2GIVE BAX2Give_2017

Sravana
Tekst: PR Sravana 27
DE EENZAAMHEID
DIE WIJ VOELDEN,
HAD ZIJ AL GEHAD
“Mijn dochter is overleden. Ze had kanker. Het is heel snel
gegaan. Ze overleed al na een jaar. In februari. In september
het jaar daarvoor belde ze me op. Ik ben zo bang,
mam. Ik ben zo bang. Ik heb haar eenzaamheid op dat
moment niet opgepikt. Dat vind ik nog steeds erg moeilijk.
Tegen het eind, in februari, zag ik dat zij veel rustiger was
dan wij. Zij was toen al veel verder. De eenzaamheid die
wij op het laatst voelden, had zij al gehad. Ik heb er veel
verdriet van gehad dat ik haar eenzaamheid niet heb opgemerkt.
Maar ik heb er ook iets van geleerd. En dat wil ik
graag met anderen delen: Wees alert. Houd er rekening
mee dat patiënten vaak voorlopen op hun omgeving. Zij
kunnen de fase van loslaten al in een veel eerder stadium
meemaken.”
Het loslaten van de naasten, het
afscheid nemen van het leven,
is moeilijk. “Heel erg moeilijk
soms”, zegt een vrijwilliger van
Hospice Sravana. “Niemand wil immers
loslaten. Dat geldt voor de stervende en
voor de naasten. Niemand wil dit. En soms
spelen er ook nog problemen mee waar
niet of nauwelijks over gesproken kan
worden. In zo’n situatie probeer ik erachter
te komen hoe iemand zich voelt. Soms
lukt het om te praten. Soms ook niet. Dan
komt iemand te overlijden zonder ooit het
probleem te hebben uitgesproken. Dat
voelt heel eenzaam.”
De vrijwilliger voegt eraan toe: “Als je
iemand de hele weg van de stervensfase
ziet afleggen, zie je dat diegene langzaam
in een soort andere dimensie komt. Dat is
een natuurlijk proces. Maar dat betekent
vaak wel, dat de mensen die achterblijven
een grotere eenzaamheid voelen dan
de stervende. Het gebeurt niet zelden dat
iemand precies op het moment overlijdt als
de familie net even koffiedrinkt. Alsof er dan
ineens voldoende ruimte ontstaat om ook
dat laatste stukje los te laten.”
“Een vriend van mij is terminaal. Hij is
uitbehandeld. Er kan niets meer voor hem
worden gedaan. Ik zie hoe moeilijk en hoe
eenzaam het is voor hem en zijn vrouw.
Beiden gaan er op hun eigen manier
mee om. Ik ben eigenlijk maar alleen een
toeschouwer. Misschien maakt dat het ook
wel zo eenzaam. Want hoe vaak ik ook
langs ga, ik zit in een andere situatie. En dat
weten we alle drie.”
Beeld in de tuin van Sravana, gemaakt
door Ad van den Brink, Doesburg