2GIVE BAX2Give_2017

62
hebben genomen, als je het allemaal zelf hebt meegemaakt
dan besef je je pas dat het alfabet onvoldoende letters
heeft om passende woorden van te bouwen waarmee
je op anderen kunt overdragen wat we daadwerkelijk tot in
het diepst van onze vezels ervaren hebben.
Steeds maar weer aflossen
De eerste etappe werd in gezamenlijkheid afgelegd; 80
voeten roffelden aanvankelijk nog wat onwennig het asfalt
dat het kantoor van BAX verbond met het Espresso house
in de Doetinchemse binnenstad. Na een heerlijk bakkie
hartelijkheid klonk het startschot en uitgezwaaid door een
klein legertje bekenden, die de gure wind trotseerden,
ging het eerste loopgroepje in Zuidelijke richting. Eindelijk
konden we vrijbaan geven aan de adrenaline die zich
torenhoog had opgestapeld in onze strakke afgetrainde
torso’s. In het daglicht werden ook de smalle, modderige,
heuvelende paadjes van het Pieterpad richting Hoch Elten
niet gemeden en was het soms voor de begeleidende en
met de navigatie en veiligheid belaste fietsers nog zwaarder
dan voor de lopers. Het pondje over de Waal voer stipt
op tijd en even later drongen we door in de heuvels van
Groesbeek. Zelfs Noord-Limburg (Milsbeek) werd nog even
aangeraakt. En zo wisselden de 7 loopgroepjes elkaar
telkens af; het groepje dat klaar was dook met rode blosjes
van de kou en een parelend-zwetend voorhoofd van de
inspanning het busje in waar knuffel-zachte dekentjes
klaar lagen; het groepje dat met datzelfde busje was
aangevoerd vervolgde de route met hernieuwde energie.
De chauffeurs pendelden als ijverige bijen zo non-stop
van en naar de grote bus die iedere paar uur een andere
thuisbasis had.
Het daglicht ging over in een door een halve maan
verlichte nacht en zo ging het o.a. door de Ooijpolder
naar de Nijmeegse Waalkade en verder naar het Noorden
door een middernachtelijk Arnhem, enigszins verwonderd
gadegeslagen door het uitgaanspubliek. De Veluwezoom
werd bedwongen om uiteindelijk bij Zutphen de Ijssel weer
over te steken. Om en nabij Warnsveld kwam de zon weer
op, maar kwamen ook de eerste sputters naar beneden.
Zuidwaarts ging het en inmiddels waren de spieren en
gewrichten een stuk nadrukkelijker aanwezig en begon
ook het gebrek aan slaap zijn tol te eisen. Niet dat er niet
geslapen kon worden … de grote bus was er comfortabel
genoeg voor, maar we hadden eigenlijk best wel heel veel
te doen en bovendien ging het rennen onverdroten voort.
Onderweg werd er gefilosofeerd, soms zelfs gezongen en
bij tijd en wijle ook meerstemmig instemmend gezwegen.
Uiteraard was het zwaar en werd er afgezien, maar met
steun aan en van elkaar ben je tot veel in staat. Hagelstenen
o-als-eieren-zo-groot op het traject naar Hengelo