2GIVE BAX2Give_2017
Stichting BAX2Give door medewerkers van BAX advocaten belastingkundigen zet zich op sportieve wijze in voor goede doelen. Het magazine 2GIVE is ten behoeve van het goede doel uitgebracht.
Stichting BAX2Give door medewerkers van BAX advocaten belastingkundigen zet zich op sportieve wijze in voor goede doelen. Het magazine 2GIVE is ten behoeve van het goede doel uitgebracht.
Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
Sravana<br />
Tekst: PR Sravana Fotografie: Simon Schutter 93<br />
Een hospice?<br />
HIER WIL IK NIET ZIJN<br />
Na het overlijden van mijn man werd mijn<br />
benauwdheid langzaam maar zeker steeds<br />
erger. Het werd zelfs zo erg dat ik moest<br />
worden opgenomen in het ziekenhuis. Daar<br />
werd toen geconstateerd dat ik niet meer terug kon naar<br />
huis. En in overleg ging ik naar het hospice van Sravana.<br />
Toen ik hier bij Sravana op de brancard werd binnengebracht,<br />
had ik maar één gedachte: Hier wil ik niet zijn!<br />
Wegwezen! Weg, weg, weg.<br />
Het is heel moeilijk voor mij om te beschrijven wat je voelt<br />
als je je man verloren hebt en daarna ook nog eens alles<br />
moet achterlaten. Met mijn verstand weet ik dat ik nu bij<br />
Sravana ben, maar ik realiseer het me niet echt. Ik heb nog<br />
steeds het gevoel dat dit allemaal gebeurt bij de buurman<br />
en niet bij mij. Maar ik moet oppassen. Want zodra het<br />
allemaal echt tot mij gaat doordringen, dan is het ook met<br />
mij gebeurd.<br />
“Een paar jaar geleden werd bij mij een vlekje op de<br />
longen geconstateerd. Meteen heb ik toen met de<br />
longarts afgesproken dat ik geen enkele behandeling<br />
wilde. Ik wilde wel onder controle blijven. En eigenlijk<br />
bleek al heel snel dat het vlekje langzamer groter<br />
werd. Een halfjaar daarna kreeg mijn man slokdarmkanker.<br />
Hij maakte de keus om wel behandeld<br />
te worden. Dat heb ik altijd in hem gerespecteerd.<br />
Maar het werd een lijdensweg. Tot het laatst toe<br />
heb ik mijn man verzorgd.<br />
Nu wacht ik tot het<br />
mijn tijd is en doe ik<br />
de dingen die ik fijn<br />
vind<br />
Ik ben vaak verdrietig, maar ik laat het verdriet niet doordringen<br />
naar buiten. Ik kan het moeilijk aan een ander tonen.<br />
Daarom ben ik voor de buitenwereld opgewekt maar<br />
van binnen huil ik. En als ik alleen ben, dan huil ik ook.<br />
Toch voel ik me goed bij Sravana. De vrijwilligers en de verpleegkundigen<br />
-ook al zijn ze verschillend- staan altijd voor<br />
me klaar. Ze betuttelen me niet en laten me in mijn waarde.<br />
Van mij krijgen ze een dikke pluim.<br />
Nu wacht ik tot het mijn tijd is en doe ik de dingen die ik fijn<br />
vind. Mijn vriendin kwam me deze week ophalen en samen<br />
zijn we naar mijn huis geweest. Op een gegeven moment<br />
zei ik tegen haar: Breng me maar weer naar huis, naar<br />
Sravana. Zo voelt het ook voor mij.”
Change language