HOOFD-HALS magazine nr 11 augustus 2018

MEDISCH
Tekst: Rebecca Karsten en Peter de Valença Fotografie: Allard Willemse en NKI
Ervaringsdeskundig
Peter de Valença heeft recentelijk zo’n
lipofillingbehandeling ondergaan.
“In 2005 was ik een van de eersten die
– experimenteel - PDT in diep weefsel
onderging, een techniek die vandaag
de dag weliswaar nog geen gemeengoed
is geworden, maar wel degelijk
op het reguliere lijstje van mogelijke
behandelingen staat. En dit jaar
behoor ik tot de eersten die – experimenteel
- lipofilling hebben ondergaan,
een techniek die alleen bedoeld
is om het leven van de succesvol
behandelde hoofd-halspatiënt prettiger
te maken.
Ik was weer eens bij mijn KNO-arts
aan het klagen over het moeizame
eten en drinken. Of eigenlijk, de
logopediste die bij mij iets daarvoor
een slikvideo had gemaakt, had zich
beklaagd, bij mij dan wel te verstaan.
Zij maakte zich ernstig zorgen en
verbood me, bij wijze van spreken,
nog ooit voedsel en drank via de
mond te nuttigen. Dat zou alleen maar
leiden tot longontstekingen. Ik sloeg
die raad natuurlijk in de wind, maar
wel gaf ik me gewonnen en vroeg mijn
arts om een PEG-sonde, voor erbij, zal
ik maar zeggen. Ze begreep de vraag,
maar kwam onverwachts op de
proppen met een doorverwijzing naar
prof. dr. Smeele. Ze vertelde dat men
in het AvL (Antonie van Leeuwenhoek
ziekenhuis) was begonnen met een
experiment. Als het lukte, zou ik veel
beter kunnen eten en drinken en
bovendien ook beter kunnen praten.
Dat alles op voorwaarde dat de functie
van de tong sterk zou verbeteren door
er lichaamseigen vet in te spuiten.
Het is nu twee keer gedaan, een derde
sessie volgt nog. De eerste keer ging
het onder plaatselijke verdoving. Dat
was bij mij geen pretje. Mogelijk was
de verdoving net niet voldoende of
net niet uitgebreid genoeg. Er waren
gewoon momenten dat ik het niet
meer had. We hebben allemaal
dapper doorgezet, maar we besloten
wel om het de tweede keer onder
volledige narcose te doen. Terwijl
die eerste keer wel wat had van een
tandarts setting, was het de tweede
keer een compleet operatieteam in
een echte operatiekamer. Ik kwam
die tweede keer ’s ochtends vroeg,
nuchter en kalm. En ’s middags rond
vier uur ging ik zelfstandig en kalm
weer op huis aan, zelf autorijdend.
Dat laatste was wel onverstandig,
achteraf gezien. Het ging goed op
de weg, maar ik had toch een ander
moeten laten rijden en zelf lekker
relaxed op de bijrijdersstoel moeten
plaatsnemen.
De eerste keer waren de dagen erna
best pittig geweest. Er wordt nogal
gefriemeld in je mond en een tongspiertje
was daardoor toch enigszins
geblesseerd geraakt. Daardoor deed
elke tongbeweging pijn en had ik
HOOFD-HALS MAGAZINE AUGUSTUS 2018 | 21