2GIVE BAX2Give_2017

78
Inloophuis Oude IJssel
Tekst: Lideke Simon Fotografie: Wendy Stevering
“JE HOEFT NIETS UIT TE
LEGGEN, ZE SNAPPEN
HOE JIJ JE VOELT”
Als iemand in het gezin de diagnose kanker krijgt,
staat het leven van elk gezinslid op z’n kop. Dat
geldt ook voor het leven van de kinderen in het gezin.
Hun vertrouwde wereldje wordt ineens wreed
verstoord. Hoe gaan zij in zo’n moeilijke situatie om
met hun gevoelens? Wie begrijpt hen? Waar kunnen
zij terecht?
In april 2016 is op de zolderverdieping van het
Inloophuis Oude IJssel de jeugdafdeling ‘Onder de
Pannen’ geopend. Kinderen van 6 tot 12 jaar en
jongeren van 12 tot 17 jaar, die in hun omgeving met
kanker te maken hebben, kunnen er terecht om even
zichzelf te zijn. Samen met leeftijdsgenoten die hetzelfde
meemaken, kunnen ze meedoen aan allerlei activiteiten.
Natuurlijk is het mogelijk om met elkaar te praten over
kanker, maar bij ‘Onder de Pannen’ staat voorop dat de
kinderen even dingen kunnen doen die ze normaal niet
zo snel doen. Bijvoorbeeld karten, creatieve activiteiten of
vaartochten op de Oude IJssel. Bij ‘Onder de Pannen’ moet
de jeugd van tijd tot tijd gewoon even lekker uit zijn dak
kunnen gaan.
‘Onder de Pannen’ werkt met een vaste begeleiding
per groep. Dat zorgt voor een vertrouwde sfeer en dat is
plezierig voor iedereen. Elke eerste woensdagmiddag van
de maand is de jeugdafdeling geopend. Voor de jongste
groep van 15.00 tot 16.30 uur, voor de oudste groep van
18.30 tot 20.30 uur. Het activiteitenprogramma is te vinden
op de website www.inloophuisoudeijssel.nl, onder ‘Jeugd’.
Omdat het best spannend is om de eerste keer alleen
naar binnen te gaan, zijn vriendjes en vriendinnetjes ook
welkom.
De jeugdafdeling van het Inloophuis kan veel betekenen
voor kinderen uit een gezin waar iemand kanker heeft.
Een van de begeleiders van ‘Onder de Pannen’ weet dat
uit eigen ervaring. “Ik was 11 jaar toen mijn broer kanker
kreeg”, vertelt hij. “Thuis was ik in die periode veel alleen
omdat mijn ouders met mijn broer in het ziekenhuis waren.
En als ze dan thuiskwamen na een chemokuur moest ik stil
zijn. Dat snapte ik wel. Ik heb me toen veel zorgen gemaakt
om mijn broer. Als er toen een Inloophuis was geweest was
ik daar zeker naartoe gegaan. Even het huis uit om leuke
of gekke dingen te doen. Samen met andere kinderen die
in zo’n zelfde situatie zitten. Zij snappen hoe je je voelt. Je
hoeft niets uit te leggen.”