewone weg. Dit alles was maar voorlopig, de
spoorweg was volledig kapot gebombardeerd.
Ik nam ook een fiets mee om eventueel na Gent verder
te fietsen naar huis.
Onderweg, in die bakwagens, pratend met de een en de
ander, ontmoette ik iemand die aan ‘t station van Deerlijk
woonde.
Een zekere Filly Praet, een strodekker van beroep, maar
nu kanonnier.
Hij moest van Gent te voet naar huis, en ik had een fiets
bij…
Ik stelde voor: “Ik ga snel met de fiets naar jouw thuis
rijden en vragen of ze willen tegenkomen.”
Ik reed dus met de fiets naar hem thuis.
- 74 -