2GIVE BAX2Give_2017

44
Was het niet moeilijk om je eigen moeder in het hospice te
verplegen?
Ja, en ik had ook nog wel het idee dat ik erbij zou kunnen
werken, maar dat was mij afgeraden en terecht ook. Ik
kwam hier gewoon als familie. Mijn broer vond het eigenlijk
niets, maar toen hij eenmaal hier over de drempel was,
was hij helemaal verkocht en vond hij het fantastisch. Dat
mensen kiezen voor een hospice kan om uiteenlopende
redenen zijn. Als een partner het niet meer aan kan, is het
voordeel van een hospice dat je alle zorg uit handen kunt
geven. Als mensen thuis blijven, wordt er toch heel erg veel
geleund op de familie en met name de partner. Hier krijgt
iemand weer de gelegenheid om partner te zijn of om kind
te zijn of moeder.
ook weer een omslag komen naar de andere kant en dan
knappen ze weer op. Dat is aan de ene kant heel fijn maar
aan de andere kant stellen de mensen zich wel op iets
anders in. Dat is ingewikkeld en dubbel, ook voor de familie,
want wat nu? Het is voor ons ook moeilijk in te schatten. De
terminaal verklaring loopt op een gegeven moment af en
je kunt hier niet langdurig verblijven. Dit komt de laatste jaren
wel eens voor. Bijvoorbeeld patiënten met hartfalen en
een longontsteking, dan komen ze er toch weer overheen.
Na 6 weken of eerder hebben we altijd een evaluatie moment
om te kijken of de zorg goed is afgestemd. Kunnen
we nog meer betekenen voor iemand of voor de familie.
Meestal zie je dat de gast in het begin door alle goede
zorg en aandacht een beetje opknapt.
Als je mocht kiezen. Wat vind je het leukste. Wijk of hospice?
Het een is niet leuker dan het ander. Ik vind het hospice
prachtig, het geeft heel veel voldoening en ik vind het
fantastisch om met vrijwilligers te werken. Dat is niet te
vergelijken met in een ziekenhuis werken en met collega’s.
Hier werken de mensen allemaal met hun hart. Ze komen
hier voor vier uur en zetten hun beste beentje voor en dat
is toch heel anders dan bij een werkgever. Maar ik vind het
in de wijk ook heel erg leuk. Je bent dan eigen baas en
je komt ook in allerlei grappige situaties terecht waarin je
gewoon heel inventief moet zijn en dingen moet regelen.
In de wijk ben je alleen en hier heb je mensen waarop je
terug kunt vallen.
Humor
Veel mensen zullen denken dat het erg verdrietig werk is in
een hospice.
Dat is het eerste wat je hoort, van “Nou, het zal wel erg
zwaar zijn.” Dan heb ik altijd het standaardantwoord dat
er heel veel wordt gelachen. We gaan ervan uit dat het
laatste stukje hier ook wordt geleefd. Dus ja, we maken er
iets moois van met zijn allen. De gasten lachen echt mee.
Humor is ook wel een ding van mij omdat humor een situatie
luchtig kan maken en een manier van contact maken
is. Als je een klik hebt met mensen en je kunt een gebbetje
maken, dat maakt het allemaal weer een beetje licht en
niet zo zwaar.
Zouden mensen die humor hebben, ook minder pijn hebben?
Ik zeg wel eens als ik geen humor meer heb en niet meer
kan lachen dan is er echt iets mis met me. Ik denk dat je
met humor de pijn een beetje kan vergeten.
Mensen weten dat ze hier zullen sterven, vergeet jij het wel
eens?
Nee, dat vergeet ik nooit. Het is wel het uitgangspunt dat
mensen hier zullen sterven, maar het gebeurt ook wel eens
niet. Omdat mensen hier zoveel liefde en aandacht krijgen
en lekker kunnen eten, gaat het dan weer beter. Mensen
kunnen hier heel doodziek binnen komen maar er kan
Kun je aangeven hoe een dag in het hospice er voor een
verpleegkundige uitziet?
‘s Morgens is er een overdracht in de vrijwilligerskamer.
Daar zitten de vrijwilligers ook bij. De vrijwilligers staan als
eerste aan het bed, zij doen de zorg. Wij zijn ondersteunend
of we doen het samen. De vrijwilliger heeft een belangrijke
rol in het hospice. Dat is voor ons heel fijn en ze kunnen het
ook erg goed. We zijn er heel blij mee, dus de overdracht
is altijd gezamenlijk. Daarna ga ik meestal de medicatie
uitzetten en de vrijwilligers verdelen zich over de kamers.
Iedere vrijwilliger is dan verantwoordelijk voor een gast. We
overleggen regelmatig en kijken wat de gasten graag willen;
of ze een ontbijtje willen of liever willen uitslapen of dat
ze willen geholpen worden bij het douchen. We stemmen
ons af op wat de wens van de gast is. We zijn niet aan tijd
gebonden, als iemand ‘s avond om 10 uur onder de douche
wil, dan kan dat. In het ziekenhuis gaat dat natuurlijk
anders. We hebben korte lijnen met de artsen die aan het
hospice verbonden zijn. Vaak hebben de mensen hun
eigen huisarts en die is altijd bereikbaar. Dat is voor ons en
voor de gast erg prettig. Als mensen geen eigen huisarts
hebben, putten we uit een pool van huisartsen die erg veel
ervaring hebben met de palliatieve zorg.
Moeilijke vragen
Is er overleg met de familie van de gasten? Er zullen best
moeilijke vragen worden gesteld, zoals :“Hoe lang gaat het
nog duren?”
Ja, dat is de meest voorkomende vraag eigenlijk en we
hebben er natuurlijk geen antwoord op. De deur staat hier
altijd open en familie kan altijd binnen lopen. We nodigen
ze ook regelmatig even uit, zodat ze even kunnen praten
of iets kunnen vragen. Dat vinden we niet vervelend, het
maakt het vak juist wel mooi. De familie is er erg nauw bij
betrokken. Soms is de echtgenoot van een gast ook al
bijvoorbeeld 85 jaar en die moet je ook een beetje in de
gaten houden.